Άνευ τίτλου...

ΑΝΕΥ ΤΙΤΛΟΥ

Θαρρείς πως είμαι ανόητη,

όταν περιμένω να συναντήσω

ένα σου χαμόγελο,

μέσα στη βουή του κόσμου,

μέσα στη σιωπή μου;

Θαρρείς πως ήμουν ψεύτικη,

όταν σου εξέφρασα με λέξεις

τα συναισθήματα μου για σένα;

Τα λόγια μου είναι τα πιστεύω μου,

και αν πάψει να ισχύει αυτό,

τότε τι μου απέμεινε;

Πιστεύεις πως είμαι ανόητη

που προσμένω να σε δω

σε μια γωνιά του δρόμου,

όταν μας χωρίζουν

κόσμοι ολόκληροι,

όταν μας διαχωρίζουμε

εμείς οι ίδιοι;

Πως πίστεψες ότι το να χαθείς τόσο άδοξα,

θα ήταν ίδιο με το να πάρεις ζωή μέσα μου;

Αυτό ήσουν, λοιπόν,

ένας άδειος πίνακας,

ένα βιβλίο που ξέχασες να γράψεις τίτλο;

Δε διαγράφω,

δεν αλλάζω ότι νιώθω εν μία νυκτί...

Αγωνίζομαι,

παλεύω,

υπομένω...

Εσύ τι κάνεις;

Παγώνεις...

Φεύγεις...

Τόσο απλό ήταν για σένα!

Θαρρείς πως έχει αξία αυτό;

Ακόμα αναρωτιέμαι...

~Καλό μήνα~

Ο μήνας του έρωτα...

Υ.Γ. Μακάρι να μπορούσες να μου δώσεις για σύντροφο αυτή την αναποφάσιστη καρδιά που έχεις...