Σκιαγραφώντας τον πόνο

Κάθεσαι σκεφτική, αμίλητη.
Τα μάτια σου είναι πονεμένα, υγρά.
Σκύβεις κάτω το πρόσωπό σου και μετράς,
να έτσι, με τα δάχτυλα.
Ένα, δύο, τρία...
Μετράς... τα λάθη του χθες,
χάνοντας όμως το σήμερα που τρέχει.
Ψάχνεις για μια λύση, την λύση!
Κοιτάς τριγύρω, θαρρείς πως θα βρεις ελπίδα.
Ψαχουλεύεις το χθες που γελούσες.
Ένα είναι το βάσανο, ένας ήταν ο πόνος.
Θάνατος... η αλλαγή των πάντων...
Έιναι πλέον μακρινό, μα σε θλίβει.
Μαζί με εκείνον είναι σα να πέθαναν τα όνειρά σου.
Μυστικά, παντοτινά... δεν τον άκουσες...
Ξανακοιτάς δειλά,
φορώντας το μαύρο βαθύ απατηλό σου βλέμμα,
κουλουριασμένη σε μια γωνιά της ψυχής σου όλη σου η ύπαρξη.
Γελάς, μα ψεύτικα.
Μιλάς υποτονικά.
Βιώνεις με δυσκολία το χτύπο της καρδιάς σου.
Άραγε να ξέρεις πόσο πιο δύσκολη είναι η μοναξιά, η μοναχικότητα που δεν επέλεξες;
Παίρνεις μια βαθιά ανάσα.
Συγυρίζεις τις σκέψεις σου, βουτώντας μεμιάς ξανά στο χθες.
Μα μάταια...
Πως μου είπες λίγες μέρες πριν... "Μικροί θάνατοι, μικρές χαρές"
Κάνεις στροφή για να φύγεις...
Τα δάκρυα ντύνουν τα γαλάζια σου μάτια και κυλούν στα μάγουλά σου.
Σε τι ελπίζεις πια; Τι ονειρεύεσαι;
Προσπαθείς να μιλήσεις, μα αδειάζεις σιωπηλά στο χρόνο...
Μέσα σου όλα σα συνονθύλευμα.
Κι όμως, πάλι ξεχνάς...
το πιο σημαντικό σου συστατικό...
Εσένα...

 "Όλα αρχίζουν ξαφνικά
και τελειώνουν βιαστικά
έτσι έφυγες κι εσύ
μες στης νύχτας τη σιωπή
κι εγώ κάθομαι, κοιτώ
τον απέραντο ουρανό
και φοβάμαι το πρωί
γιατί μόνο θα με βρει...

ελεγες πως μ' αγαπάς
μα ελπίδες μου χρωστάς,
ελεγες να μη σ' αφήσω
μόνο εσένα να αγαπήσω
μα σαν σύννεφο σκορπάς
και σιγά μου τραγουδάς
όσο μπορείς να μ' αγαπάς"

[πηγή: http://www.youtube.com/watch?v=OoNG_WS2jZg ]

Οι μέρες περνούν ευχάριστα..

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, είχα μια απορία.. τεράστια.. αναπάντητη.. κάτι που πραγματικά με άδειαζε ως ύπαρξη.. Το πιστεύεις πως μέχρι και σήμερα με πονάει;

Γιατί οι άνθρωποι χάνονται τόσο απλά; τόσο εύκολα; χωρίς ούτε μια γλυκιά λέξη, τόσο μα τόσο ανούσια;

Να που μια μέρα πριν, βρισκόμουν σε μια τετραώροφη βιβλιοθήκη και ψαχούλευα αδιάφορα τις σειρές με τα βιβλία, μου απαντήθηκε μέσω ενός γράμματος, γραμμένο από έναν λυρικό ποιητή και πεζογράφο του 20ού αιώνα, τον Rainer Maria Rilke..

"Όσον αφορά τη δική μου σιωπή, σας παρακάλεσα ευθύς εξαρχής να μη βγάζετε ποτέ συμπεράσματα ενδεχόμενης λησμονιάς ή αδιαφορίας μου για σας: υπάρχουν μεγάλα χρονικά διαστήματα που παγώνω, γίνεται τότε για μένα η πένα μια φρίκη, εξάλλου εξαρτώμαι τόσο πολύ από την αλλαγή και την επίδραση του περιβάλλοντός μου, που δεν θα μπορούσα να εγγυηθώ για κανενός είδους σταθερότητα. Αν έβρισκα κάποτε τον σωστό και υποσχόμενο χώρο, που θα συγκέντρωνε κάθε τι ευνοικό για την δουλειά και την περισυλλογή μου, πράγμα που ασταμάτητα ελπίζω, τότε σίγουρα θα μπορούσα μέσα από τη σχέση αυτή να μεταπλάσω τον εαυτό μου, να γίνω περισσότερο δυναμικός και αξιόπιστος. Βρίσκομαι όμως αρκετά μακρυά από τούτο το σημείο. " R.M.R.

Τελικά είναι τόσο απλή η εξήγηση.. ωστόσο, θαρρώ πως συνεχίζει να με αδειάζει..

Έτσι απλά.. δεν υπάρχει άλλη λύση.. Ή απλούστατα, βάζεις τα συναισθήματα σε ένα όμορφο κουτί, κάπου βαθιά μέσα σου, κάποιες στιγμές τα αναπολείς, μα προχωράς..

Η μέρα ξεκίνησε από τις 6 με το τραγούδι..

"Και τώρα μένω μόνος μου 

αλλού με πάει ο δρόμος μου

και είναι όλα περασμένα ξεχασμένα.."

Συνέχισε με την ατάκα "ταξιδιάρα ψυχή",

γραμμένη πίσω από ένα φορτηγό..

Ένα όμορφο ταξίδι ενός κίτρινου μπαλονιού εν μέσω κυκλοφοριακής συμφόρησης..

Πραγματικά το μπαλόνι έπαιρνε θάρρος και πετούσε..

και..

κλείνει με ένα γλυκό και ρομαντικό τραγούδι..

"Έχε τα μάτια σου κλειστά και εγώ θα σε κρατώ σφιχτά
θα είμαι εγώ η βόλτα σου κι η κλειδωμένη πόρτα σου
μη φοβηθείς ούτε στιγμή κι αν σε τρομάζουν οι καιροί
θα είμαι εγώ το θάρρος σου στις θάλασσες ο φάρος σου

Ένα θέλω μόνο το πρόσωπο σου για καθρέφτη μου
μέσα του να πιάνω να σταματώ τον κλέφτη μου
Τον χαμένο χρόνο να φυλακίζω μες τα μάτια σου
έλα μη μου σπάσεις και ζω με τα κομμάτια σου

Εσύ κανέναν μην ακούς και εγώ σε δρόμους μυστικούς
θα είμαι πάντα ο ήχος σου και ο πιο γλυκός ο στίχος σου
Έχε τα μάτια σου κλειστά και εγώ θα σε κρατώ σφιχτά
θα είμαι η κάθε σκέψη σου κι η πιο ωραία λέξη σου" 

παραπομπή για το τραγούδι: http://www.youtube.com/watch?v=_at5LLYkIN8

Καληνύχτα σας.. όνειρα μελένια..

Μικρές χαρές

Πρόσφατα μια καλή μου φίλη, μου έστειλε το εξής βίντεο του youtube.. Η ονομασία του είναι small pleasures, έτσι προέκυψε και ο τίτλος αυτής της ανάρτησης..

http://www.youtube.com/watch?v=flkFW5E0XcM

Θαρρώ πως αξίζει κάποιος να αφιερώσει λίγο από το χρόνο του γι αυτό το ταινιάκι μικρού μήκους. Εμένα μου θύμισε την αρχή ενός παραμυθιού.. μια φορά και έναν καιρό.. 

Θα συνδέσω λοιπόν, αυτές τις μικρές χαρές με τις ευλογίες που έχουμε.. Άλλωστε τα μικρά θαύματα τριγύρω μας, όπως και τις ευλογίες που έχουμε λίγη προσοχή τους δίνουμε..

Στο βιβλίο του Ογκ Μαντίνο «Ένας καλύτερος τρόπος να ζεις», υπάρχει ένα εξαίρετο απόσπασμα για τις ευλογίες.. 

1. Είσαι τυφλός;Όχι.Βλέπεις….και οι εκατοντάδες εκατομμύρια δέκτες που έχω τοποθετήσει στα μάτια σου,σου επιτρέπουν να απολαύσεις τη μαγεία που κρύβει ένα φύλλο,μια λίμνη.ένα παιδί,ένα άστρο,ένα ρόδο,ένα ουράνιο τόξο,μια γυναίκα….Σημείωσε μία ευλογία.
2. Είσαι κουφός;Όχι.Ακούς….και οι εικοσιτέσσερις χιλιάδες ίνες που έχω τοποθετήσει σε κάθε σου αυτί,δονούνται από τον άνεμο που χαιδεύει τα δένδρα,από τα κύμματα που χτυπούν στα βράχια,από το κελάηδισμα των πουλιών,από τις φωνές του παιδιού που παίζει…..Σημείωσε άλλη μια ευλογία.
3. Είσαι μουγκός;Όχι.Μιλάς….όπως κανένα άλλο από τα δημιουργήματά μου και τα λόγια σου μπορούν να ηρεμήσουν τον οργισμένο,να ανυψώσουν το ηθικό του απελπισμένου,να ζεστάνουν το μοναχικό…..Σημείωσε άλλη μια ευλογία.
4. Είσαι παράλυτος;Όχι.Κινείσαι….μπορείς να τεντωθείς,να τρέξεις,να χορέψεις,να εργαστείς,να περπατήσεις….Σημείωσε άλλη μια ευλογία.
5. Δεν δίνεις και δεν παίρνεις αγάπη;Μήπως σε βαραίνει η μοναξιά τη νύχτα και την ημέρα;Όχι. Όχι πια.Γιατί τώρα ξέρεις το μυστικό,πως για να πάρεις πρέπει να τη δίνεις χωρίς να σκέφτεσαι την ανταπόδοση.Η αγάπη για προσωπική ικανοποίηση ή περηφάνια δεν είναι αγάπη.Η αγάπη είναι ένα δώρο που το δίνεις χωρίς να ζητάς ανταπόδοση….Σημείωσε άλλη μια ευλογία.
6. Η καρδιά σου είναι αδύνατη;Μήπως αγκομαχά και κοπιάζει για να σε διατηρήσει στη ζωή;Όχι.Η καρδιά σου είναι δυνατή.Βάλε το χέρι στο στήθος σου και νιώσε το ρυθμό της.Χτυπά μέρα και νύχτα,36 εκατομμύρια χτυπήματα κάθε χρόνο,κάθε χρόνο,έιτε κοιμάσαι,είτε είσαι ξύπνιος, στέλνοντας το αίμα σου σε αρτηρίες και φλέβες σε μήκος μεγαλύτερο απο 100 χιλιάδες χιλιόμετρα....Σημείωσε άλλη μια ευλογία.
7. Είναι ελλατωματικά τα πνευμόνια σου;Μήπως η ζωτική σου αναπνοή εισέρχεται στο σώμα σου με δυσκολία;Όχι.Τα παράθυρα σου προς τη ζωή σε συντηρούν κι εργάζονται πάντα για να φιλτράρουν το ζωογόνο οξυγόνο με τη βοήθεια 600 εκατομμυρίων θυλάκων αναδιπλωμένης σάρκας,ενώ συγχρόνως απαλλάσουν το σώμα σου από τα κατάλοιπα αέρια….Σημείωσε άλλη μια ευλογία.
8. Το αίμα σου είναι δηλητηριασμένο;Μήπως είναι αραιωμένο με νερό και πύο;Όχι.Μέσα στα 5 περίπου λίτρα του αίματός σου υπάρχουν 22 τρισεκατομμύρια ερυθρά αιμοσφαίρια….Σε κάθε δευτερόλεπτο 2 εκατομμύρια από αυτά πεθαίνουν για να αντικατασταθούν από 2 εκατομμύρια άλλα,σε μια αναγέννηση που συνεχίζεται από τότε που γεννήθηκες.ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΣΥΝΕΒΑΙΝΕ ΠΑΝΤΑ ΜΕΣΑ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΩΡΑ ΝΑ ΣΥΜΒΕΙ ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΕΞΩΤΕΡΙΚΑ….Σημείωσε άλλη μια ευλογία.
9. Έχεις αδύνατο μυαλό;Μήπως δε μπορείς να σκεφτείς;Όχι.Το μυαλό σου είναι η πιο πολύπλοκη δομή στο σύμπαν.Μέσα σε λιγότερο από ενάμιση κιλό βάρος υπάρχουν 13 δισεκατομμύρια νεθρικά κοίταρα,υπερτριπλάσια από των αριθμό ανθρώπων της γης.Για να σε βοηθήσω να αρχειοθετείς κάθετί που πέφτει στην αντίληψή σου,κάθε ήχο,κάθε γεύση,κάθε οσμή,κάθε εμπειρία σου από την ημέρα της γέννησης σου,έχω τοποθετήσει στα κύταρά σου πάνω από 1000 δισεκατομμύρια των δισεκατομμυρίων μόρια πρωτεΐνης.Κάθε συμβάν της ζωής σου βρίσκεται εκεί μέσα,έτοιμο να επανέλθει στη μνήμη σου μόλις το ανακαλέσεις.Και για να βοηθήσω τον εγκέφαλό σου να κυβερνά το σώμα σου έχω διασκορπίσει σε όλο σου το σώμα 4 εκατομμύρια αισθητήρια πόνου,500 χιλιάδες ανιχνευτές αφής και πάνω από 200 χιλιάδες ανιχνευτές θερμοκρασίας.  

Τις γράφω εδώ για να μην τις ξεχνάς.. μη νομίζεις, και εγώ προσπαθώ να τις θυμάμαι σε δύσκολες μέρες.. Καλή Κυριακή! ;)

 

Ταξιδεύοντας.. σκεπτόμενη

Τα τελευταία χρόνια έχω ταξιδέψει πολύ.. με πολλά και διάφορα μέσα μεταφοράς.
Έτσι, όλες μου οι μοναχικές σκέψεις και αναζητήσεις ζωντανεύουν δίπλα σε τοπία.. βροχερά και μη, άλλοτε παρέα με χαριτωμένα σύννεφα, άλλοτε πάλι με ήλιο και θάλασσα.. ενίοτε τα τοπία περιείχαν πανέμορφα χιονισμένα βουνά ή μύριζαν άνοιξη..
Πολλές μοναχικές σκέψεις σε βραδινά δρομολόγια παρέα με μουσική και μια πένα.. εν μέσω παραληρήματος από την κούραση.. με λεπτά δάκρυα και ίσως κάποιο βιβλίο παλιού γνωστού συγγραφέα..

Στο σημερινό μου ταξίδι, πάλι κάτι κεντούσε το μυαλό μου.. και έραβε τις σκέψεις, τη μία μετά την άλλη.. να τι προέκυψε...

Θα 'θελα να σε είχα δίπλα μου,
να είχαν χρώμα τα μάτια μου από τα μάτια σου,
να γέμιζε το κενό ενδιάμεσα από τα δάχτυλά μου,
αυτό το κενό που τόσα χρόνια μου τσακίζει τη ψυχή!
 
Θα 'θελα να μπορούσα μεμιάς να γύρω στον ώμο σου,
να σε μυρίζω και να κλείσω τα μάτια,
να ακούω τη φωνή σου να μου ψιθυρίζει για τα πιο απλά που κινούνται τριγύρω καθώς το λεωφορείο τρέχει,
να μου γεμίζει την εικόνα,
να μου ζωγραφίζει τη μέρα,
να μου θυμίζει το όνειρο!

Θα 'θελα να μπορούσα να σ' αγκαλιάσω,
με τη φυσικότητα που ένα παιδί μπορεί να αγκαλιάζει κάθε μέρα τους γονείς του,
για να σου δείχνω πως είμαι εδώ και ότι σε λατρεύω.

Θα 'θελα να με νιώθεις,
να ακουμπώ με τα ακροδάχτυλά μου κάθε κρυφό σημείο της ψυχής σου,
να βιώνεις κάθε μέρα το πόσο καίγομαι μέσα μου για σένα.

  Πολλά θα ήθελα... αλλά...

Το παν είναι οι δείκτες του ρολογιού να σταματήσουν να χτυπούν και για τους δύο ταυτόχρονα, δε νομίζεις;

Γιορτή της γυναίκας

Κάποτε μια φίλη είχε γράψει το ακόλουθο κειμενάκι.. φαντάζομαι για κείνη.. Παρόλα αυτά, δεν θα μπορούσε κάτι άλλο για μένα να πει πιο απλά και ταυτόχρονα σύνθετα τι είναι γυναίκα..

"Είμαι γυναίκα, είμαι γη, είμαι δέντρο, είμαι η μήτρα, είμαι αυτή που φέρνει, είμαι αυτή που ντύνει, είμαι αυτή που παρατηρεί, είμαι αυτή που τρέχει, είμαι αυτή που μεσολαβεί, είμαι αυτή που ενώνει και γεφυρώνει, είμαι αυτή που τρέφει, είμαι αυτή που φροντίζει να είναι την κατάλληλη στιγμή εκεί.. όπου κι αν είναι αυτό. Είμαι η ερωμένη της ζωής, είμαι η ιδέα του αγνώστου, είμαι η ιέρεια της φύσης, είμαι ο λόγος των άστρων, είμαι τα μυστήρια των ναών, είμαι το -Α- των Ελλήνων, το -Α- του μυστηρίου που συγκεντρώνετε και φανερώνει, είμαι το δαιμόνιο της αναζήτησης, είμαι το δάχτυλο της γνώσης, είμαι ο χιτώνας κάθε γενναίου Πολεμιστή και δίκαιου Ιππότη, είμαι το χώμα που τυλίγει κάθε σπόρο, είμαι κόρη-μάνα και γηραιά, είμαι ο βωμός του θυσιαστηρίου και είμαι η προσφορά της θυσίας, είμαι... ΓΥΝΑΙΚΑ. Είμαι ένα μέρος της Θεικής δημιουργίας, ένα μέρος της μεγάλης διασποράς και το γνωρίζω αυτό και δεν μπορώ να το αρνηθώ. Και είμαι και το Τίποτα. Αλλά πέρα από όλα αυτά... είμαι και ΕΓΩ! Και είμαι εδώ. Τώρα είμαι εδώ. Εδώ... ένα σταθερό σημάδι... ακούνητο, ατάραχο, αμετάβλητο. Σα να μην ζω για μένα. " Θεονόη...

Χρόνια πολλά σε όλες τις γυναίκες... να μην ξεχνάμε τι είμαστε και να παλεύουμε γι' αυτό... να μην αμελούμε τη γυναικεία φύση μας, να την αναδεικνύουμε με όποιο τρόπο το επιθυμούμε...

 [θέλω και γω να μου φέρει κάποιος λουλούδια 

και να κάνουμε μια βόλτα κάτω από το φως των αστεριών.. 

ο ουρανός απόψε γι ακόμα μια φορά είναι... μαγεία]

Lonely hearts

Dedicated to a friend..

The puzzle of a lost [ lonely ] soul..

Smells..
I miss the way you treat my body with your hands..
the way you hug me and kiss my cheeks..
Cause when I'm in your arms, you always smell me..
all the time..
I've never thought that my smell is so important to you..
I thought that you have forgotten it through years..



Dreams..
You and me..
my biggest dream of all..
my foolish one..
my misery..
your smile there, my heart here..
my life here, your dreams there..without me..




Distance..
There is a picture..
a small, tremulous, dark one..
Your smile is so obscure.. imperceptibly..
I steal every day a look..
Your eyes, your face, your hands, your body, your soul, your aura..
I want you so desperately despite the distance..


{And I will make sure to keep my distance}

Mirror
Take a look at my soul..
There is a disaster behind, don't you see?

Lies
A love full of worries..
Big troubles for nothing..


Freedom
Yesterday I felt free for the first time.. after so many years..
I cried inside me..
I felt the emptiness of my soul and I was there.. so beautiful again.. so alone..
I was myselt..  without anyone of you..

5 μέρες...

"Βάλε φωτιά σε ό,τι σε καίει, σε ό,τι σου τρώει την ψυχή
Έξω οι δρόμοι αναπνέουν διψασμένοι, ανοιχτοί..
[...] υπάρχει ακόμα, υπάρχει κάτι που δεν έχει χαθεί..
Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή
Ζήσε μαζί μου στον αέρα, στη φωτιά στη βροχή
Μας περιμένουν άδειες μέρες ραγισμένοι ουρανοί
Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από πληγή σε πληγή"



"Μα εσύ σωπαίνεις και θρηνείς σαν τον κατάδικο
Πάνω από τη στάχτη που σκεπάζει τον παράδεισο..."

Πρόσφατα διάβασα ένα αγαπημένο ποίημα σε ένα αγαπημένο βιβλίο και το παραθέτω.. λέγεται "πράγματα που δεν έκανες.."

"Θυμάσαι τη μέρα που δανείστηκα το καινούριο σου αυτοκίνητο και το τρακάρισα;
Νόμιζα πως θα με σκοτώσεις, μα δεν το έκανες.
Και θυμάσαι τη φορά που επέμενα να πάμε στη θάλασσα κι εσύ έλεγες ότι θα βρέξει, και έβρεξε;
Νόμιζα πως θα μου'λεγες, "Στο'χα πει". Μα δεν το έκανες.
Θυμάσαι τη φορά που φλερτάρισα με όλους τους άντρες για να σε κάνω να ζηλέψεις, και εσύ ζήλεψες;
Νόμιζα πως θα με παρατούσες, μα δεν το έκανες.
Θυμάσαι τη φορά που λέρωσα την ταπετσαρία του αυτοκινήτου σου με κρέμα φράουλα;
Νόμιζα πως θα με χτυπούσες, μα δεν το έκανες.
Και θυμάσαι τη φορά που ξέχασα να σου πω πως ο χορός ήταν επίσημος κι ήρθες με το μπλουτζίν;
Νόμιζα πως θα'φευγες, αλλά δεν το'κανες.
Ναι, υπάρχουν χιλιάδες πράγματα που δεν τα έκανες. Αλλά με δέχτηκες και με αγάπησες και με προστάτεψες. Υπήρχαν χιλιάδες πράγματα που ήθελα να σου ανταποδώσω όταν θα γύριζες από το Βιετνάμ.
Αλλά δε γύρισες."

Τώρα θα πεις πως κόλλησα αυτό το τραγούδι με αυτό το ποίημα... πραγματικά δεν ξέρω.. έδεσε.. το ποίημα αυτό το σκέφτομαι πάντα, από τότε που το πρωτοδιάβασα.. και όσο για το τραγούδι, έπαιξε σήμερα στο ραδιόφωνο.. είχα την τιμητική να το αφουγκράζομαι παρέα μ'άλλο κόσμο, που είμαι σίγουρη πως σκεφτόταν χιλιάδες πράγματα, όπως και εγώ.. όπως σκέφτεσαι και εσύ που κάθεσαι εκεί απέναντι και διαβάζεις λίγες από τις γραμμές μου...

Τις τελευταίες μέρες σκέφτομαι κάτι πολύ μακάβριο..
Αν... είχα 1 χρόνο, 5 μήνες, 2 μήνες... 5 μέρες ζωής τι θα έκανα; Εσύ τι θα έκανες;
Θα μετάνιωνα; Θα έχανα το χρόνο μου κλαίγοντας; Θα ζούσα σε άρνηση; Θα έφευγα; Θα προσπαθούσα να βιώσω ότι πιο έντονο υπάρχει; Τί, μα τι θα έκανα;
Λοιπόν.. είναι απλό.. θα ξεκινούσα σίγουρα με μια βόλτα στην παραλία, να μυρίζω λίγο θάλασσα, να πιάσω τους μικρούς κόκκους της άμμου και να αφουγκραστώ τον υπέροχο ήχο των κυμάτων... ίσως ξάπλωνα για να δω και ουρανό... τα λίγα λευκά σύννεφα να χορεύουν στο φόντο του ουρανού και να σχηματίζω ένα σωρό σενάρια από αυτά.. και έτσι θα περίμενα.. τι; τον ήλιο να δύσει.. λατρεύω το δειλινό, λατρεύω... το φεγγάρι δεν θα'θελα να το χάσω, μακάρι να ήταν πανσέληνος..
Τώρα μου μείναν 4 μέρες... νομίζω πως θα'θελα να ζητήσω συγνώμη από ανθρώπους που πλήγωσα.. με λόγια, με πράξεις, με άτσαλες αθέλητες και μη κινήσεις... να ζητήσω συγνώμη κοιτώντας τους στα μάτια! Θα μου πεις, γιατί δεν το κάνεις σήμερα αυτό; μα το έχω κάνει... και ελπίζω να το έχουν λάβει αυτό όσοι πλήγωσα και να είναι καλά με τις επιλογές τους, να μην σκαλίζουν τα ανούσια.. όσο είμαι και εγώ..
Και πάμε στις 3 μέρες... χμ... θα μάζευα την οικογένειά μου και θα τους αφιέρωνα όλη τη μέρα... θα διασκέδαζα με τα νεύρα τους, με τις λέξεις τους... θα τους αγκάλιαζα σφιχτά, όπως προσπαθώ να κάνω κάθε φορά που τους βλέπω... θα τους μιλούσα τρυφερά, και θα σταματούσα αυτό το άσχημο παιχνίδι των λέξεων που φορές φεύγουν αβίαστα λόγω οικειότητας... Ιερό πράγμα η οικογένεια για μένα... μου λείπουν... και είναι κρίμα που τις περισσότερες φορές τους θεωρούμε τόσο δεδομένους και τους πληγώνουμε...
Τώρα μείναν 2 μέρες... εδώ δεν θα πω τι θα ήθελα να κάνω... νομίζω περιλαμβάνει ένα ταξίδι... ένα αν μη τι άλλο τρελό ταξίδι, σαν αυτά που αποφασίζεις έτσι, χωρίς δεύτερη σκέψη, επειδή στο λέει η καρδιά σου...
Και τέλος... 1 μέρα... θα την αφιέρωνα στον εαυτό μου και σε πράγματα που αγαπώ να κάνω... ίσως έγραφα επιστολές, ίσως ποιήματα... ίσως και τίποτα... τελικά πόσο εγωισμό έχω... είμαι άνθρωπος με τη βούλα...
Θα 'θελα να ΄ξερα και τις δικές σου σκέψεις επί του θέματος...

5 μέρες ζωής... να μην ξεχνάμε πως ουσιαστικά ούτε 5 μέρες έχουμε... τη στιγμή έχουμε... και δε την υπολογίζουμε... τι θα πει αύριο; τι θα πει μετά από 6 μήνες θα σε δω; τίποτα δεν θα πει... γιατί ο χρόνος τα αλλάζει όλα... δεν είμαστε και τόσο σταθεροί ώστε να μην σπάμε στο χρόνο ή την απόσταση...
Οπότε, να μην ξεχνάμε ότι έχουμε μόνο το σήμερα, αυτή ακριβώς τη στιγμή, όπως να μην ξεχνάμε να κάνουμε πράγματα που αγαπάμε και να περνάμε χρόνο με ανθρώπους που αγαπάμε...

Να που έγινε πραγματικότητα και αυτό το ποστ... και σπατάλησα σ αυτό την τωρινή μου στιγμή...
Καλό βράδυ και καλή Άνοιξη ;)