[Κάποια μέρα]
Ένα αυγουστιάτικο μεσημέρι,
τρεις λέξεις γραμμένες σε οθόνη,
όπως θα ήταν γραμμένες σε ένα γαλάζιο χαρτί
και νιώθεις λες και η ευτυχία σου παίζει καντάδα έξω από το παράθυρό σου..
Η καρδιά σου χτυπάει περίεργα,
η ψυχή σου έχει ντυθεί με το πιο λαμπερό της χαμόγελο,
κάνοντας σκόνη τον πόνο του περασμένου χρόνου,
εκείνο τον πόνο που μόνο η σιωπή συντρόφευε.
Κάνεις υπομονή γι αυτό που θα ακολουθήσει..
[Επόμενη μέρα]
Κοιμάσαι βαθιά και ξυπνάς με ευχαρίστηση..
Μετράς τα δευτερόλεπτα, τα λεπτά, τις ώρες,
για ένα γαλάζιο μήνυμα..
Το πρόβλημα έγκειται στο χάδι που περιμένεις..
ανασκουμπώνεσαι και η οδύνη φλερτάρει
με τα δευτερόλεπτα, τα λεπτά, τις ώρες..
ολόκληρη τη μέρα σου!
[Μεθεπόμενη μέρα - σαν σήμερα]
Εμπαίζεις με τον πόνο σου,
μα ξέρεις πως δεν είναι αυτός ο εχθρός..
Μετράς τον εαυτό σου,
μα ούτε εκεί βρίσκεις την απάντηση που επιθυμείς..
Βγαίνεις για μια βόλτα,
εύχομαι να ΄ξερες πόσο σου ταιριάζει η φύση..
Αφουγκράζεσαι,
το ποτάμι, τις πνιγμένες στη ζέστη φυλλωσιές,
το συντριβάνι, την καρδιά σου..
ανακαλύπτοντας γι ακόμα μια φορά πως κάποιοι έρωτες δεν ήρθαν για να ανθίσουν!
Σε κάποιο ραδιόφωνο ενός σπιτιού παίζει ένα γνωστό τραγούδι..
Εσύ ακόμα να συγκινηθείς;