"Carpe diem - Άδραξε τη μέρα" , 23 BC by Latin poet Horace

Κυριακή 29 Σεπτεμβρίου 2013

Οι καταθλιπτικές σκέψεις ενός καλοκαιρινού Σεπτέμβρη...

πηγή


Και να που μεγαλώνω μέρα με τη μέρα...
Συντροφιά με τις μη αναστρέψιμες επιλογές μου...
Διότι ο χρόνος δεν είναι στο χέρι μου...
Μα ούτε και ο φόβος που νιώθω...

Δε μπορώ να χαρακτηρίσω γιατί αυτό το τραγούδι το αγάπησα τόσο πολύ από την πρώτη στιγμή που το άκουσα.. 

Τρίτη 24 Σεπτεμβρίου 2013

Μίλα μου απόψε για τις ιστορίες σου...

Όταν γράφτηκε αυτό το μικρό διήγημα περνούσα μία περίοδο της ζωής μου που έχανα τη γη κάτω από τα πόδια μου.. Έχανα το δικό μου "για πάντα"! -Εν καιρώ συνειδητοποίησα πως απλά έχανα τον εαυτό μου..-
Όμως, ήξερα και ακόμα ξέρω πως η αγάπη δεν αλλάζει, ίσως αλλάζει ο τρόπος που βλέπεις έναν άνθρωπο απέναντί σου, κι αυτό είναι εύλογο.. Η ζωή μου δίδαξε πως τα ουσιαστικά συναισθήματα είναι αμοιβαία, εκδηλώνονται και τελικά είναι τόσο εύκολο να δεις μέσα στα μάτια του άλλου αν σε αγαπάει.. κι αν δε ξέρεις να διαβάζεις τα μάτια, τότε οι πράξεις μπορούν να στο κάνουν πιο εμφανές! Όπως πολύ σωστά μου είχαν πει κάποτε: Ή αγαπάς ή δεν αγαπάς.. 
Εντέλει, μετά από εκείνη την περίοδο, ποτέ μου δεν περίμενα πως θα βίωνα κάτι που θα με πονούσε περισσότερο.. όμως ήρθε κι αυτό, κι ακόμα δεν έχω βρει τα εσωτερικά μου όπλα για να το παραμερίσω.. είμαι σίγουρη πως είναι κάτι που θα γίνει..
Νομίζω το πιο ουσιαστικό είναι να μην χάνεις τον εαυτό σου!

Messina, Italy
Αφιερωμένο στον πρώτο μου έρωτα και στην πρώτη μου αγάπη...

Το φεγγάρι και το αστέρι.. 


Ήταν μια δροσερή νύχτα του Αυγούστου. Στην κουρτίνα του κατάμαυρου ουρανού δεν έλαμπε τίποτα, παρά μόνο ένα αστέρι. Μοναχικό, έντονα λαμπερό με δύο ασημί μάτια γεμάτα λάμψη έστεκε και έκανε τη βόλτα του γύρω από τη γη, ώστε να το καμαρώσουν όλοι.
Σιωπή παντού και άξαφνα εμφανίστηκε στο βάθος του ουρανού, λίγο κοντά στο απέραντο της θάλασσας ένα θλιμμένο, βαθυκόκκινο με ελάχιστες αποχρώσεις χρυσού φεγγάρι. Ατένιζε πότε από δω και πότε από κει με τα βαθιά χρυσά του μάτια τον κόσμο. Αλλά και ο κόσμος το θαύμαζε, χωρίς να καταλαβαίνει τον πόνο του, χωρίς να μπορεί να εξηγήσει τις παράξενες αποχρώσεις που λάμβαναν χώρα τριγύρω του.
Το αστέρι με τη λάμψη και τη χαρά του έτεινε να το φθάσει, μα μάταια, το καρφίτσωμα του στον ουρανό δε το άφηνε να κάνει βόλτες. Είχε συγκεκριμένη θέση και όνομα. Ο ουρανός δε μπορούσε να του δώσει μεγαλύτερες αρμοδιότητες,πιο πολλές αρμοδιότητες συνεπάγονταν περισσότερες ευθύνες αλλά και πιο μεγάλη ελευθερία. Το αστέρι έμεινε να κοιτάζει το ανέβασμα του φεγγαριού και την αλλαγή στο χρώμα του. Ήξερε πως σε κάποια λεπτά θα έσμιγαν, μέρες τώρα ένιωθε πως κάτι πιο μεγάλο τους συνέδεε.
Το φεγγάρι αναδυόταν σιγά σιγά στον ουρανό, όλο και πιο ψηλά, έχανε το κόκκινο χρώμα του και το χρυσό το έλουζε όλο και περισσότερο, ντύνοντας τη θάλασσα με ένα τόσο γαλήνιο χρώμα.
Οι ψαράδες που πάλευαν με τα δίχτυα τους για να πιάσουν ψάρια, έμειναν να θωρούν πως το χρώμα της θάλασσας έπαιρνε το χρώμα του φεγγαριού.Ήταν τόσο γαλήνια και μαγευτική η αποψινή μεταμόρφωση του μπλε χρώματος της θάλασσας.
Ένα ζευγάρι σφιχταγκαλιασμένο πάνω στην αμμουδιά με πλεγμένα τα δάχτυλα μοιραζόταν ένα φιλί και το φεγγάρι τους έλουζε γεμάτο χαρά που μπορούσε να μοιραστεί μια τόσο κρυφή και ερωτική συμφωνία μεταξύ δύο ερωτευμένων.
Ξαφνικά, το βλέμμα του φεγγαριού έπεσε σε ένα απόκρημνο βράχο. Ήταν πράγματι αλήθεια ότι θωρούσε..μία κοπέλα ντυμένη στα λευκά έκλαιγε με λυγμούς..τα δάκρυα πικρά και καυτά έπεφταν στα μάγουλά της. Ήταν τόσο όμορφη..
Το φεγγάρι πλησίασε το αστέρι.

-Ωραία βραδιά η αποψινή, είπε.

-Πράγματι είναι ωραία, απάντησε το αστέρι. Μα θα ήταν ακόμη πιο ωραία, αν ο ουρανός με άφηνε να κάνω βόλτες, να γνωρίσω άλλα αστέρια και γαλαξίες και να μπορώ να έχω συντροφιά όποιον και όποτε το αναζητάω.

-Είναι δύσκολο αυτό που ζητάς αστεράκι μου, είπε το φεγγάρι. Περισσότερες αρμοδιότητες φέρουν μεγάλη ευθύνη και εσύ, ένα τόσο δα μικρό αστεράκι, δε θα μπορέσεις να τις αντέξεις.

-Δε το γνωρίζεις αυτό φεγγάρι, είπε το αστέρι. Γιατί απόψε ξεκίνησες τόσο θλιμμένα τη βραδιά?

-Το κόκκινο είναι το χρώμα του πάθους, αστεράκι μου, και αναζωπυρώθηκαν τα μάγουλα του. Να το ξέρεις πως με αυτό το θλιμμένο χρώμα, ενώνω πολλούς ερωτευμένους σε όλο τον κόσμο.

-Ερωτευμένους μμμ...έκανε το αστέρι.Πως είναι άραγε να είσαι ερωτευμένος, ρώτησε δειλά το αστέρι.

-Αχ, αστεράκι μου..οι ερωτευμένοι είναι όπως εκείνοι εκεί οι δύο. Μοιράζονται κρυφά μυστικά και στιγμές μαζί μας. Να,εκεί,τους βλέπεις?

-Ώστε έτσι είναι ο έρωτας?Και η αγάπη, απέχει πολύ?

-Η αγάπη για κάποιους έρχεται από την πρώτη στιγμή, άλλοι την βιώνουν στην πορεία..και άλλοι την αναζητούν μια ζωή και ποτέ δε την βρίσκουν..

-Και τι γίνεται φεγγαράκι μου όταν δε την βρίσκουν ποτέ? Όταν δε την βλέπουν στα μάτια που αγαπούν?

-Βλέπεις εκείνη την όμορφη κοπέλα ντυμένη στα λευκά,αστεράκι μου? Εκείνη που κάθεται στην απόκρημνη πλαγιά, έχει πάρει αγκαλιά τα γόνατά της και το κλάμα της αντηχεί τόσο βαθύ και έντονο? Αυτό είναι ο πόνος, ο πόνος του να μην βρίσκεις την αγάπη ή που νόμιζες πως την βρήκες και σου φύγε μέσα από τα χέρια, απάντησε το φεγγάρι. Απάντησε και έκανε να δακρύσει που έβλεπε μόνη μια μοναχική καρδιά.

-Φεγγάρι?

-Τι είναι αστέρι μου?

-Αυτή τη χρονιά ήσουν η μόνη συντροφιά που είχα. Μαζί βλέπαμε τη θάλασσα, μαζί ντύναμε τον ουρανό αλλά νιώθω πως αυτό θα χαθεί, πως τίποτα δε κρατάει για πάντα.

-Αστεράκι μου, για πάντα μπορεί να κρατήσει οτιδήποτε χτίσουμε και σε οτιδήποτε δώσουμε ένα κομμάτι του εαυτού και της καρδιάς μας. Ακόμα και αν αύριο είμαι λίγο παραπέρα, παρέα με άλλα φωτεινά ή μη αστέρια, θα σου χαμογελώ και θα σου κλείνω το μάτι, να έτσι! Μπορεί όλα να σβήνουν, μα το κομμάτι του εαυτού μου που έδωσα σε σένα θα σε συντροφεύει πάντα, να το θυμάσαι.

-Σε ευχαριστώ, είπε το αστέρι και ένα δάκρυ κύλισε από τα ασημί μάτια του.

Έτσι και έγινε. Την επόμενη ημέρα το φεγγάρι ξεμάκρυνε, μα το αστέρι παρέμενε στο ίδιο σημείο, στην ίδια θέση στο καρφίτσωμα του ουρανού. Δεν περίμενε ούτε αναζητούσε το φεγγάρι. Ήλπιζε για τη μέρα που θα ήταν τόσο τυχερό, ώστε να χοροπηδήσει ξανά και να κάνει βόλτα ως τα πέρατα του ουρανού.

[Η ιστορία γράφτηκε στις 13/08/2009]


Επειδή κάποτε ένιωθα πως ήμουν συνέχεια στα όρια.. κλείνω με αυτό το τραγούδι που έχει ένα ωραίο animation.. μπορείς να το ακούσεις εδώ..

~ Καλή σας νύχτα~

Κυριακή 22 Σεπτεμβρίου 2013

Βραβείο αγαπημένου μπλόγκ - Liebster blog Award

Πριν λίγες μέρες, "η θάλασσα των ονείρων μου" είχε την τιμητική να πάρει το πρώτο της βραβείο Είναι όμορφο να βραβεύει κάποιος το χώρο σου, ήταν μια ευχάριστη έκπληξη! 
Αρχικά, το είδα στο blog της Pink Angel, θα βρείτε την ανάρτηση εδώ, η οποία το χάρισε σε όποιον διάβασε την ανάρτησή της! 
Έπειτα, η καλή μου Κική από το blog "EΚΦΡΑΣΟΥ" μου αφιέρωσε το  βραβείο, εδώ θα βρείτε τη σχετική ανάρτηση! Την ευχαριστώ τόσο πολύ για τη σκέψη της και της εύχομαι ολόψυχα να είναι πάντα liebster εκείνη και το blog της! :))
Ακόμη, το γλυκό Δελφινάκι από το blog "ΔΕΛΦΙΝΑΚΙ" μου αφιέρωσε το βραβείο με αυτή την ανάρτηση! Επίσης την ευχαριστώ θερμά και της εύχομαι να είναι πάντα  liebster! :))
Τέλος, μου χάρισε το βραβείο ο Αντ'Αυτού από το blog "ANT AFTOU" με αυτή την ανάρτηση! Σε ευχαριστώ που γράφεις έναν τόσο όμορφο λόγο για να μου χαρίσεις αυτό το βραβείο! Σου εύχομαι να είσαι πάντα αγαπημένος πλάι σε αγαπημένους!

Το βραβείο είναι το ακόλουθο...


Η λέξη liebster είναι γερμανικής προέλευσης και σημαίνει αγαπημένος!  Δεν είναι πολύ γλυκό και όμορφο να θεωρεί κανείς το μπλογκόσπιτό σου αγαπημένο;! :))

Το βραβείο συνοδεύεται και από κάποιους κανονισμούς...
  1. Πρέπει να αναφέρεις και ευχαριστήσεις αυτόν που σου χάρισε το βραβείο.
  2. Πρέπει να απαντήσεις στις ερωτήσεις που θα σου δοθούν
  3. Πρέπει να βραβεύσεις άλλα blogs.
  4. Πρέπει να ακολουθήσεις τα blogs που βράβευσες.
Ιδού οι απαντήσεις στις ερωτησούλες...

  1. Το αγαπημένο μου φαγητό: Η αλήθεια είναι πως μ' αρέσουν πολλά πολλά φαγητά!! Επίσης, από την κάθε νοικοκυρά που έχουμε στο σόι μας μου αρέσει και κάτι διαφορετικό!! Δε θέλω να κακοκαρδίζω κανένα.. :Ρ Αλλά θα επιλέξω ένα για να μην τα πολυλογώ.. Το πανδαιμόνιο γεύσης για μένα γίνεται στο Γιαπωνέζικο ρύζι με κάρυ και κοτόπουλο ή λαχανικά! Α! και πέρα από όλα είμαι μακαρονού!! Εξαιρετικό φαγητό κάνει ένας πολύ αγαπημένος μου θείος και θα μου δώσει τη συνταγή όταν παντρευτώ.. πφφφ!     
  2. Δε μου αρέσει στους ανθρώπους: Πολλά είναι αυτά που δε μου αρέσουν, όπως επίσης πολλά προσπαθώ να φτιάξω και στον εαυτό μου... Επομένως, θα αναφέρω κάποια από αυτά.. Συγκεκριμένα, δε μου αρέσει όταν ζηλεύουν και δε θέλουν να σε βλέπουν να πετυχαίνεις... Δε μου αρέσει όταν δεν αναζητούν τη δικαιοσύνη, αλλά προσπαθούν πλαγίως... Δε μου αρέσει όταν δεν είναι απόλυτα ειλικρινείς με τα συναισθήματα τους και πληγώνουν άλλους ανθρώπους... Δε μου αρέσει όταν δε γνωρίζουν τι σημαίνουν οι λέξεις: "Αγάπώ", "Σε ευχαριστώ", "Σε νοιάζομαι"... Δε μου αρέσει όταν κρίνουν χωρίς να έχουν έρθει ποτέ στη θέση του άλλου... Δε μου αρέσει όταν 'θέλουν' και 'παίρνουν', αλλά δεν προσφέρουν έστω μια αγκαλιά που δε κοστίζει τίποτα...
  3. Μου αρέσει οι άνθρωποι με τους οποίους κάνω παρέα: Να ταιριάζουν τα χνώτα μας... 
  4. Με ηρεμεί: Αυτό που με ηρεμεί περισσότερο από το καθετί είναι να κάνω μια βόλτα στη θάλασσα... 
  5. Αγαπώ: Αγαπώ τόσους πολλούς ανθρώπους, όπως και τον εαυτό μου... 
  6. Με νευριάζει: Μου προκαλούν νεύρα τόσα πολλά πράγματα, μα αυτό που μου έμεινε από μικρό παιδί και δεν μπορώ να ξεκολλήσω από πάνω μου εύκολα είναι το  γεγονός πως νευριάζω όταν κάποιος αγγίζει κάτι δικό μου... Επίσης, με εκνευρίζει απίστευτα να προσπαθεί κάποιος να εισβάλει στον προσωπικό μου χώρο, όπως σε σέβομαι, να με σέβεσαι.. δεν είναι δα και τόσο δύσκολο! Όμως, κάθε φορά που νευριάζω, η μητέρα μου, μου είπε από παιδί να μετρώ μέχρι το δέκα για να μου περνάει! Χρησιμοποιώ τη συμβουλή της διότι τα νεύρα δεν είναι και ο καλύτερος σύμβουλος... ;)
  7. Δεν αποχωρίζομαι ποτέ (αντικείμενο): Πριν κάποια χρόνια είχα δει μια ταινία όπου έκαναν στον πρωταγωνιστή την εξής ερώτηση... Αν το σπίτι σου έπιανε φωτιά και είχες στη διάθεσή σου ένα λεπτό να σωθείς, τι θα έπαιρνες μαζί σου; Τότε έψαχνα απεγνωσμένα να σκεφτώ τι θα έπαιρνα, τι δεν θα αποχωριζόμουν με τίποτα στον κόσμο, ποιο είναι το αγαπημένο μου αντικείμενο; Τελικά, περνώντας τα χρόνια, καταλήγω πως απλά θα ήθελα να σώσω όποιον δικό μου είναι μέσα.. δεν έχω κάποιο αγαπημένο αντικείμενο που θα ήθελα να πάρω μαζί μου.. Συνεπώς, τα πάντα μπορώ να αποχωριστώ, αλλά τους δικούς μου ανθρώπους ποτέ.. Ίσως το νόημα της ερώτησης είναι άλλο, αλλά αυτό μου ήρθε στο μυαλό σαν απάντηση..
  8. Όταν ήμουν μικρή χάζευα συστηματικά αφίσες: Γενικότερα, δε θα έλεγα πως χαζεύω.. πλέον είμαι με τα φεγγάρια μου! Χαχα! Παλιότερα όμως είχα ένα δωμάτιο γεμάτο με αφίσες από το αγαπημένο περιοδικό "Κατερίνα"! Μάλιστα, αγαπούσα πολύ ένα συγκρότημα εξαιτίας από κάποια ξαδέρφια που διέμεναν στη Γερμανία, τους BSB (back street boys) και την Britney Spears ( δεν είναι τυχαίο που μου είχαν βγάλει παρατσούκλι στην κατασκήνωση Μπρίτνευ Σπιαρς εντ φυτρώνεις... χαχαχα!)      
Δίνω το βραβείο με αγάπη στα παρακάτω blog:
Τα επέλεξα στην τύχη τα blog, επειδή είναι όμορφο να βραβεύεις όπως σε βραβεύουν! Αν έχετε ήδη πάρει το βραβείο από κάποιον άλλο, δεχτείτε το και από μένα! :) Να το χαρείτε! 


Και αφού μιλάμε για αγαπημένα πράγματα σήμερα, θα σας αφήσω να απολαύσετε μια όμορφη Κυριακή με ένα αγαπημένο μου τραγούδι - άκου το εδώ! ;)
Επίσης, σας εύχομαι να είστε πάντα αγαπημένοι πλάι σε αγαπημένους! 

Φωτογραφία από την εκδρομή μου στη μαγευτική Βενετία με τον καλύτερό μου φίλο! Περιπλάνηση με τραγουδάκι!

Παρασκευή 20 Σεπτεμβρίου 2013

PostJoy! by Αγριμιώ - Η χαρά του να κάνεις κάτι για κάποιον άλλο...

 Αναδημοσιεύοντας από το site "Βότσαλα στη λίμνη", το οποίο βρίσκεται εδώ!

Ξέρεις τι είναι το PostSecret;
Μια καρτ-ποστάλ, δυο λόγια σε έναν άγνωστο. Ένα γραμματόσημο, κι ένα μυστικό  που δεν έχεις εκμυστηρευθεί ποτέ σε κανέναν, φθάνει στην άλλη άκρη της γης. Ο δημιουργός του project έχει δική του ιστοσελίδα κι ανά τακτά χρονικά διαστήματα δημοσιεύει τις καρτ-ποστάλ που έχει λάβει. Έχει γράψει όμως και βιβλία πάνω στο θέμα αυτό!
Εδώ μπορείτε να δείτε στην αγγλική περισσότερα για το project αυτό..
Τι λέτε; Μπορούμε να κάνουμε κάτι παρόμοιο;
Σκοπός είναι να φτιάξουμε μια καρτ-ποστάλ στην αγγλική με ένα θετικό μήνυμα και να τις συγκεντρώσουμε για το γραφείο μου και το σαλόνι των παιδιών στον χώρο μας. Οι έφηβοι είναι παιδιά με ή χωρίς γονείς, με διάφορους εθισμούς και ψυχολογικά προβλήματα. Αρκετά από αυτά κακοποιημένα ή/και παραμελημένα. Άλλα με ιστορικό διατροφικών διαταραχών κι άλλα θύματα σεξουαλικής κακοποίησης. Πολλά από αυτά έχουν περάσει από φυλακές ανηλίκων και τα περισσότερα δεν πάνε σχολείο…
Συνήθως οι χώροι αυτοί είναι αποστειρωμένοι. Πόρτες ασφαλείας και τζάμια διπλά που κλειδώνουν όλη μέρα…
Λευκοί τοίχοι, ασπρισμένοι από την χλωρίνη και την παγερή αδιαφορία των φορέων. Πολλές φορές ελλείψεις σε είδη πρώτης ανάγκης, έπιπλα, θεραπευτές και ειδικούς.
Αρκετά από τα παιδιά δουλεύουν από μικρή ηλικία για να καλύψουν τις ανάγκες του χώρου μας. Πολλά από αυτά είναι απομονωμένα κι αντικοινωνικά με προβλήματα συμπεριφοράς και παραβατική συμπεριφορά. Στο σπίτι μας νομίζω ο μεγαλύτερος φόβος μου είναι όχι να μην γυρίσει κάποιο παιδί το βράδυ στο σπίτι, αλλά να ξυπνήσω το πρωί και να βρω κάποιο παιδί στο πάτωμα από υπερβολική δόση, ηλεκτροπληξία, κρέμασμα, χάπια…
Πράγματα καθημερινά και συνηθισμένα για εμάς εδώ και που συνάδελφοι έχουν βιώσει πολλές φορές. Εγώ στάθηκα τυχερή με τα ποτά, τα ναρκωτικά, τα όπλα , τους βανδαλισμούς και τις φωτιές μέσα στο σπίτι.
Το σπίτι μας αναπνέει, πονάει, ματώνει και επιβιώνει όπως κάθε σπίτι.
Όμως ήρθε ο καιρός για μια δραστική αλλαγή.
Για μια ανανέωση!
Για αυτό σκέφτηκα να καλέσω όλους εσάς να με βοηθήσετε να γεμίσω τους τοίχους μας με ιστορίες – ιστορίες καθημερινής τρέλας, αισιοδοξίας, χαράς και γέλιου. Μα πάνω απ’όλα ιστορίες φιλίας, επιβίωσης και γενναιότητας. Τα μηνύματα από την χώρα του Ήλιου δεν θα μπορούσαν να είναι πιο ζεστά!
Για να λάβετε μέρος στο project πρέπει:
(α) να μην διαθέτετε απαραίτητα καλλιτεχνική φλέβα αλλά να θέλετε να χαρίσετε ένα χαμόγελο στα παιδιά αυτά (και σε εμένα που μένω μαζί τους κάτω από αντίξοες συνθήκες και τραγικές ελλείψεις… τώρα όποιος θέλει να κάνει κάτι για εμένα αποκλειστικά στην ελληνική όχι απλά δεν θα παρεξηγήσω, αλλά μάλλον θα με πάρουν και τα ζουμιά, ε; ),
(β) να αναδημοσιεύσετε την ανάρτηση αυτή στο ιστολόγιο σας ώστε να προσκαλέσουμε περισσότερο κόσμο στο εγχείρημα αυτό,
(γ) να φτιάξετε την καρτούλα σας (μέγεθος Α5-Α6), να την φωτογραφίσετε, να την αναρτήσετε στο ιστολόγιο σας και κατόπιν συνεννοήσεως μαζί μου να μας την στείλετε εδώ.
Τι λέτε; Θα τα καταφέρουμε να γίνει το PostJoy εξίσου δημιουργικό και ταξιδιάρικο;
Αποφάσισα να συμμετέχω, οπότε βρήκα χρόνο να κάνω κάποια πράγματα! Σας προειδοποιώ από τώρα πως δεν έχω καλλιτεχνική φλέβα, απλά είμαι παιδί της προσπάθειας και των δοκιμών.. αφού έχω δύο χεράκια, γιατί να μην τα χρησιμοποιήσω για να φτιάξω κάτι για καλό σκοπό;
Πριν αναρτήσω τις εικόνες με τις καρτούλες μου, θα ήθελα να πω πως η ιδέα και το project της Αγριμιώς είναι καταπληκτικό! Συγχαρητήρια που σκέφτηκες να κάνεις κάτι τόσο εξαιρετικό γι αυτά τα παιδιά!
Τα σύνεργα του "εγκλήματος".. περιττό να πω πως κατέστρεψα την παλέτα του ζωγράφου του σπιτιού μου.. ελπίζω να μην με κυνηγάει όταν επιστρέψει.. :Ρ

Πρώτη καρτούλα
Μα δε φαίνεται σα να τη δημιούργησε κάποιος πέντε χρονών;!! Ναι ναι, χθες τα έκλεισα!! :Ρ
Δεύτερη καρτούλα
Τελικά το αποφάσισα, τα πάω καλύτερα με την αφηρημένη τέχνη.. πάντα μου άρεσε.. Θα μπορούσα να κάνω και καριέρα! :Ρ Χεχε!

Έφτιαξα  και κάτι για τη δημιουργό του project...
Αυτό είναι το εξώφυλλο της καρτούλας...
Αυτό είναι το εσωτερικό της καρτούλας...
Δεν είχα πολλά χρώματα στη διάθεσή μου, κάπου είναι κρυμμένα τα υπόλοιπα.. οπότε χρησιμοποίησα τα υπάρχοντα! Εύχομαι να σας αρέσουν! Είναι όμορφο να κάνεις κάτι για καλό σκοπό, σε γεμίζει.. Αφού δε μπορώ να κάνω άλλα πράγματα που θέλω, τουλάχιστον έκανα αυτό που μπορούσα.. 
~Καλό σαββατοκύριακο~
Ειιιι... που πάτε, φύγατε;;; Έχω και ένα παλιό όμορφο τραγούδι.. κάνε κλικ σου λέω!
 
Χθεσινό ηλιοβασίλεμα στη Θεσσαλονίκη! :)

Τρίτη 17 Σεπτεμβρίου 2013

Μία προσφορά στη σημερινή ημέρα...

ΕΛΠΙΔΑ – ΠΙΣΤΗ –  ΑΓΑΠΗ

Καμιά ηχώ,
απόψε θέλω να συλλογιστώ.
Καμιά φωνή,
θα ‘θελα να ‘ξερά,
είσαι ακόμα εκεί?
Πολλά τα σημάδια σου,
μα εγώ απόψε, δύσκολα τα τηρώ.
Όμως ελπίζω,
τι άραγε να σημαίνει αυτό?
Στον κόσμο αυτό τον άδειο πάντα θα σ’ αναζητώ.
Στον κόσμο αυτό τον άδικο, θα σ’ έχω σύντροφο εγώ.
Αγαπώ,
να και κάτι αληθινό, θαρρώ.
Μα πονώ,
 είναι ανθρώπινο αυτό.
Με βοηθάς,
γι αυτό πάντα θα σ’ ευχαριστώ.
Μ’ αγαπάς?
Είναι άδικο να σε ρωτώ.
Τώρα ξέρω πως δε μπορώ να σε κοιτώ,
μα κάποτε ελπίζω να σε δω.
Που?
Δε το γνωρίζω αυτό.
Καμιά ηχώ,
Απόψε θέλω να σκεφτώ.
Καμιά φωνή,
Κι όμως, είμαι σίγουρη
είσαι πάντα κάπου εκεί.
Πιστεύω,
και μου αρκεί αυτό, θαρρώ.
Υπάρχεις,
αυτό είναι αληθινό.
Ελπίζω, πιστεύω και αγαπώ
και μέσα από σένα,

έχω μάθει να ζώ. 

Κάτι να θυμίζει πίστη...
Αν και αυτή η φωτογραφία μου θυμίζει συντροφικότητα, την έβαλα για αγάπη. Είναι τόσο όμορφη εικόνα!
Κάτι να θυμίζει ελπίδα...
Η Αγία Σοφία στην Κωνσταντινούπολη... κάτι να θυμίζει Σοφία...
Αν και δεν είχα σκοπό σήμερα να αναρτήσω κάτι, λόγω ημέρας θυμήθηκα ένα ποίημα που είχα γράψει πριν ενάμιση χρόνο για ένα διαγωνισμό.. Η αλήθεια είναι πως δεν κέρδισε κάποια θέση, αλλά έχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου για το νόημά του..

~Χρόνια πολλά σε όσους γιορτάζουν!~
Οι υπόλοιποι εύχομαι να διακατεχόμαστε πάντοτε από πίστη, αγάπη, ελπίδα και σοφία! 

Ένα απόφθεγμα για τη Σοφία...
"Σκαιοίσι πολλοίς είς σοφός διόλλυται."

Τέλος, για σήμερα, θα ήθελα να ακούσετε ένα όμορφο τραγούδι, μια ξεχωριστή δημιουργία που άκουσα χθες... κάνε κλικ! Συγχαρητήρια στην κοπέλα που το δημιούργησε! 

Κυριακή 15 Σεπτεμβρίου 2013

Σαν παλιά εποχή...

Το δελφινομυαλουδάκι έριξε μια υπέροχη ιδέα σχετικά με τα αντικείμενα παλιάς εποχής, η ιδέα του βρίσκεται εδώ! 
Τόσες μέρες έψαχνα τα παλιά αντικείμενα που έχουμε σπίτι και δεν τα έχουμε ξαποστείλει στο χωριό, τα φωτογράφησα και θα σας τα παρουσιάσω παρακάτω.. βρήκα πολύ λίγα.. αργότερα μπορεί να προσθέσω και άλλα! ;)
Επίσης, για καλή μου τύχη, σήμερα έκανα μια όμορφη εκδρομούλα σε ένα βουνό εδώ κοντά στην περιοχή μου και φωτογράφησα κάποια αντικείμενα παλιάς εποχής στο μουσείο του χωριού που επισκέφθηκα! Θα αναρτήσω τις φωτογραφίες μου, οι οποίες δεν είναι πάρα πολλές.. Όμορφες οι φωτογραφίες, μα μου αρέσει πιο πολύ να θαυμάζω με το μάτι.. 
Το εντυπωσιακό είναι πως στο μουσείο είχε κάποιες εικόνες από τα τότε χρόνια, στις οποίες φαινόταν πως οι γυναίκες δούλευαν στα χωράφια και οι άνδρες καθόταν και τις παρακολουθούσαν! Μα είναι δυνατόν.. 

Ραπτομηχανή, Πάνω στη ραπτομηχανή τοποθέτησαν ένα αντικείμενο για κούρεμα, Η γυναίκα κοιμίζει το φασκιωμένο μωρό και φτιάχνει το μαλλί.
Μου άρεσαν οι τσάντες, μου ανέφεραν την ονομασία μα δε την συγκράτησα!
Αργαλειός.. για πληροφορίες πάτα εδώ!
Ανδρική ενδυμασία!
Να ένα παλιό σίδερο, το έψαχνα πως και πως.. πρέπει να είναι πολύ βαρύ!! Φαντάσου δουλειά στο χωράφι, μωρά, νοικοκυριό και να σιδερώνεις με αυτό.. Άξιες γυναίκες!
Αντικείμενα στο σπίτι!

Αγορά της γιαγιάς από την Πολωνία.. όλοι οι δικοί μου έχουν σχέση πάθους με τον ελληνικό καφέ!
Αγορασμένο στη Σαμαρκάνδη(δες εδώ!)
από τη μητέρα μου!

Το καλύτερο!

 
Αυτά τα σκουλαρίκια τα πήρε δώρο η μητέρα μου στη μητέρα της. Είναι αγορασμένα από ένα χρυσοχοείο της Τασκένδης(δες εδώ!).. Λόγω του ότι έχω το όνομα της γιαγιάς, μου έδωσε και τα σκουλαρίκια.. Από τα ομορφότερα δώρα! Κειμήλιο!! :))

Ουφ.. ίσως το φωτογραφικό υλικό να μην είναι τόσο καλό, μα προσπάθησα! Ελπίζω να απολαύσετε αυτές τις λίγες φωτογραφίες.. θα προσπαθήσω να προσθέσω και άλλα αντικείμενα!

~Να είστε όλοι καλά και καλή σας εβδομάδα!~

Αποψινή μουσική συντροφιά με μια φωνή και ένα τραγούδι που τα λόγια του με μαγεύουν και με ταξιδεύουν...πάτα εδώ! 

Πέμπτη 12 Σεπτεμβρίου 2013

Μίλησε κανείς για παζλ;

Γεια σας, γεια σας! Τι μου κάνετε; Μίλησε κανείς για παζλ; Ναι ναι, το δελφινάκι μας ανέφερε κάτι σχετικό με παζλ σε αυτό τον σύνδεσμο: κάνε κλικ

Σκέφτηκα να κάνω μία ανάρτηση σχετικά με τα 3D puzzle.. νέα γενιά παζλ παιδί μου!! Τα πάντα εξελίσσονται στον κόσμο, γιατί όχι και τα παζλ; 
Καθώς αυτές οι μέρες περνάνε κάπως παράξενα, είπα να στρωθώ ένα απόγευμα σε χειροτεχνική εργασία και ιδού το αποτέλεσμα.. 
Σαφώς και θα επέλεγα κάτι αρχιτεκτονικά όμορφο.. αγαπώ τις κατασκευές και λατρεύω την αρχιτεκτονική!!
Λίγα λόγια για το κτίριο στο οπισθόφυλλο του κουτιού.. ;)
Περισσότερες πληροφορίες για το εν λόγω κτίριο μπορείτε να βρείτε εδώ.. κάνε κλικ
Περιεχόμενο.. μέρος πρώτο

Περιεχόμενο.. μέρος δεύτερο
Ε' voila! Το πρώτο κομμάτι φτιάχτηκε!! :)

Συμπληρώθηκε ένα ακόμη κομμάτι της κατασκευής.. ;)
Τα δύο ξεχωριστά κομμάτια του παζλ πριν το τελικό αποτέλεσμα!
Το ολοκλήρωσα.. και νιώθω τόσο όμορφα! 

Του βρήκα και θέση στο σαλόνι.. Βότκα κανείς;;! Είναι αυθεντική! ;) :-)) 
Λοιπόν.. επίσης μπορείτε να βρείτε μικρά σχέδια για 3D puzzle.. Οι παρακάτω δύο εικόνες είναι δωράκια από μια φίλη..
Αυτό το βλέπω καθημερινά και μου θυμίζει το μικρό πρίγκιπα..
πόσο ξεχωριστό κάνεις να νιώθει το τριαντάφυλλο που έχεις;

Αυτή είναι η γη.. σε μινιατούρα.. Τη βλέπω κάθε μέρα και σχεδιάζω το επόμενο ταξίδι.. :)
Θα ήθελα να πάω στη Νέα Υόρκη, τόσα κτίρια, τόσα πράγματα να δω..
Τελικά, καθάρισε το μυαλό μου από τις πολλές σκέψεις και ενθουσιάστηκα.. Θα ήθελα να κάνω κάποια γέφυρα-ήδη έψαξα σχετικό 3D παζλ-, μεγάλο μου όνειρο να βρίσκομαι σε κατασκευή πραγματικής γέφυρας-ίσως κάποτε-.. 

Απόψε αποφάσισε να βρέξει και στα μέρη μου.. είναι τόσο όμορφη η μυρωδιά της βροχής, σίγουρα Κάποιος κάνει αισθητή την παρουσία Του!

~Καλά μαγευτικά πρωτοβρόχια σε όλους!~

Μουσικό αποψινό ταξίδι με κάτι παλιό : κάνε κλικ και άκουσέ με! 

Κυριακή 8 Σεπτεμβρίου 2013

Πόσο θα σε ήθελα...ακόμα...



Μη φύγεις,
δε φεύγω..
Πόσο σε θέλω,
δε μπορώ να στο ομολογήσω..
Απόψε σου λέω,
πριν βγει ο Αυγερινός
και μου δαμάσει το ένστικτο,
μη φύγεις,
τρέμω πως θα ξεχάσω..
Το πόσο σε θέλω
σε τούτες τις άδειες νύχτες
μόνη στο κενό..


Τι μπορεί να κάνει ένα τραγούδι ε; "Πόσο σε θέλω", μόνο ο Μαχαιρίτσας θα τολμάει να σου το φωνάζει με τόσο πάθος; Στο φωνάζω και εγώ, μα δε με ακούς εκεί που βρίσκεσαι.. εκεί που ήσουν δε με άκουσες ποτέ.. ίσως μια βραδιά μα και αυτό περνάει στη λήθη τόσο εύκολα...
Εσύ το φώναξες στον άνθρωπο σου ή περιμένεις ακόμα;
Σε προκαλώ, φώναξε το όσο είναι καιρός..
Τώρα,
διότι αύριο θα είναι αργά.. 

~Πόσο θα σε ήθελα αν είχες επιλέξει να ήσουν εδώ, μάτια μου,
μέσα μου,
δίπλα στην καρδιά μου!~
Φοβάμαι πως δε γεννήθηκαν όλοι για να ρισκάρουν..


Τρίτη 3 Σεπτεμβρίου 2013

Μελόδραμα μπερδεμένων σκέψεων στο χαρτί μου..

Απόψε για ακόμα μια φορά, ξέμεινα στο σταθμό.. Κι αυτό, μονάχα για ένα δευτερόλεπτο.. Έφυγε το λεωφορείο και εγώ απόμεινα μονάχη..
Κυκλοφορούν δεξιά και αριστερά νέοι επιβάτες και εγώ χάθηκα βουτώντας στην άβυσσο των σκέψεων της ψυχής μου και στη μελωδία ενός ραδιοφωνικού σταθμού.. καθισμένη εδώ, σε ένα παγκάκι του βορείου σταθμού των υπεραστικών λεωφορείων..
Λέει το άσμα: "Ίσως φταίνε τα φεγγάρια, ίσως πάλι φταις κι εσύ..".. Μα κανείς δε φταίει σου λέω.. το λεωφορείο!! Θα τα ρίξω όλα σε ένα άψυχο μέσο μεταφοράς..
Σταμάτησα να γράφω για λίγο και τα βλέφαρά μου παίζουν τριγύρω.. ξάφνου με θάμπωσαν τα φώτα ενός άλλου λεωφορείου και αποφάσισα να γυρίσω μηχανικά την πένα μου, ακουμπώντας τη στο χαρτί.
Άλλα φώτα και άλλα φώτα κάθε φορά που σηκώνω το βλέμμα, θαρρείς πως είμαι το μοντέλο της μοναξιάς μου και με φωτογραφίζουν..
Σκέφτομαι πως όλοι απλοί περαστικοί είμαστε, περπατάμε και περπατάμε, όπως οι επιβάτες εδώ, ο καθένας και σε έναν άλλο προορισμό.. Πότε μένουμε ακίνητοι, κοιτώντας το ρολόι χαμένοι στο χωροχρόνο, μετρώντας τα δευτερόλεπτα.. Πότε τρέχουμε σαν παλαβοί να προλάβουμε το χρόνο, να μη χάσουμε το λεωφορείο.. Μετά κινούμαστε πότε βόρεια, πότε νότια, πότε εκτός, πότε εντός.. χανόμαστε, βρισκόμαστε.. περιμένουμε, ανυπομονούμε, φεύγουμε.. αγκαλιάζουμε, κλαίμε, παρατηρούμε, κοιμόμαστε αδιάφορα με το τι κινείται τριγύρω..
Να, ήρθε κάποιος, μου μιλάει.. μαζεύουν χρήματα για τα παιδιά, μήπως μπορούν να μαζέψουν αγάπη; Αγαπάει κανείς αυτά τα παιδιά, ή μήπως το χρήμα είναι το σημαντικότερο;
Παρατηρώ πάλι, θλίβομαι... θα ήθελα να είμαι σαν και αυτή την κοπέλα που περπατάει ανέμελη, στο ένα χέρι κρατάει μια κόλα με καλαμάκι και στο άλλο το τηλέφωνο ανεβασμένο στο αυτί..
Η κοπέλα δίπλα μου χαμογέλασε ασυναίσθητα.. παρά τον ήχο της μουσικής που ηχεί στα αυτιά μου, με συνεπήρε το χαμόγελό της, θα 'θελα να χαμογελάω έτσι. Η αιτία; ένας εργαζόμενος τρέχοντας ανέβηκε στο μηχάνημα με τις ρόδες που κουβαλά τις βαλίτσες και το έκανε πατίνι! Της φάνηκε αστείο, πόση χαρά;! Κάποτε χαμογελούσα και εγώ έτσι, ακόμα το κάνω φορές..
Που έμεινα; Ναι... θλίβομαι... εδώ που αγάπησα, εδώ πονάω τόσο κάθε φορά.. Γράφοντας αυτή τη γραμμή, το βλέμμα μου χάθηκε πάλι στο άγνωστο..
Ο κόσμος ανεβαίνει, φεύγει.. Θέλω να το τολμήσω, να φύγω.. για σένα πριν μήνες ήθελα να φύγω, για τον εαυτό μου γιατί δε φεύγω; Θέλω να νιώσω πως βρήκα το λιμάνι..
Μια οικογένεια, δυο ερωτευμένοι.. το λεωφορείο κινείται.. η ζωή προχωράει.. οι δρόμοι ενώνονται, χωρίζουν.. ένα καρότσι, άλλο ζευγάρι, ένας άνθρωπος σκεφτικός βαδίζει για να βρεθεί άλλο ένα βήμα πιο κοντά στον προορισμό του, η κοπέλα δίπλα μου μιλάει στο τηλέφωνο..
Ακούω μουσική, μα που θέλω να πάω στα ξαφνικά, καλά δεν είμαι και εδώ; Στη βάση, στην τάξη, στη σιγουριά μου;
Θυμάμαι τον τελευταίο προορισμό, ήταν η αγκαλιά σου, ήθελα να ζήσω τη ζωή μου μαζί σου, να μπλέξω τα όνειρά μου με τα δικά σου.. ίσως για λίγο, ίσως για πάντα.. Ξέρεις κάτι, να, εδώ στο σταθμό, έχει ένα πίνακα που απεικονίζει τον προορισμό σου.. Τον ανακάλυψα τις προάλλες που έπινα καφέ και έμεινα να ονειρεύομαι, ξέρω πόσο έλαμπαν τα μάτια μου.. ήταν το χαρούμενο υγρό που το αποζητούν πότε πότε τα βλέφαρα.. Μόλις έφθασε το λεωφορείο της Αθήνας, άραγε αυτά σου τα φεγγάρια να τα ζεις εκεί; Πώς ζεις, είσαι καλά; Θα ήθελα να μάθω τόσα, μα πάλι χάθηκα..
Πέρασε ένας επιβάτης, σίγουρα είναι από το Λίβανο, το υποδηλώνει η ενδυμασία, πόσο αγαπώ τη διαφορετικότητα των μεγάλων πόλεων.. Τα πολλά ίδια δεν ευχαριστούν τα μάτια μου, πόσο μάλλον την καρδιά μου..
Το λεωφορείο αργεί.. παραμένω ακίνητη, ψυχρή, μόνη και σοβαρή.. Μακάρι να ήξερες πόσοι κόσμοι διαλύονται μέσα μου καθημερινά..
Δε νιώθω παρά μονάχα σκέφτομαι.. πόσο γρήγορα γυρίζουν όλα, πόσο εύκολα αλλάζουν και εξελίσσονται όλα προς το χειρότερο..
Πάλι παίζει το ράδιο.. "Πήρα κόκκινα γυαλιά και όλα γύρω σινεμά τα βλέπω", φωνάζει ο εκφωνητής : "Τι τραγουδάρα είναι αυτή", πόσο συμφωνώ, πως μ'αρέσει το φεγγάρι όταν βγαίνει να με δει και ο ήλιος όταν βγαίνει το πρωί.. Στο βάθος ακούγεται η φωνή μιας κοπέλας: "Τώρα που δουλεύουμε, βγαίνουμε στα δύσκολα, αλλά θα επιβιώσουμε!" Δυνατή η πρόταση της Κωνσταντίνας Χωματά, νέα καλλιτέχνης συλλογίζομαι..
Παρατηρώ ένα ερωτικό ροζ γουρουνάκι στο καντράν του οδηγού απέναντί μου, μα τι γλυκό, έχω σκάσει χαμόγελο!
Ακόμα περιμένω το λεωφορείο, ακούω κόρνες.. ναι, είναι αυτό που κορνάρει, το λεωφορείο που θα με φθάσει στον προορισμό μου.
Μυρίζω καπνό, πόσο τον σιχαίνομαι.. ευτυχώς δεν είναι μαύρο, η μυρωδιά του μαύρου στους δρόμους κυκλοφορεί περισσότερο, λες να είναι πιο φθηνό;
Σκέψεις και άλλες σκέψεις.. Όμως, ήρθε η ώρα του αποχωρισμού.. καλό μου ταξίδι!


~ Δεν ευχήθηκα ακόμη.. καλό μήνα.. καλό φθινόπωρο με τα πιο υπέροχα καφετί χρώματα..~