Αυτές οι μέρες που κάτι τελειώνει είναι πολύ παράξενες.. και ειδικά αν δεν υπάρχει κάτι να αρχίσει για να καλυφθεί το κενό.. αυτό το μελαγχολικό κενό που αφήνει κάτι όταν έρχεται στο τέλος του.. πόσο τα φοβάμαι τα κενά, και ειδικά τα κενά της ζωής μου.. νιώθω σα να μην έχω να τους δώσω "τροφή" για να τα συμπληρώσω..
Διάβασα κάπου... "Μην αφήνετε την ψυχή σας να κρυώνει..να την σκεπάζετε με όνειρα...", αυτό με έκανε να θυμηθώ τις εποχές που πίστευα πως είναι σημαντικό να έχεις όνειρα.. δεν ξέρω αν βρίσκομαι ακόμα εκεί.. μάλλον είμαι σε περίοδο που πιστεύω πως οι στόχοι είναι πιο σημαντικοί.. στόχοι, ποιοι στόχοι όμως; τι είναι καλύτερο; μάλλον καλύτερο είναι να βάζουμε μικρούς στόχους.. baby steps..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου