Σήμερα σήκωσε αέρα..ανέμιζαν τα μαλλιά...θρόιζαν τα φύλλα των δέντρων..άλλα πάλι απλά έκαναν βόλτα ώσπου να βρεθούν σε ένα σημείο και πολύ απλά να νιώσουν ασφάλεια..
Τι είναι ασφάλεια?Εγώ δεν ξέρω αν πραγματικά την έχω νιώσει ποτέ..αλλά θυμάμαι μια περίοδο που ίσως να βίωσα ασφάλεια, μέσα στην ανασφάλεια βεβαίως..
Έτσι λοιπον, το κάθε φυλλαράκι προσπαθούσε να βρει μια ζεστασια..ίσως να ένιωθε βαθιά μέσα του πως ένα άλλο φυλλαράκι θα το βοηθήσει..μα μάταια το πιστεύει αυτό..ήξερε πως μόνο το ίδιο μπορούσε να βρει την ασφάλεια..να τη χτίζει..να την πιστέψει..να τη νιώσει και τέλος να μπορέσει να την βιώσει..
Οπότε..σιγά σιγά όλα τα φύλλα προσπαθούσαν μέσα στην μοναχική τους πορεία, να βρουν ένα δρόμο..ένα δρόμο όσο γίνεται πιο ατελείωτο και πιο βοηθητικό ώστε κάποια στιγμή να ολοκληρωθούν και να λυτρωθούν..
Ο άνεμος συνεχίστηκε μέχρι αργά το απόγευμα..και το βράδυ απλά έμεινε ένα πολύ απαλό αεράκι..έτσι για να γρατσουνάει το παράθυρο και αυτό να τρίζει..για να θυμίζει πως όλα είναι ημιτελή και πως η ασφάλεια δεν βρήκε καταφύγιο..
Ο ήχος ήταν τόσο ήρεμος που με έριξε απλά σε ένα λήθαργο..με όνειρα..αχ τα τοσα όνειρα..μόνο να γινόταν αληθινά για μια στιγμή..έστω να ζούσα ένα..
”Οι πραγματικά σπουδαίοι άνθρωποι σε κάνουν να νιώθεις ότι μπορείς να γίνεις σπουδαίος και εσύ” Μαρκ Τουέιν
Τρίτη 13 Οκτωβρίου 2009
Σάββατο 10 Οκτωβρίου 2009
Ταξιδι στη βροχη
Πόσο όμορφος τίτλος είναι αυτός..
Δε μπορώ να καταλάβω..τι ζόρι τραβάει ο κόσμος και δε μπορεί να βρει μία θετική πλευρά..τι "δυσκολίες" νιώθει πως περνάει και δε μπορεί να δει αυτή τη λάμψη, αυτό το φως που βλέπω εγώ. Όλοι έχουμε έναν γολγοθά,όλοι περνάμε αρκετά δύσκολες και πιεστικές μέρες,κανείς δεν είπε πως είναι εύκολη η ζωή..
Αλλά αν την κάναμε ένα ταξίδι..ένα ταξίδι στη βροχή,ένα ταξίδι στον ήλιο, στα αστέρια, στο φεγγάρι..ή κάπου αλλού..στον δικό μας παραμυθένιο και παραδεισένιο τόπο δε θα ήταν όλα πολύ καλύτερα..πολύ πιο ευχάριστα και δημιουργικά?
Και φαντάζομαι πως αν δινόταν σε κάποιον η ευκαιρία να μιλήσει σε ένα ξένο, πως θα του έλεγε ένα σωρό δύσκολες ιστορίες που περνάει..μα ο ξένος?ο ξένος δεν έχει ζωή..δε πονάει..δε δυσκολεύεται??Γιατί έχω αρχίσει να νιώθω πως θέλουμε να μεταδίδουμε τα προβλήματά μας..πως δε θέλουμε να τα αντιμετωπίσουμε ή να τα ζήσουμε?Ποια είναι όμως η χάρη σε αυτό?
Τι να πω..είναι στιγμές που νιώθω πως δεν έχω λόγια..πως ότι και αν πω..τόπο δε θα πιάσει και γυρισμό δε θα έχει..θα δούμε..ποιος ξέρει..το θέμα είναι πως όσο και αν ακούς και συμβουλεύεις κάποιον..τόσο εκείνος δε καταλαβαίνει και δεν αντιμετωπίζει ουσιαστικά το πρόβλημά του..
Ίσως και να κάνω λάθος..ένα περιστέρι είμαι άλλωστε..
Δε μπορώ να καταλάβω..τι ζόρι τραβάει ο κόσμος και δε μπορεί να βρει μία θετική πλευρά..τι "δυσκολίες" νιώθει πως περνάει και δε μπορεί να δει αυτή τη λάμψη, αυτό το φως που βλέπω εγώ. Όλοι έχουμε έναν γολγοθά,όλοι περνάμε αρκετά δύσκολες και πιεστικές μέρες,κανείς δεν είπε πως είναι εύκολη η ζωή..
Αλλά αν την κάναμε ένα ταξίδι..ένα ταξίδι στη βροχή,ένα ταξίδι στον ήλιο, στα αστέρια, στο φεγγάρι..ή κάπου αλλού..στον δικό μας παραμυθένιο και παραδεισένιο τόπο δε θα ήταν όλα πολύ καλύτερα..πολύ πιο ευχάριστα και δημιουργικά?
Και φαντάζομαι πως αν δινόταν σε κάποιον η ευκαιρία να μιλήσει σε ένα ξένο, πως θα του έλεγε ένα σωρό δύσκολες ιστορίες που περνάει..μα ο ξένος?ο ξένος δεν έχει ζωή..δε πονάει..δε δυσκολεύεται??Γιατί έχω αρχίσει να νιώθω πως θέλουμε να μεταδίδουμε τα προβλήματά μας..πως δε θέλουμε να τα αντιμετωπίσουμε ή να τα ζήσουμε?Ποια είναι όμως η χάρη σε αυτό?
Τι να πω..είναι στιγμές που νιώθω πως δεν έχω λόγια..πως ότι και αν πω..τόπο δε θα πιάσει και γυρισμό δε θα έχει..θα δούμε..ποιος ξέρει..το θέμα είναι πως όσο και αν ακούς και συμβουλεύεις κάποιον..τόσο εκείνος δε καταλαβαίνει και δεν αντιμετωπίζει ουσιαστικά το πρόβλημά του..
Ίσως και να κάνω λάθος..ένα περιστέρι είμαι άλλωστε..
Τετάρτη 7 Οκτωβρίου 2009
ΑΣ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΓΙΑ ΧΡΗΜΑΤΑ..
Εχω ένα 50ευρω..από τότε που έπεσε στα χέρια μου όλο κάνει βόλτες..ήταν στο σαλόνι, μετά στο δωμάτιο και χθες μπήκε στο ημερολόγιο μου..στο τέλος θα χαθεί και τότε δε θα το βρίσκω..αλλά και τι αξία έχει?λεφτά...λεφτά..λεφτά...ο περισσότερος κόσμος τα ποθεί και τα ονειρεύεται..αλλά πολλά λεφτά, όχι λίγα..όχι ένα και μόνο 50ευρω σαν το δικό μου..και ερωτώ..ποιο το νόημα?τι να σου κάνουν τα λεφτά?
Δεν είναι κρίμα που σπίτια έχουν διασπαστεί στο βωμό του χρήματος?Δεν είναι κρίμα που έχουν λήξει αγάπες γι αυτό..που έχει μαχαιρωθεί και πεθάνει κόσμος..που έχουν αυτοκτονήσει άνθρωποι..
Τελικά ίσως και να είναι πολύτιμα τα χρήματα..αλλά όχι τόσο πολύτιμα όσο κάποια άλλα αγαθά..
Τρίτη 6 Οκτωβρίου 2009
Μόνο ο εαυτός μας..
Δε μπορώ να φανταστώ έναν άνθρωπο που να μην διάβασε το να ζεις, να αγαπας και να μαθαίνεις..εμένα με άγγιξε τόσο πολύ..και θα μείνω σε ένα ποίημα που πιστεύω πως αυτός ο υμνητής της αγάπης, ο Λέο Μπουσκάλια ήθελε να διαβαστεί..
Δε μπορώ να είμαι ευτυχισμένη όταν αλλάζω
μόνο και μόνο για να ικανοποιήσω τον εγωισμό σου.
Ούτε μπορώ να νιώσω ήρεμη όταν με κριτικάρεις που δε σκέφτομαι σαν εσένα
ή που δε βλέπω όπως εσύ.
Με φωνάζεις επαναστάτρια,
κι όμως κάθε φορά που απέρριψα τα πιστεύω σου
εσύ επαναστάτησες ενάντια στα δικά μου.
Δεν προσπαθώ να διαμορφώσω το μυαλό σου,
ξέρω πως είναι δύσκολο να είσαι απλά εσύ.
Και δε μπορώ να σου επιτρέψω να μου υπαγορεύσεις τι θα είμαι..
γιατί βάζω όλη μου την προσοχή να είμαι εγώ.
Τελικά πόσο σημαντικό είναι να μην φεύγουμε από τους στόχους μας..να μην αναλωνόμαστε και να μην χάνουμε τον εαυτό μας για κανένα..Ποιος άλλος πέρα από τον ίδιο μας τον εαυτό γνωρίζει τι πραγματικά έχουμε ανάγκη και πως πραγματικά είμαστε? Κανείς..
Όσο και να προσπαθούμε να καταλάβουμε, να κατανοήσουμε και να νιώσουμε κάποιον..μόνος του ο καθένας οφείλει και μπορεί να πετύχει να τα κάνει όλα αυτά πραγματικότητα με τον εαυτό του..
http://www.youtube.com/watch?v=xeB4l94
ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΡΕΛΟ ΤΡΕΝΟ
Ξύπνησα μία φθινοπωρινή μέρα του Οκτώμβρη..και αντιμετώπισα στα όνειρα μου όλους τους φόβους μου..ένα τοπίο γεμάτο τρένα έτοιμα να αναχωρήσουν και εγώ σε ένα σταθμό που δεν ήξερα ποιο ήταν το πιο σωστό να πάρω.Χρειάστηκε να αρχίσω να κλαίω, ώσπου ένας επιβάτης μου μίλησε παραμερίζοντας τον πανικό του. Μου έδειξε ποιο ήταν το τρένο για μια άλλη ζωή. Εγώ ξαφνικά γέλασα γιατί κοίταξα πως κανείς δεν είχε επιβιβαστεί και αναρωτήθηκα.. κανείς δε θέλει μια άλλη ζωή?
Συνειδητοποίησα πως αυτό το τρένο έκανε την πιο τρελή διαδρομή, γι αυτό άλλωστε και ονομαζόταν το τρελό τρένο. Βλέπετε.. σου έπαιρνε όλες τις αναμνήσεις, όλα όσα αγάπησες...τα πάντα. Σε έκανε ένα νέο άνθρωπο,χωρίς να σε βασανίζουν τα λάθη του χθες..κανείς δε το επέλεγε..γιατί τελικά όλοι είμαστε αρκετά ετοιμοι για αυτά που ζήσαμε και θα ζήσουμε, είμαστε αρκετά ικανοί να κρατάμε τις μνήμες μας και να προχωράμε..
Τελικά, αντιλήφθηκα πως δεν ήθελα μια άλλη ζωή..παρά μόνο τη δική μου..έτσι επέστρεψα στο τρένο μου, αυτό σιγά σιγά αναχώρησε και ένα δάκρυ κύλησε από τα μάτια μου.. Κοίτα πόσο πονάνε οι επιλογές μας..
Συνειδητοποίησα πως αυτό το τρένο έκανε την πιο τρελή διαδρομή, γι αυτό άλλωστε και ονομαζόταν το τρελό τρένο. Βλέπετε.. σου έπαιρνε όλες τις αναμνήσεις, όλα όσα αγάπησες...τα πάντα. Σε έκανε ένα νέο άνθρωπο,χωρίς να σε βασανίζουν τα λάθη του χθες..κανείς δε το επέλεγε..γιατί τελικά όλοι είμαστε αρκετά ετοιμοι για αυτά που ζήσαμε και θα ζήσουμε, είμαστε αρκετά ικανοί να κρατάμε τις μνήμες μας και να προχωράμε..
Τελικά, αντιλήφθηκα πως δεν ήθελα μια άλλη ζωή..παρά μόνο τη δική μου..έτσι επέστρεψα στο τρένο μου, αυτό σιγά σιγά αναχώρησε και ένα δάκρυ κύλησε από τα μάτια μου.. Κοίτα πόσο πονάνε οι επιλογές μας..
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)