Αφήνοντας τον Αύγουστο..

Έχουν γράψει κατά καιρούς ένα σωρό τραγούδια 

γι' αυτό το μήνα.. 

τόσο ερωτικός, ζεστός, φεγγαρένιος μήνας.. :)

Απ'όλα τα τραγούδια που κυκλοφορούν

για την καρδιά μου ξεχωρίζει ένα,

σου βάζω στίχο και μουσική για να το απολαύσεις,

όπως το απολαμβάνω τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές.. ;)

Τον Αύγουστο που μου Χρωστάς - Δημήτρης Μητροπάνος

Τον Αύγουστο που μου χρωστάς,  τον ξέχασες

σ' απόσταση αναπνοής και μ' έχασες

κι αυτό το καλοκαίρι χαραμίστηκε

φθινόπωρο κι η αγάπη μας βυθίστηκε.

Τ' αυγουστιάτικο φεγγάρι δεν το βρήκαμε

πιο νωρίς ήρθ' ο Σεπτέμβρης και χαθήκαμε

πώς χωρίσαμε με τόση ευκολία

φθινόπωρο θα πει μελαγχολία.

Τον Αύγουστο που μου χρωστάς,  τον ξέχασες

τις θέσεις που κρατήσαμε τις πέταξες 

δυο ξένα χέρια τώρα πια σε δέχονται

και τα αισθήματα μου επιστρέφονται.

Τ' αυγουστιάτικο φεγγάρι δεν το βρήκαμε

πιο νωρίς ήρθ' ο Σεπτέμβρης και χαθήκαμε

πώς χωρίσαμε με τόση ευκολία

φθινόπωρο θα πει μελαγχολία.

Στίχοι: Φίλιππος Γράψας

Μουσική: Μάριος Τόκας

Μας ξέφυγε και ο φετινός Αύγουστος,

θα μου χρωστάς τον επόμενο,

να το θυμάσαι,

αυτό είναι συμπαντική απειλή, μ΄ακούς;! :)

Το καλό με τις εποχές είναι πως έρχονται και φεύγουν,

αλλάζουν.. 

και έτσι, ίσως είναι καιρός να αλλάξουμε λιγάκι και εμείς κατιτίς.. ε;; :)

~ Γεια σου Αύγουστε!! 

Θέλω  για συντροφιά την αγαπημένη μελαγχολία του φθινοπώρου μου επιτέλους! 

Άδειασε μου τη γωνιά! ~

Η ουσία που περιέχεται στα μικρά στιχάκια..

Δυστυχώς λίγοι σε περιμένουν συνήθως στα σκοτάδια σου.. μα μη το βάζεις κάτω! 

Είχα διαβάσει κάποτε ένα ποίημα, ήταν τόσο δα μικρό που μου έμειναν τα λόγια..

"Μια γενναιόδωρη αγάπη 

έχει πάντα φυλαγμένη τη διαθήκη της. " 

Είναι τόσο σύντομο, μα περιέχει τόσο βάθος..

~Εύχομαι να έχεις πάντα λίγα και καλά! ~ 

Κάτι να ταιριάζει με την αποψινή πανσέληνο..

Το ακόλουθο κειμενάκι το διάβασα κάπου και μου άρεσε πολύ, όπως δεν έχω κρατήσει την πηγή..

"Δεν μπορώ να πω πότε η αγάπη έρχεται και φεύγει,

το μόνο που ξέρω είναι ότι αυτό το καλοκαίρι 

μου χαμογέλασε για λίγο και τώρα πια καθόλου." 

 

Μα έχει πανσέληνο απόψε κι είναι ωραία

είναι αλλιώτικη η σιωπή χωρίς παρέα.

Δε νιώθω θλίψη, μα μου'χει λείψει

το κοριτσάκι αυτό που αγάπησες τυχαία.

Δεν νιώθω θλίψη, μα μου'χει λείψει

το λάγνο ψέμα σου που τα'κανε όλα ωραία.

~ Έχει πανσέληνο απόψε και είναι ωραία, σου λέω!

Άντε, έλα να τη δούμε παρέα!~

Μίλα μου για τα ηλιοβασιλέματα σου...

Είχα διαβάσει σε ένα βιβλίο πως "Το ηλιοβασίλεμα είναι τραγωδία".. Είναι μια τραγωδία υπέροχη, με μαγικά χρώματα και κατιτίς έντονο! Δεν ξέρω αν συμφωνείς, αλλά αυτό αποτελεί για μένα! 

Όπου έχω βρεθεί τα τελευταία χρόνια, κυνηγάω να μείνω σε ένα σημείο και να δω τουλάχιστον ένα ηλιοβασίλεμα του τόπου.. γιατί κάθε ηλιοβασίλεμα είναι διαφορετικό, σημαντικό.. Ακόμη και εκείνο που ο ήλιος συγκλίνει στα πέρατα του ορίζοντα και το χάνεις πρόωρα.. 

Το κεφάλαιο που ακολουθεί είναι απόσπασμα από το βιβλίο "ο Μικρός Πρίγκιπας" του ΑΝΤΟΥΑΝ ΣΑΙΝΤ ΕΞΥΠΕΡΥ.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΚΤΟ

Α! μικρέ πρίγκιπα, κατάλαβα έτσι λίγο-λίγο τη μικρή μελαγχολική σου ζωή. Για πολύν καιρό δεν είχες άλλη διασκέδαση από το να χαίρεσαι τα υπέροχα χρώματα που σκόρπιζε βασιλεύοντας ο ήλιος. Έμαθα τούτη την καινούρια λεπτομέρεια το πρωί της τέταρτης μέρας όταν μου είπες:

- Πολύ μου αρέσουν τα ηλιοβασιλέματα. Πάμε να δούμε ένα ηλιοβασίλεμα...

Μα πρέπει να περιμένουμε...

- Να περιμένουμε τι;

- Να περιμένουμε μέχρι να πέσει ο ήλιος. Στην αρχή φάνηκες να ξαφνιάζεσαι κι ύστερα γέλασες με τον ίδιο σου τον εαυτό. Και μου είπες:

- Πάντα νομίζω πως είμαι στο σπίτι μου!

Πραγματικά, όταν είναι μεσημέρι στην Αμερική, στη Γαλλία, όλος ο κόσμος το ξέρει, ο ήλιος βασιλεύει. Δεν θα χρειαζόταν παρά να μπορεί κανείς να πάει στη Γαλλία σ' ένα λεπτό για να χαρεί το ηλιοβασίλεμα. Δυστυχώς, όμως, η Γαλλία είναι πάρα πολύ μακριά. Πάνω στο μικρό σου πλανήτη, όμως, θα σου ήταν αρκετό να τραβήξεις την καρέκλα σου μερικά βήματα πιο πέρα. Και τότε θα 'βλεπες το δειλινό κάθε φορά που θα το 'θελες...

- Μια μέρα είδα τον ήλιο να βασιλεύει σαραντατρείς φορές!

Και λίγο μετά, πρόσθεσε:

- Ξέρεις... όταν είναι κανείς έτσι λυπημένος, του αρέσουν τα ηλιοβασιλέματα...

- Τη μέρα που τα είδες σαραντατρείς φορές ήσουνα, λοιπόν, τόσο πολύ λυπημένος;

Μα ο μικρός πρίγκιπας δεν απάντησε.

[Πηγή :http://domeczek.pl/~natko/teaching/wk2011s/MP/el_mp/home.htm]

Και ακολουθεί ένα υπέροχο και ταξιδιάρικο τραγούδι από τον Φραγκούλη! Ελπίζω να το έχεις ακούσει.. μου θυμίζει το ταξίδι μου στην υπέροχη Τυνησία..  

Aν χωρούσα κι εγώ

στο μικρό σου πλανήτη

αν ζητούσες να 'ρθω

να μην σ' έχει η λύπη.

Τον παλιό μου εαυτό

θα τον άφηνα πίσω

τον κρυμμένο ουρανό

 της καρδιάς σου να ζήσω.

Στο μακρινό σου το αστέρι

να μου κρατάς σφιχτά το χέρι

μικρέ μου πρίγκηπα κοιμήσου

κι εγώ θα μείνω εδώ μαζί σου.

Αν ζητούσες να 'ρθω

στο μικρό σου τ' αστέρι

αν μπορούσα να δω

της ψυχής σου τα μέρη.

Θα νικούσα το εγώ

που εδώ με κρατάει

έναν κόσμο να βρω

και τους δυο να χωράει.

Στο μακρινό σου το αστέρι

να μου κρατάς σφιχτά το χέρι

μικρέ μου πρίγκηπα κοιμήσου

κι εγώ θα μείνω εδώ μαζί σου.

Τυνησία...

Από το παραθύρι μου στη Μεσσήνη!!!

Ηλιοβασίλεμα στην Κατάνια - Σικελία

πέφτει ο ήλιος κάπου στη Γερμανία, που είναι το ηλιοβασίλεμα βρε;

Λονδίνο.. ψάξε ψάξε δε θα το δεις..

Μάλλον έπρεπε να ψάξω λίγο καλύτερα... :Ρ

Ηλιοβασίλεμα στην Cefalu - Σικελία

Ηλιοβασιλέματα από Ελλάδα και Κύπρο... ;) Οι φωτογραφίες μερικές φορές μιλούν περισσότερο.. 

μια εικόνα χίλιες λέξεις δε λέμε...

Όπως και να 'χει, ο ήλιος αξίζει να λάμπει μέσα μας, μελαγχολικά και μη... 

~Καλά Αυγουστιάτικα ηλιοβασιλέματα!~

Υ.Γ. Κάτι που διάβασα σήμερα και το προσθέτω.. είπαμε, για να μην ξεχνιέσαι.. ;-)

Δεν μπορείς να αποφύγεις να πετάξουν τα πουλιά της θλίψης πάνω από το κεφάλι σου. μπορείς να τα αποτρέψεις όμως να χτίσουν φωλιά στα μαλλιά σου.

Ερωτήσεις

Γίνεται όλα στη ζωή να είναι άσπρο και μαύρο;

Θέλω να επιλέξω ένα ενδιάμεσο χρώμα... 

Μου λείπει απόψε από την παλέτα μου,

ένα θαλασσί δάκρυ χαράς από τα μάτια σου,

ένα πράσινο χρώμα σαν τα δικά μου μάτια...

Θα μου κάνεις παρέα ή θα φύγεις και εσύ;

Γίνεται να λαχταρώ το βλέμμα σου και αυτό να κοιτάει αλλού;

Γίνεται η γη να γυρίζει και εσύ να επέλεξες να βαδίζεις τόσο μακριά;

Γίνεται να περνάω ατέλειωτες ώρες προσπαθώντας να λύσω όσα δε λύνονται μέσα μου;

Είναι δυνατό, 

να ελπίζω ακόμη πως θα σπάσεις τους τοίχους,

θα περάσεις τις ερωτήσεις,

πως θα τρέξεις ως την άκρη του ορίζοντα,

πως θα νικήσεις,

πως θα νικήσουμε μαζί;

Υ.Γ. Αφιερωμένο στα ανύπαρκτα...

Άνευ τίτλου...

ΑΝΕΥ ΤΙΤΛΟΥ

Θαρρείς πως είμαι ανόητη,

όταν περιμένω να συναντήσω

ένα σου χαμόγελο,

μέσα στη βουή του κόσμου,

μέσα στη σιωπή μου;

Θαρρείς πως ήμουν ψεύτικη,

όταν σου εξέφρασα με λέξεις

τα συναισθήματα μου για σένα;

Τα λόγια μου είναι τα πιστεύω μου,

και αν πάψει να ισχύει αυτό,

τότε τι μου απέμεινε;

Πιστεύεις πως είμαι ανόητη

που προσμένω να σε δω

σε μια γωνιά του δρόμου,

όταν μας χωρίζουν

κόσμοι ολόκληροι,

όταν μας διαχωρίζουμε

εμείς οι ίδιοι;

Πως πίστεψες ότι το να χαθείς τόσο άδοξα,

θα ήταν ίδιο με το να πάρεις ζωή μέσα μου;

Αυτό ήσουν, λοιπόν,

ένας άδειος πίνακας,

ένα βιβλίο που ξέχασες να γράψεις τίτλο;

Δε διαγράφω,

δεν αλλάζω ότι νιώθω εν μία νυκτί...

Αγωνίζομαι,

παλεύω,

υπομένω...

Εσύ τι κάνεις;

Παγώνεις...

Φεύγεις...

Τόσο απλό ήταν για σένα!

Θαρρείς πως έχει αξία αυτό;

Ακόμα αναρωτιέμαι...

~Καλό μήνα~

Ο μήνας του έρωτα...

Υ.Γ. Μακάρι να μπορούσες να μου δώσεις για σύντροφο αυτή την αναποφάσιστη καρδιά που έχεις...