Η άνοιξη που περιμένω να έρθει..

Μου φαντάζει παράξενο

που δεν κατάφερα ακόμα

να μυρίσω τη φετινή Άνοιξη..

Θυμίζει η εποχή,

έναν αυθαίρετο, βαλτώδη

πίνακα κάποιου θλιμμένου ζωγράφου..

Κοίτα πως το μουντό του ουρανού ντύνει τον καμβά,

τη χάρη με την οποία ρέει άφθονα η βροχή στο χαρτί

και πως ο χρόνος περνάει χωρίς σημάδια…

αδιάλλακτος παρά την εποχή! 

Με καθυστέρηση μία εβδομάδα και επειδή η ποίηση πάντα θα είναι κομμάτι μου, αφιερώνω αυτό το μικρό ποίημα στην φετινή παγκόσμια ημέρα ποίησης! :) 

~Καλό Σαββατοκύριακο, διατηρώντας μια ανθισμένη Άνοιξη μέσα μας! ! !~

Όποτε με περίμενες κι αργούσα...

"Προσπαθώ να είμαι έτοιμος. Για οτιδήποτε. Να δίνω τον καλύτερό μου εαυτό. Όποτε υποτίμησα στιγμές,πράγματα και ανθρώπους το πλήρωσα. Πυρώνει η ζωή. Ό,τι βλέπω γύρω μου πιάνει φωτιά και αλλάζουν σιγά σιγά σχήμα τα ζεστά μου μέταλλα. Κάποιος να μου γλείψει τα μάτια να μην καούν. Να μου φυσήξει τα δάχτυλα να πάρω αέρα. Τα παιδιά-φθινόπωρα κλείνονται τα απογεύματα στα φροντιστήρια. Είναι η ώρα που βγαίνω εγώ με τραγούδια. Μαζεύω τους αφηρημένους. Έρχονται σαν γατιά γύρω από μια σακούλα σκουπιδιών. Τρώνε τα καλύτερα και φεύγουν. Λιώνω μεγάλα κομμάτια χρόνου,σαν παγοκολώνες παλιών ψυγείων και πλένομαι στο πρόσωπο. Καθαρίζω. Χνωτίζω τη φωλιά μου και την τρίβω. Γυαλίζω τις φλόγες μου. Ιδιοτελής από κούνια. Μετά περνάω για λίγο όλα τα κορίτσια που γνώρισα,μπροστά απ'τα μάτια μου,να πλυθούν κι εκείνα. Κατεβάζω τα σκουπίδια μου στο δρόμο. Αυτό είναι όλο. Τώρα κλωτσάω φύλλα. Και σε περιμένω το βράδυ. Θα ξανάρθεις με τη Σμύρνη σου καμένη και θα ξαναπροσφυγέψεις μπροστά από τον καθρέφτη, χτενίζοντας την κάπνα απ'τα μαλλιά σου. Ξέρεις, τι θα'θελα να σου πω? Πως ό,τι σου αρέσει, ό,τι αγαπάς, θα μπορούσα να είμαι εγώ. Απλά δεν πρόλαβα να γίνω. Πως όσα σου έχουν πει διάφοροι ότι μπορούν να κάνουν για σένα, τα μπορώ κι εγώ. Απλά δεν τα σκέφτηκα πρώτος. Πως όποτε με περίμενες κι αργούσα, κλωτσούσα φύλλα. Και σ'αγαπούσα. Ξερά και κίτρινα..."

Οδυσσέας Ιωάννου

Πηγή: Annousaki Eleni

Σε αυτούς τους στίχους που έβαψα κόκκινους, βρήκα κάτι που με μάγεψε πριν καιρό.. και ακόμα ομολογώ πως συνεχίζουν να με μαγεύουν. Όταν τους διάβασα για πρώτη φορά, δεν ήξερα πως ήταν κείμενο κάποιου,. πρόσφατα το ανακάλυψα και ήθελα να το συμπεριλάβω εδώ και να το μοιραστώ.

Αυτό που ήθελα να γράψω, ως μια μικρή σημείωση στους κόκκινους στίχους είναι πως παρά την αξία που έχει για μερικούς ανθρώπους να κάνεις κάτι πρώτος, δηλαδή η πρωτιά, για μένα αυτό που έχει μεγαλύτερη αξία είναι η προαίρεση και ο τρόπος που θα το κάνει κάποιος.. και νομίζω πως εκεί κρύβεται όλη η μαγεία!  

~Καλό και ευδιάθετο Σαββατοκύριακο!~

Ένας χρόνος μαζί σου...

Από μικρή ήθελα πολλά και διαφορετικά πράγματα.

Αυτό που παραμένει ανέγγιχτο στο χρόνο είναι ένα.

Ποιο είναι αυτό;

Η επιθυμία μου να γίνω μητέρα.

Βέβαια, προς το παρόν, ο Θεός είχε άλλα σχέδια για μένα.

'Ετσι, βρέθηκες εσύ στο δρόμο μου, γιατί ο Θεός προνόησε και για σένα!

'Ενας μικρός και χαμογελαστός επίγειος άγγελος, 

με γαλάζια μάτια και ξανθά μαλλιά,

με ροδαλά μάγουλα και γλυκά φτερουγίσματα!

Έγινες ο φάρος στη σκοτεινή μου θάλασσα,

το εσωτερικό μου σωσίβιο για τις μέρες που πνίγομαι,

η αλλαγή και το θαύμα που εναγωνίως περίμενα.

Έδωσες ελπίδα και νόημα στη ζωή μου!!!

Σε κράτησα στα χέρια μου και σου έδωσα το όνομά σου.
Κάναμε ένα βήμα μαζί προς το Θεό και κάπως έτσι, έλαβα μια μικρή γεύση Παραδείσου.
Αποτελείς για μένα ένα από τα πιο όμορφα δώρα ζωής
και πάντοτε θα είμαι εδώ για σένα, μικρή μου!
Μια πνευματική μητέρα που σε αγαπά άνευ όρων κάθε μέρα!!!

Χρόνια πολλά και χαρούμενα πρώτα γενέθλια, μικρέ μου άγγελε!

Να έχεις μια πολύχρωμη, φωτεινή, χαρούμενη, ευτυχισμένη και υγιή ζωή γεμάτη με Θεό! ♥♥♥

 

~Καλό μήνα αγαπημένοι μου! Να περάσετε μια μυρωδάτη Άνοιξη!~