"Carpe diem - Άδραξε τη μέρα" , 23 BC by Latin poet Horace

Παρασκευή 29 Δεκεμβρίου 2017

19ο Επετειακό Συμπόσιο Ποίησης by Airis...


Το 19ο Επετειακό Συμπόσιο Ποίησης με υποχρεωτική λέξη Θεός-θεά/θεϊκός-ή-ό/θέωση, ολοκληρώθηκε με μεγάλη γιορτή από την αγαπημένη μας Αριστέα του blog "Η ζωή είναι ωραία", με όλες τις τιμές και τις χαρές.. [Θα επισημάνω κάτι που έγραψε η αγαπημένη μας φίλη στην αρχή της ανάρτησης της.. νικητές αυτού του Συμποσίου είναι η Ποίηση και όλοι εμείς που διαβάσαμε και απολαύσαμε τόσες πολλές και αξιόλογες συμμετοχές..]

Η συμμετοχή μου στο 19ο Συμπόσιο Ποίησης (εδώ βρίσκονται όλες οι συμμετοχές) είναι ένα μικρό χαϊκού .. Είναι η πρώτη φορά που γράφω χαϊκού και ενθουσιάστηκα! Τρεις στίχοι που σημάνουν την αρχή του κάθε ανθρώπου στη Γη, όπως και του Θεανθρώπου..
Ευχαριστώ πολύ όσους το ψήφισαν, είναι πραγματικά συγκινητικό να αγγίζει ένα τόσο δα ποιηματάκι και άλλες ψυχές..

Όμως, δεν θέλω να μακρηγορώ άλλο, γι αυτό σας παρουσιάζω το μικρό μου χαϊκού με την υπέροχη εικόνα που αλίευσα από το διαδίκτυο για συντροφιά..



Η γέννηση

Νύχτα θεϊκή
έφθασε στη σκέπη μας
μια νέα ψυχή 


Πολλά συγχαρητήρια στη νικήτρια Ποιώ-Ελένη και στην Αρίστη για το δωράκι που κέρδισε! Να έχουν επιτυχία και καλοτυχία!

Τέλος, ένα μεγάλο ευχαριστώ (!!!!!) στην Αριστέα μας που μας παρακινεί με τον πιο ποιητικό τρόπο..

~Καλή νέα χρονιά σε όλους, με υγεία! Πολλά φιλιά~

Υ.Γ. Till next Symposium... cheers!

Παρασκευή 27 Οκτωβρίου 2017

18ο Συμπόσιο Ποίησης αφιερωμένο στο γυμνό by Airis...

Τον τελευταίο καιρό ομολογώ πως γράφω με αργούς ρυθμούς και τα περισσότερα δεν είναι σε γραπτό λόγο. Παίρνουν κυρίως μορφή μέσα μου σε βραδινές ώρες, δίχως την παρουσία χαρτιού ή μιας οθόνης..
Παρ'όλα αυτά, το Συμπόσιο Ποίησης που διοργανώνει η Αριστέα μας από το αγαπημένο blog "Η ζωή είναι ωραία", πάντα είναι η πιο γλυκιά αφορμή να γράψεις κάτι που θα μείνει και δεν θα αιωρείται μονάχα στο μυαλό σου.. Βέβαια, είναι και ο Οκτώμβρης που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, πάντα αποζητά δημιουργίες.. (",)
Έτσι, έλαβα μέρος στο 18ο Συμπόσιο Ποίησης, το οποίο ήταν αφιερωμένο στο γυμνό (εδώ βρίσκονται όλες οι συμμετοχές) και έπειτα την υπέροχη και λαμπρή τελετή λήξης και γιορτή του Συμποσίου (τελετή λήξης και γιορτή του Συμποσίου), παρουσιάζω τη δική μου ποιητική συμμετοχή..









25. Τάνγκο για δυο 

Φθινοπωρινά τάνγκο
στην αγκάλη σου,
αγναντεύοντας την όψη σου,
γεμίζοντας από τη μυρωδιά σου.

Ένα βήμα μπρος,
ένα πλάι,
πάμε πίσω και 
πάλι απ' την αρχή.

Δυο σώματα κολλητά,
με γυμνή ψυχή σαν ένα,
μες το τάνγκο συγκλονίζουν,
κάποια φθινοπωρινά απογεύματα
στον απόηχο 
μιας βελούδινης ηχούς. .



Αγαπώ πολύ το τάνγκο παρόλο που ξέρω μόνο ελάχιστα βήματα και το μυαλό μου είναι πάντα υπνωτισμένο από τον έρωτα, οπότε κάπως έτσι προέκυψε η έμνευση και αυτή η μικρή ποιητική δημιουργία.
Χαίρομαι πολύ που υπήρξα μέρος του Συμποσίου μετά από τόσο μεγάλο διάστημα απουσίας και ευχαριστώ πολύ όσους διάβασαν αυτό το τρυφερό ποίημα. Επίσης, ευχαριστώ τις Ελένη Β και Νικόλ
για τη βαθμολογία τους.
Συγχαρητήρια σε όλους τους συμμετέχοντες, μακάρι να μην τους λείπει ποτέ η έμπνευση και η διάθεση! Πολλά συγχαρητήρια στη νικήτρια Ποιώ-Ελένη και στη γλυκιά Κατερίνα για το δωράκι που κέρδισε! 

~Καλή 28η και καλό τελευταίο Σουκου του μαγευτικού Οκτώβρη σε όλους, με υγεία!~

Παρασκευή 15 Σεπτεμβρίου 2017

Μη με ξεχάσεις... Γιώργης Κάβουρας

Δεν συνηθίζω να κάνω κριτικές σε βιβλία, αλλά θα κάνω μια εξαίρεση για το τελευταίο βιβλίο που έπεσε στα χέρια μου μέσω μιας νέας και αγαπημένης φίλης, της Λυσίππης μας που είχε το blog http://on-the-up-and-up.blogspot.com/. Μακάρι, να επαναφέρει σύντομα το blogaki της, διότι λείπει πολύ από την blogo-γειτονιά! :) 

Οι λόγοι που αποφάσισα να κάνω μια "μικρή" κριτική για το βιβλίο "Μη με ξεχάσεις" του Γιώργη Κάβουρα είναι προσωπικοί, μα ο σημαντικότερος όλων είναι οι παππούδες μου από την μεριά της μητέρας μου που δεν θα ήθελα να τους ξεχάσουν. Τον παππού μου (Αστέριος - Στέργιος) πάνε χρόνια που τον έχουμε χάσει και η γιαγιά μου (Κωνσταντινιά) πάσχει από μια μορφή αλτσχάιμερ. Παρόλο που έμαθε πολλά μεγαλώνοντας (έμαθε να διαβάζει!!), δεν στάθηκε ικανό να κρατήσει "ζωντανή" τη μνήμη της. (*) Σε αντίθεση με τον κύριο Γιώργη του βιβλίου που η μνήμη του έχει καταφέρει να διασώσει και να μοιραστεί τόσες εικόνες και γεγονότα! 
(*)Τις τελευταίες μέρες την φιλοξενούσαμε στο σπίτι και κάθε φορά που με έβλεπε, έλεγε στη μάνα μου: "Δέσπω, ήρθε ένα κορίτσι." Πηγαίνω στο δωμάτιο και επιστρέφω μετά από μια ώρα στο καθιστικό.. παραμένω αυτό το κορίτσι που από κάπου ξεφύτρωσε μες στο σπίτι!


Αποτέλεσμα εικόνας για Μη με ξεχάσεις καβουρας
Εξώφυλλο του βιβλίου.

Οι παππούδες μου ήταν από την πλευρά των ανταρτών που βρισκόταν στα βουνά της Πίνδου, διώχτηκαν και έφτασαν με τα πολλά πολλά μεταφορικά μέσα της τότε εποχής στην Τασκένδη της Ρωσίας, όπου ως πολιτικοί πρόσφυγες έμειναν εκεί πολλά χρόνια με το όνειρο να γυρίσουν πίσω στην πατρίδα. Εν τέλει, κατάφεραν να γυρίσουν πίσω μετά το Πολυτεχνείο, αφού πέρασαν τόσα χρόνια σε μια χώρα που δεν ήταν πατρίδα τους, μα στην οποία επικρατούσε πολιτικά η ιδεολογία τους. Όταν επέστρεψαν, από τους τέσσερις προπαππούδες μου, μόνο ο ένας ήταν εν ζωή και πάντα για τους Έλληνες ήταν ξένοι.. τι να λέμε τώρα..
Εδώ, θα ήθελα να μνημονεύσω και έναν παππού μου, τον παππού Βασίλη ο οποίος πέθανε στον πόλεμο και κανείς δεν ξέρει που σκοτώθηκε. Πόσα νέα παλικάρια χάθηκαν σε όλα τα βουνά μας.. 
Πολλά βράδια σκέφτομαι πως ανά τους αιώνες δεν μαθαίνουμε από την ιστορία μας και επιμένουμε να διαιωνίζουμε ένα από αυτά που πραγματεύεται η τραγωδία του Αισχύλου στο "Επτά επί Θήβας", δηλαδή αδερφός να σκοτώνει αδερφό..

Πολλά τα λόγια που έγραψα μέχρι στιγμής και λίγα αφορούν το βιβλίο, οπότε περνάω ευθύς αμέσως στην κριτική μου!


Με δυο λόγια, το βιβλίο είναι καλογραμμένο, απόρροια μιας γεμάτης ζωής που αξίζει να διαβαστεί από όλους μας. Ο βασικός ήρωας, Άνθρωπος, ευγενής, τίμιος, μαχητής και άξιος θαυμασμού κύριος Γιώργης Κάβουρας που γράφει το βιβλίο, είναι ένας άνθρωπος που σου κλέβει την καρδιά από τις πρώτες γραμμές.. Με συγκίνησε βαθύτατα άπειρες φορές και βίωνα την κάθε στιγμή, αγωνία και μάχη του έντονα. Είναι μετρημένες οι φορές που ένιωσα έναν κόμπο στο λαιμό διαβάζοντας ένα βιβλίο! Η πορεία της ζωής του και όλα όσα βίωσε δεν τον άλλαξαν, πράγμα αξιοθαύμαστο. Η αγάπη του για τα θεία, την οικογένεια και την ζωή τον κράτησαν ζωντανό και είμαι βέβαιη πως αυτό έχει περάσει και στις επόμενες γενιές του. 
Σου διδάσκει, το δίχως άλλο, να είσαι δυνατός και αμείλικτος σε κάθε δυσκολία, να μην τα παρατάς, να δουλεύεις με αγάπη για ό,τι κάνεις, να σέβεσαι και να τιμάς τόσο την οικογένεια από την οποία προέρχεσαι, όσο και την οικογένεια που αποκτάς, να σέβεσαι τον πλησίον σου, να προσέχεις τον εαυτό σου, να είσαι κοινωνικός και ευχάριστος, να είσαι ευγνώμων για όποιον σε βοήθησε, να παλεύεις για το κοινό καλό, να τιμάς τους φίλους σου και τη ζωή, αγαπώντας το Θεό. 
Είναι, πραγματικά, αναρίθμητα όλα αυτά που μπορεί να σου μεταγγίσει ένας άνθρωπος ακουμπώντας με ειλικρίνεια τη ζωή του στα χέρια σου. Ευχαριστώ τον κύριο Γιώργη Κάβουρα και δέομαι να είναι πάντα καλά και να λάμπει στο διάβα του. 
Μακάρι το βιβλίο του να σταθεί αφορμή, να μην ξεχαστούν όλοι αυτοί οι άνθρωποι που έχασαν τη ζωή τους σε εκείνα τα χρόνια, μα και όλοι εκείνοι που πάλεψαν και έζησαν παρά τις κακουχίες. Μακάρι, οι αλήθειες του βιβλίου να είναι η αφορμή να μην επαναληφθούν σε τούτο τον τόπο και πουθενά στην Γη τέτοια γεγονότα! 

Παραθέτω στίχους από ένα τραγούδι του αγαπημένου Τσιτσάνη  που υπάρχουν στο βιβλίο..
 
"Κάποια μάνα αναστενάζει 
μέρα νύχτα ανησυχεί 
το παιδί της περιμένει 
που έχει χρόνια να το δει.."

και επίσης κάποιους στίχους από τον αγαπημένο Τάσο Λειβαδίτη που υπάρχουν στο βιβλίο..
  

"Ναι αγαπημένη μου,
εμείς γι
᾿ αυτά τα λίγα κι απλά πράγματα πολεμάμε
για να μπορούμε να
χουμε μία πόρτα, ένα άστρο, ένα σκαμνί
ένα χαρούμενο δρόμο το πρωί
ένα ήρεμο όνειρο το βράδυ.
Για να
χουμε έναν έρωτα που να μη μας τον λερώνουν
ένα τραγούδι που να μπορούμε να τραγουδάμε.

Όμως αυτοί σπάνε τις πόρτες μας
πατάνε πάνω στον έρωτά μας.
Πριν πούμε το τραγούδι μας
μας σκοτώνουν.

Μας φοβούνται και μας σκοτώνουν.
Φοβούνται τον ουρανό που κοιτάζουμε
φοβούνται το πεζούλι που ακουμπάμε
φοβούνται το αδράχτι της μητέρας μας και το αλφαβητάρι του παιδιού μας
φοβούνται τα χέρια σου που ξέρουν να αγκαλιάζουν τόσο τρυφερά
και να μοχτούν τόσο αντρίκια
φοβούνται τα λόγια που λέμε οι δυό μας με φωνή χαμηλωμένη
φοβούνται τα λόγια που θα λέμε αύριο όλοι μαζί
μας φοβούνται αγάπη μου κι όταν μας σκοτώνουν
νεκρούς μας φοβούνται πιο πολύ."


Κλείνοντας, θα ήθελα να χιλιό-ευχαριστήσω τη γλυκιά Λυσίππη που μου δάνεισε αυτό το τόσο ξεχωριστό βιβλίο, το οποίο έχω κρατήσει μέσα μου σαν φυλαχτό! Επίσης, με θαυμασμό διάβασα στο τέλος του βιβλίου τα τελευταία ποιήματα από τις κοπέλες των blog, τα οποία απήγγειλα με περίσσεια χάρη στη γιαγιά μου που κατασυγκινήθηκε!   

Πέμπτη 4 Μαΐου 2017

Περπατώντας στους δρόμους της μαγευτικής Νέας Υόρκης...

Κάποτε, μια εξαιρετική φίλη, μου είχε προτείνει να ανταμείβω τον εαυτό μου κάθε φορά που κλείνει ένας κύκλος.. σχεδόν, κάθε φορά που ένας μεγάλος κύκλος κλείνει, η ανταμοιβή μου είναι ένα ταξίδι! Αυτή τη φορά, μετά από τρία δύσκολα και κουραστικά χρόνια, με κόπο και μόχθο, επιτεύχθηκε αυτό το ταξίδι, όνειρο ζωής προς την πανέμορφη πόλη της Νέας Υόρκης, αφού πρώτα έκλεισε ένας μεγάλος κύκλος σπουδών.. Οπότε, θεωρώ πως είναι σημαντικό να γίνει ένα μικρό αφιέρωμα.. my point of view of New York!!

Μετά από ένα πολύωρο, εξουθενωτικό και κουραστικό ταξίδι, φθάσαμε μέσω της Κωνσταντινούπολης στο αεροδρόμιο JFK, το οποίο πήρε το όνομα του δολοφονημένου προέδρου των ΗΠΑ Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι το 1963... Ομολογώ πως είναι από τα λίγα αεροδρόμια που όταν έφτασα, μου έκανε την εντύπωση πως είναι τεράστιο και όταν έφυγα, μου φάνηκε μικρό.. μάλλον θα φταίει το terminal από το οποίο απογειώθηκε το αεροπλάνο μας.

Η πρώτη φωτογραφία που έβγαλα ήταν από ψηλά, καθώς φτάσαμε αργά το απόγευμα με το αεροπλάνο και ο φωτογραφικός μου φακός μπορούσε να απαθανατίσει το ηλιοβασίλεμα.. δεν είναι μαγευτικό; Θαρρώ πως είναι η πρώτη στιγμή που μαγεύτηκα για τα καλά! :) 


Ξεκινάμε... γρήγορα, σύντομα, χαλαρά και όμορφα.. Ωστόσο, η αλήθεια είναι πως χρειάζεται, απαιτείται πιο ορθά, να έχεις μαζί σου όρεξη για περπάτημα και πάρα πάρα πολύ άνετα παπούτσια..!!

Αφού φτάσαμε στο αεροδρόμιο, περιμέναμε να φακελωθούμε αρκετή ώρα.. φαντάσου πως οι βαλίτσες σταμάτησαν να κάνουν κύκλο στον ιμάντα και μας περίμεναν ανυπόμονα να τις πάρουμε για να ξεκινήσει το ταξίδι μας προς το κέντρο της Νέας Υόρκης, το Μανχάταν, όπου θα μέναμε για 10 μέρες.. Η αλήθεια είναι πως η βραδινή προσέγγιση του Μανχάταν με το πούλμαν ήταν μια εκπληκτική πρώτη εντύπωση για το τι θα επακολουθούσε.. οι ουρανοξύστες δεσπόζουν από μακριά και καταβροχθίζουν τη ματιά σου, το δίχως άλλο.. :)  

Παρά το χιόνι που έπεσε τις περασμένες μέρες, η αίσθηση του αέρα δεν ήταν κρύα την πρώτη βραδιά. Φτάσαμε στο ξενοδοχείο και όλοι ήθελαν να ξεκουραστούν και να τακτοποιηθούν.. Προσωπικά, δεν μου αρέσει να χάνω χρόνο και βγήκα για μια βόλτα προς τη γνωστή Times square, όπου έβγαλα τις πρώτες φωτογραφίες.. Στην επιστροφή χάθηκα, αλλά ευτυχώς βρήκα και πάλι το δρόμο, πιθανολογώ πως λόγω της κούρασης δεν είχα βάλει σωστά τα σημάδια.. είμαι και λίγο έως πολύ παιδί της περιπέτειας, που να στα λέω.. :)





Στην times square η νύχτα γίνεται μέρα από όλες τις φωτεινές οθόνες που υπάρχουν τριγύρω. Άλλο να στο λένε και άλλο να το ζεις. ;) 

Την επόμενη μέρα είχαμε ξενάγηση με τα λεωφορεία στους δρόμους της Νέας Υόρκης με τελικό προορισμό τη γειτονιά της Αστόρια, όπου διαμένουν και αρκετοί Έλληνες.. Από το 1990 και μετά, η Αστόρια έχει γίνει μια πολυπολιτισμική γειτονιά, όπου μιλιούνται περίπου 200 γλώσσες.
Οι διαδρομές με το λεωφορείο δεν μου αρέσουν καθόλου, διότι δεν μπορείς να απολαύσεις την αύρα μιας πόλης και πρέπει να ακούς την άποψη του κάθε "Έλληνα" ξεναγού.. Ωστόσο τους ακολούθησα και ιδού τα αποτελέσματα της ξενάγησης.. 

¨Ένα όμορφο κτίριο δίπλα στο Central park.
 Η στάθμευση στο Central park ήταν για λίγη ώρα, αλλά μπορούσες να πάρεις μια γεύση από αυτή τη μικρή όαση στην καρδιά (περίπου) της Νέας Υόρκης.
Κάθε παγκάκι είχε και μια επιγραφή, κάποιες ήταν συγκινητικές!
To Flatiron Bulding, ή Fuller Building όπως ονομαζόταν αρχικά, βρίσκεται στον αριθμό 175 της Fifth Avenue στο δήμο του Manhattan, στη Νέα Υόρκη και θεωρείται ένας πρωτοποριακός ουρανοξύστης.
Flatiron Building, Αρχιτέκτονες Burnham and Dinkelberg

Σε αυτή την πόλη τα συνεργεία είναι πάντα σε δράση.. και το γύρισμα σε λίγο θα ξεκινήσει!

ed koch queensboro bridge, γέφυρα που συνδέει το Μανχάταν με την γειτονιά Αστόρια

Λίγη γεύση από τα μικρά σπίτια στη γειτονιά της Αστόρια..
 Μετά τη συνοικία Αστόρια που κάποτε ήταν και ελληνική, πήγαμε στο μουσείο ΜοΜΑ, ένα μουσείο μοντέρνας και σύγχρονης τέχνης που βρίσκεται στην περιοχή του Μανχάταν. Όλα τα έργα ήταν εντυπωσιακά και οι υπάλληλοι ήταν παραπάνω από εξυπηρετικοί και γρήγοροι στη δουλειά τους. Ο φακός δεν αποτυπώνει το μεγαλείο που κρύβει ο κάθε πίνακας, αλλά επιλεκτικά θα βάλω κάποιους.. 

Starry Night - Vincent Van Gogh (1889)

The persistence of  Memory - Salvator Dali (1931), ένας πίνακας για τον οποίο έχω γράψει ποίημα χάρη στην υπέροχη Μαριλένα μας

Water Lilies - Claude Monet (1920)

Christina's World - Andrew Wyeth (1948)
Πως να μην σε αγγίξει ένα τεράστιο τριαντάφυλλο σε μια τέτοια πόλη;


 Το βράδυ επισκεφτήκαμε το Empire State Building, όπου η βραδινή θέα ήταν μαγευτική. Οι φωτογραφίες δεν μπορούν να περιγράψουν το μαγνητισμό που σου προκαλεί αυτή η θέα. Νομίζω πως θα μπορούσα να μείνω ώρες εκεί πάνω, παρά την απειροελάχιστη ταλάντωση λόγω του κρύου αέρα και την κούραση από το περπάτημα.




 Την επόμενη μέρα, πήραμε το μετρό με προορισμό το Άγαλμα της Ελευθερίας και το Ellis island.

Στους σταθμούς του metro υπάρχει άπειρη ψυχαγωγία..

Φωτογραφίες λίγο πριν την αναχώρηση για το Άγαλμα της Ελευθερίας.
Σκίουροι στο πάρκο δίπλα από την αποβάθρα.. μα δεν είναι τόσο όμορφοι;


Αποχαιρετώντας το Μανχάταν..
Η βόλτα στο Άγαλμα της Ελευθερίας (το οποίο είναι τεράστιο.. μα τεράστιο) ήταν σύντομη, καθώς υπήρξαν κάποιες μικροκαθυστερήσεις για να ξεκινήσει η εκδρομή από το ξενοδοχείο. Η ξενάγηση στο Ellis island είναι ατομική και απαιτεί αρκετό χρόνο, οπότε εκεί επέλεξα να μείνω περισσότερο.. είναι τρομερό να ακούς τι πέρασαν κάποτε οι Ευρωπαίοι πολίτες για να ζήσουν το Αμερικανικό όνειρο και να χτίσουν μια καλύτερη ζωή για εκείνους και τα παιδιά τους.. Κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια του μεταναστευτικού.. 
Ωστόσο, οφείλω να ομολογήσω πως η θέα του Μανχάταν και από τα δύο σημεία είναι άξια θαυμασμού! 



Ellis island
 Στη συνέχεια, επιστρέψαμε στο Μανχάταν με προορισμό το μουσείο Guggenheim, το οποίο είναι μουσείο τέχνης και βρίσκεται στην περιοχή Upper east side. Όμως, πριν φθάσω στο μουσείο με την πιο μεγάλη ουρά (σχεδόν τρία τετράγωνα, όπου εκεί τα τετράγωνα είναι τεράστια), έκανα μια μικρή βόλτα στους κεντρικούς δρόμους του Μανχάταν.

Central park

Αυτό θα πει παρουσίαση κοσμήματος με τα όλα του.. 

Ο κόσμος περιμένει με υπομονή, όπως και εγώ!

Θέα από τον όροφο.. μια από τις καλύτερες συμβουλές που μου έδωσαν είναι να δω τα έργα από πάνω προς τα κάτω.. :)

Alchemy - Pollock

Mountains at Saint-Remy - Vincent Van Gogh

Central park by night.

The new york times building by night
Την επόμενη μέρα είχαμε περιπλάνηση στους δρόμους, όπου εννοείται πως χάθηκα και έκανα βόλτες μόνη μου.. Είδαμε τον κεντρικό σταθμό των τρένων (στην οροφή του έχει όλο το ζωδιακό κύκλο!), την περιοχή κοντά στο Rockefeller, όπου βρίσκεται και το Χριστουγεννιάτικο δέντρο συνήθως με το παγοδρόμιο και καταλήξαμε στην παρέλαση της πέμπτης λεωφόρου. 



Chrysler building

Grand central

Rockefeller
5th Avenue Greek parade


Οι εξωτερικές σκαλωσιές είναι το κάτι άλλο!

Περιμένοντας την Carrie Bradshaw...

Max Brenner best choco-απόλαυση! 
Την επόμενη μέρα σειρά είχε το μουσείο Φυσικής Ιστορίας και ο αγώνας Χόκεϊ στο Barclay center! Οι εικόνες δείχνουν από μόνες τους την ομορφιά των θεαμάτων που έχεις τη δυνατότητα να δεις στη Νέα Υόρκη. Βέβαια τόσο στο χόκεϊ, όσο και στο nba η γηπεδούχος ομάδα έχασε... :( Τα συνθήματα πάντως πήγαιναν σύννεφο!! :) 












Την επόμενη μέρα σειρά είχε ένα εξαιρετικό πανεπιστήμιο, το Columbia. Όταν έχεις ζήσει την εγκατάλειψη και εξαθλίωση των ελληνικών πανεπιστημίων, ένα πανεπιστήμιο τέτοιας κλάσης σε αφήνει άφωνο. Ο Έλληνας καθηγητής που μας έκανε την ξενάγηση, μου έκανε υπερβολικά καλή εντύπωση. 


Βιβλιοθήκη Columbia με τα ονόματα αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων να δεσπόζουν στην  κορυφή.

8 Spruce Street, Beekman Tower, από τους πιο εντυπωσιακούς ουρανοξύστες.

Brooklyn bridge

Nba on the board!
Αυτή τη νέα μέρα σειρά είχε η εκδρομή στο Hoboken και στο Ινστιτούτο τεχνολογίας Stevens. Στην αρχή πετύχαμε τον μαύρο αρουραίο που αποτελεί ένδειξη διαμαρτυρίας. Όταν οι υπάλληλοι μιας επιχείρησης νιώθουν πως είναι κακοπληρωμένοι, αυτός είναι ο τρόπος για να κάνουν τη διαμαρτυρία τους! Το Ινστιτούτο στο New Jersey ήταν υπέροχο όπως φαίνεται στις εικόνες που ακολουθούν. Μας έκαναν ξενάγηση στα εργαστήρια, οπότε θαυμάσαμε τη θέα εντός και εκτός του Ινστιτούτου.  





Μετά το ινστιτούτο, κατευθυνθήκαμε στο Grand Zero.. Είναι παράξενο πως η τόση δυστυχία, φέρει τουρισμό.. Τα ονόματα όσων χάθηκαν είναι γραμμένα γύρω από τα αποτυπώματα-συντριβάνια των δίδυμων πύργων, η περιοχή φαίνεται να έχει αποκατασταθεί πλήρως και το νέο έργο του Calatrava δίνει μια άλλη όψη στην περιοχή, αλλά ότι γράφεται στην ιστορία, δεν ξεγράφεται.. Είναι ένα μελανό σημείο αυτής της πόλης..




Ανεβήκαμε στο κτίριο One World Trade Center στο πι και φι, απολαμβάνοντας τη θέα από ψηλά. Όλα τριγύρω μου έμοιαζαν ψεύτικα, σαν να χτίζω τουβλάκια της lego.. είναι μια μοναδική εμπειρία από κάθε άποψη!





Επόμενος μου σταθμός ήταν να περπατήσω τη Manhattan bridge. Σε αυτή τη γέφυρα νιώθεις το τρίξιμο, καθώς ο σιδηρόδρομος περνά, ωστόσο η θέα της Brooklyn bridge σε αποζημιώνει. Επίσης, αξίζει να δεις τις δυο γέφυρες από κάτω και να απολαύσεις την εικόνα του ηλιοβασιλέματος. Ο χρόνος, όμως, δεν είναι υπέρ σου όταν επισκέπτεσαι μια πόλη για λίγες μέρες, οπότε δεν μπορούσα να μείνω για το ηλιοβασίλεμα.. Έφυγα subito για να προετοιμαστώ για την θεαματική παράσταση The phantom of the Opera στο Majestic theater. 











Επιτέλους αυτή τη μέρα πήγα στο Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης, όπου θαύμασα πολλά έργα και γλυπτά. Βρέθηκα μεταξύ των ιπποτών και της Κωνσταντινούπολης, πήγα μια βόλτα στις Πυραμίδες της Αιγύπτου, είδα εκπληκτικά έργα μοντέρνας και μη τέχνης και περπατούσα πολλές πολλές ώρες.  

Μια μέρα με ήλιο!

Η τεράστια πρόσοψη του Μητροπολιτικού Μουσείου Τέχνης.



Άγαλμα της Λητώ με τα παιδιά της, τον Απόλλωνα και την Άρτεμη.

Εσωτερικό αίθριο του μουσείου με αγάλματα και θέα στο Central park.





Άγαλμα Έρως και Ψυχή του Αντόνιο Κανόβα.

The death of Socrates, Jacques Louis David

Όμορφη η αποτύπωση του πίνακα, ε;

Από τους πιο εντυπωσιακούς πίνακες, με βαθύ νόημα.. Aristotle with a Bust of Homer - Rembrandt (1653)

Wheat Field with Cypresses - Vincent Van Gogh (1889)

Mosaic of the Deesis, 13th century, Hagia Sophia, πιθανολογώ πως είναι αντίγραφο.

Άγαλμα του Περσέα με το κεφάλι της Μέδουσας.

Αναζητώντας τον ιππότη!

Mac and cheese.. ας δείξουμε και κάτι φαγώσιμο! :)
Αυτή η βραδιά έκλεισε με την Όπερα του Eugene Onegin του Πούσκιν. Παρόλο που το κτίριο ήταν εντυπωσιακό και η ορχήστρα μαγευτική, αυτό που με συγκλόνισε είναι η ιστορία από μόνη της.. όπου κατέληξα για ακόμα μια φορά πως ο έρωτας και ο χρόνος είναι πολλές φορές εχθροί.. και η τιμιότητα είναι ένα μεγάλο προσόν..



Και κάπως έτσι, αυτή η εκδρομή έλαβε τέλος με ψώνια στο Macy's και μοναχικά cosmopolitan, γλυκά από το Junior's κοντά στη Times Square, πίτσα στο 2 Bros με μεξικάνικη μουσική και βόλτες στη συνοικία του Μανχάταν με ή χωρίς βροχή.. εις το επανιδείν Νέα Υόρκη... 






~ Να έχετε έναν όμορφο Μάη Αγαπημένοι μου!!!~