Kάτι κλείνει.. είναι ο χρόνος που σβήνει..

Tελευταία μέρα του χρόνου.. λιγόστεψε ο καιρός για τις προθεσμίες μου, μαζί και η χρονιά..

Κάτι έρχεται, κάτι φεύγει.. κάτι μένει, κάτι χάνεται..
Κάποιος έρχεται, κάποιος φεύγει.. και νομίζω τελικά οι ίδιοι έμειναν..

Τελικά το 2012 μου έδωσε πάρα πολλά πράγματα.. αλλά δεν ξέρω αν δυνάμωσα ακόμα όσο θα ήθελα.. σίγουρα όμως ξέρω τι θέλω.. με ή χωρίς εσένα μέσα στη ζωή μου..

Διάβασα κάτι ενδιαφέρον.. http://www.lifo.gr/now/etc/1248.. 

Καλή τελευταία μέρα του χρόνου.. stay positive..

Και φυσικά αυτή η βραδιά είναι ακόμα δικιά μας.. ;) Πάντα.. δεν την χάσαμε και δεν θα την χάσουμε ποτέ..

Drama queen - δεύτερο μέρος..

H σημερινή μέρα είναι βροχερή.. καμία επαφή..
Όμως άνοιξα το παράθυρό μου να ακούω τον τρόπο που ακουμπάει η κάθε σταγόνα το έδαφος.. δεν θα μου δώσει όμως αυτό τη λύση στη σκέψη μου..
Για να είμαι ειλικρινής, δεν με βοηθάει καθόλου.. αλλά ξεχνιέμαι.. και το παράθυρο επανήλθε στην παλιά κλειστή του μορφή..

Γενικά είμαι σε μέρες που ξεχνιέμαι.. εσώψυχα.. μία τα έλκω στην επιφάνεια και την άλλη τα καταχωνιάζω και άντε να ψάξω στις γωνίες του μυαλού μου να τα βρω.. κουτάκι στο κουτάκι με κλειδιά και κλειδαριές και άκρη δε βρίσκω..

Σήμερα δε νιώθω να φοβάμαι.. καθόλου.. κάτι άλλαξε.. και αλλάζει καθημερινά.. και δεν με τρομάζει τίποτα πλέον.. ούτε καν το μουντό του καιρού δεν είναι ικανό να με συγκινήσει..

Χριστούγεννα..

Χριστούγεννα.. χρόνια πολλά με υγεία, σε κάθε γωνιά της γης..

Το τραγούδι αυτό επίσης μου αρέσει πολύ.. αγγίζει χορδή..

"Πάρε με μες τη βροχή, να μείνει πίσω του κόσμου η βουή..
Μόνο φίλα με, φίλα με εσύ, αντί τέλος να λέει για πάντα μαζί.."

Ακούγοντας αυτό το τραγούδι, είδα δύο μάτια να αναπολούν τον πόθο της ζωής.. να αναπολούν κάτι που έχασαν.. μετά από αυτή τη συνάντηση με αυτό το βλέμμα.. σκεφτόμουν πως δεν έχει αξία να αφήνεις ούτε μια μέρα να πάει χαμένη.. πρέπει να τη ζούμε, να ζούμε τη στιγμή όπως θέλουμε με όποιον το νιώθουμε και νιώθει και κείνος.. ίσως αύριο να είναι αργά.. ίσως αύριο να είναι αδύνατο να βιώσουμε τη στιγμή με έναν άνθρωπο.. είμαστε τόσο ρευστοί, εύθραυστοι και τόσο αναλώσιμοι..

Τα πάντα φθείρονται.. έτσι και εμείς, έτσι και οι σχέσεις μας.. αλλά.. ίσως αν έχουμε πίστη κάτι να μπορούμε να διορθώσουμε.. βέβαια, ίσως να κάνω λάθος και να μην μπορούμε..

Υπάρχουν κάτι βράδια που πραγματικά με τρομάζει πολύ αυτή η εποχή.. μα τι να κάνω;.. και εσύ δεν είσαι εδώ τριγύρω πια.. 

Ήρθαμε κοντά..

Πόσο.. μα πόσο μου αρέσει αυτό το τραγούδι..
Πόσο.. μα πόσο επιθυμώ να σου φανερωθώ..

Θα ήθελα και εσύ μια φορά να με καταλάβεις.. να με νιώσεις έστω για λίγο.. να με κάνεις να πιστέψω πως είσαι εκεί όπως στις αρχές.. μα δεν το κάνεις.. και εγώ από δω και πέρα θα σε αφήσω εξίσου..
Εγώ κλείνω τα μάτια και βρίσκομαι σε ένα μαγικό κόσμο.. εσύ κλείνεις τα μάτια και βρίσκεσαι στον κόσμο σου.. και άντε να βρούμε σημείο συνάντησης.. δεν θα βρούμε..

Ήρθαμε κοντά.. τόσο απίστευτα μοναδικά κοντά..
Αλλά με έχεις κάνει να νιώθω τόσο μακριά πια.. μα τόσο πολύ..

Drama Queen - πρώτο μέρος..

Ήταν ψεύτικο όλο αυτό;
Θαρρώ δεν έχω λέξεις..
Μόνο σκέψεις έχουν απομείνει..
Σκέψεις βαθιές και απραγματοποίητες..
Πόσο ψεύτικο να'ναι κάτι που σε μάγεψε..
κάτι που σε ταξίδεψε σε μια άγρια, θυελλώδη θάλασσα..
κάτι που το ποθούσε η καρδιά σου να το ζήσει..
Και ξαναρωτώ.. ήταν ψεύτικο όλο αυτό;
Για σένα δεν υπήρχα ούτε λεπτό;
Δεν σε ταξίδεψα;
Δεν σε μάγεψα;
Δεν σου άφησα μια πινελιά γλυκιά και ευχάριστη;
Δεν άδειασα τελείες στα κειμενά σου;

Δεν έχω λέξεις..
αλλά ξέρω πως ήταν κάτι αληθινό..

Μιλώ για σένα..

Πάλι μιλώ για σένα..
μέσα μου..
μόνη μου..
κάθομαι στιγμές και σε αναπολώ..
αναρωτιέμαι που είσαι..
τι σκέφτεσαι..
για ποιον καίγεσαι..
πως περνάς την μέρα σου..
πως αδειάζεις την κούπα του καφέ σου..
την μυρωδιά σου..
τη νύχτα σου..
Χάνομαι όταν τριγυρίζεις τη σκέψη μου..
Σα να σβήνουν όλα τριγύρω και να μην μπορώ πια να αντισταθώ..
να μένω ακίνητη να με παρασέρνει αυτό το κάτι..
που μόνο αυτό μπορεί να αλλάξει τη ζωή μου..
Έρχεσαι σαν όνειρο..
ένα όνειρο που παραμένει και με γλύφει..
μου παρασέρνει το μυαλό..
με φυλακίζει..
με παίζει άτσαλα..
με εξυψώνει..
πότε νιώθω να πετώ και να ζαλίζομαι..
και πότε νιώθω ένα με τον θάνατο..
να καλησπερίζω τον πόνο..
και ενίοτε να πληγώνομαι..
Μα πως μπορώ να μιλώ για σένα;
πως;...
ποτέ μου δεν θα καταλάβω..
Απλά θα μιλάω..
θα μιλάω για σένα..
με βάθος ψυχής..
με σώμα αναμμένο..
απλά θα μιλώ..
για σένα..
για αυτή τη βαθιά σιωπή που έχεις προκαλέσει μέσα μου..

Σκέψεις.. μέρος 2ο

Το γεγονός ότι εσύ μ'αφήνεις και εγώ πρέπει να το δεχτώ έτσι απλά.. πόσο μου σπάει τα νεύρα.. με ενοχλεί επικίνδυνα αφάνταστα.. Όμως τι να κάνω.. δεν μπορώ να κάνω τίποτα..
Εσύ είσαι εκεί.. και εγώ θα είμαι αλλού.. δεν συναντιόμαστε πουθενά.. με ενοχλεί και αυτό, και άλλα πολλά.. μα πραγματικά.. δεν μπορώ να κάνω τίποτα..

Πρέπει και θέλω να μείνω ακίνητη.. δεν μπορώ να με κουνήσω.. θα χαλάσω την ηρεμία.. θα ταράξω τα κύματα.. θα με χάσω πάλι, έτσι νιώθω..

Mόνο κάποιες στιγμές.. θα το λέω στον εαυτό μου πως πέρασες και χάθηκες.. πως ήσουν ένα όνειρο που είδα ένα βράδυ και χαμογέλασα καθώς κοιμόμουν, ενώ το πρωί το σκεφτόμουν σα να ήταν πραγματικότητα.. μα θα ξέρω πως δεν θα είναι γιατί είσαι ένα πλάσμα της φαντασίας μου περισσότερο.. δεν έχεις πάρει μορφή.. μόνο μια απαλή βελούδινη φωνή έχεις.. μα και αυτή με τον καιρό θα χαθεί.. ο χρόνος τα σβήνει όλα, στο είχα πει και συμφώνησες..

Ακόμα δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω τι συνέβει.. είχα ανάγκη εσένα.. είχα ανάγκη εμένα μέσα από σένα.. άγνωστο.. 

Σκέψεις.. μέρος 1ο

Αυτό το τραγούδι με ηρεμεί..και απορώ πως δεν το έχω χρησιμοποιήσει ακόμα σε κάποιο άλλο ποστ..

Σκέφτομαι πως γκρινιάζω κάθε μέρα αρκετά στον εαυτό μου κ νιώθω να περνάω ένα προσωπικό δύσκολο δράμα... όμως, μετά βλέπω κάθε μέρα τόσες αναρτήσεις, τόσους άδικους θανάτους, τόσα ατυχήματα και καταλήγω.. περνάω εγώ προσωπικό δράμα; δεν περνάω.. είμαι καλά.. θα έπρεπε να είμαι χαρούμενη..

Μα πόσο λίγη νιώθω.. και πόσο δεν θέλω να χρησιμοποιώ λέξεις τύπου "θα έπρεπε"..

Ωστόσο, ξέρεις πόσα πράγματα θα έπρεπε να κάνουμε; Θα έπρεπε να βλέπουμε/να βλέπουμε ορθάνοιχτα.. με τα μάτια της ψυχής το κάθετι.. τον οποιονδήποτε../να μην ρωτάμε/να σεβόμαστε/να ακουμπάμε/να συμπονούμε/να αγαπαμε/να παρηγορουμε/να ειμαστε εκει για εναν ξενο οσο για τον εαυτο μας.. όσο για ένα δικό μας άνθρωπο/...

Ωωω! μα ξέρεις πόσα θα έπρεπε υπάρχουν.. και δεν ακολουθούμε κανένα..

Ναι.. δεν ακολουθούμε κανένα θα έπρεπε επειδή τα πρέπει δεν αρέσουν σε κανένα μας.. μόνο αυτά που θέλουμε ακολουθούμε..και αυτά μπορεί να κάνουν κομμάτια τόσες άλλες ψυχές..

Μακάρι να γνωρίζαμε πως ένα θα έπρεπε τέτοιου τύπου.. ένα θα έπρεπε ανθρωπιάς μπορεί να σώσει μια ζωή κάθε μέρα..

What do I desire?

Aν και ο τίτλος είναι γραφόμενος στα αγγλικά, τα λέει όλα.. Λοιπόν, τι επιθυμώ;

Αυτή είναι μία ερώτηση που κάνω κάθε μέρα στον εαυτό μου μετά από ένα βίντεο που είδα που ανέβασε μια φίλη.. Πραγματικά δεν υπάρχει καμία απάντηση της προκοπής.. και νιώθω να θέλω να βρω μια απάντηση, αλλιώς δεν θα είμαι ευτυχισμένη..

Τα τελευταία χρόνια γνωρίζω ανθρώπους να είναι τόσο ευχαριστημένοι με τη δουλειά τους.. να την ποθούν, να την απολαμβάνουν, να ενθουσιάζονται, να δίνουν την ψυχή τους.. και μετά βλέπω και τον καλύτερό μου φίλο.. αγαπάει αυτό που κάνει, αλλά νομίζω ένα ποσοστό του είναι εδώ που είμαι και εγώ, αναρωτιέται αν το επιθυμεί..

Πάει καιρός που συνειδητοποίησα πως η τροχιά που έχω τραβήξει δεν είναι αυτή που επιθυμώ.. το κακό είναι όμως πως δεν γνωρίζω και τι επιθυμώ.. δεν μπορώ να το βρω..
Τι εννοώ;
Ας πούμε.. μου αρέσει να γράφω και να διαβάζω.. γράφω κυρίως ποιήματα.. Ωστόσο, θα ήθελα να γίνω ποιητής ή συγγραφέας; Θα μου άρεσε να κυνηγάω διαγωνισμό στο διαγωνισμό; Δε νομίζω.. αγαπώ τη γραφή, αγαπώ να ονειρεύομαι και να φαντάζομαι πράγματα, να τα αποτυπώνω, να τα ζω γράφοντας αλλά δεν είναι αυτό που επιθυμώ.. με γεμίζει, μα δεν είναι ότι επιθυμώ.. ότι γράφω είναι για μένα ακόμα και αν μέσα μου έχω μια μικρή φλόγα να θέλω να τα εκδώσω κάποτε..

Επίσης, σκέφτομαι αυτό που σπούδασα αν με εκφράζει.. αυτό που εξακολουθώ να σπουδάζω... πραγματικά μου αρέσει, μα δεν το επιθυμώ..

Είναι τόσα πολλά αυτά που μου αρέσουν.. μα τι είναι αυτό που επιθυμώ; Είναι τόσα πολλά αυτά που απλώς μου αρέσουν.. Πως μπορώ να βρω την απάντηση στο τι επιθυμώ;

Επιθυμώ να κοιμάμαι, να μην κάνω τίποτα; Όχι.. φυσικά και όχι.. 
Μα επιθυμώ να βρω τι με γεμίζει.. τι είναι αυτό που όταν το κάνω, με παθιάζει.. θέλω να απολαμβάνω τη στιγμή, δεν θέλω άλλο χαμένο χρόνο και χαμένα όνειρα.. κουράστηκα στις αυταπάτες του ψεύτικου σήμερα που απλά υποδηλώνει πως είμαι καλά, ενώ μέσα μου σπαράζω.. 

Εύχομαι να βρω την απάντηση μου σύντομα.. και ελπίζω και για σένα που είσαι στις ίδιες σκέψεις με μένα το ίδιο..

"Τα σονέτα του σκοτεινού έρωτα" του Λόρκα..

 

"Ανάμεσα στο μ'αγαπάς και σ'αγαπώ,
άνεμος απ'τα αστέρια και σύγκρυο λουλουδιών,
σύννεφο από ανεμώνες σηκώνει
με σκοτεινό ολολυγμό έναν ολάκερο χρόνο"

"Φοβάμαι μη χάσω το θαύμα
των αγαλμάτινων ματιών σου και τη μελωδία
που μου αποθέτει τη νύχτα στο μάγουλο
το μοναχικό ρόδο της ανάσας σου.

Πονώ που είμαι σε τούτη την όχθη
κορμός δίχως κλαδιά, μα πιότερο λυπάμαι
το που δεν έχω τον άνθό, πόλφο ή πηλό,
για το σκουλήκι του μαρτυρίου μου.

Αν είσαι συ ο κρυμμένος μου θησαυρός,
αν είσαι ο σταυρός κι ο πόνος μου ο υγρός,
αν είμαι το σκυλί της αρχοντιάς σου,
μη μ'αφήσεις να χάσω ό,τι έχω κερδίσει
και στόλισε τα νερά του ποταμού σου
με φύλλα απ'το φρενοκρουσμένο μου φθινόπωρο."

"Αγάπη των σπλάχνων μου, ζωντανέ θάνατε,
μάταια περιμένω το γραφτό λόγο σου,
και σκέφτομαι, με το λουλούδι που μαραίνεται,
πως αν είναι να ζήσω δίχως μου προτιμώ να σε χάσω.
 [...]
Γέμισε, λοιπόν, με λόγια την τρέλα μου
ή άσε με να ζήσω μες στη γαλήνια
νύχτα μου της ψυχής, παντοτινά ολοσκότεινη."

"Θέλω να κλάψω τον πόνο μου και στο λέω
για να μ' αγαπήσεις και να με κλάψεις
κάποιο απόβραδο αηδονιών
μ' ένα στιλέτο, με φιλιά και με σένα."

"Εμένα με θυμήθηκες σαν ανηφόριζες
τη σιγαλιά που τυρανάει το φίδι
αιχμάλωτο στους φρύλους και στ'απόσκια;
Δεν είδες μέσα απ'τον αγέρο το διάφανο
μια ντάλια από καημούς κι από χαρές
που σου 'στειλε η φλογερή καρδιά μου;"

"Έτσι κι η καρδιά μου, νύχτα και μέρα,
δέσμια στη φυλακή του σκοτεινού έρωτα,
κλαίει, δίχως να σε βλέπει, τη μελαγχολία της."

"Ποτέ σου δεν θα καταλάβεις πόσο σ' αγαπώ
γιατί κοιμάσαι μέσα μου κι είσαι αποκοιμισμένος,
εγώ σε κρύβω κλαίγοντας, κυνηγημένος
από μια φωνή από διαπεραστικό ατσάλι."

"Νύχτα πάνω από τους δυο με πανσέληνο,
εγώ βάλθηκα να κλαίω κι εσύ γελούσες.
Η καταφρόνια σου ήταν ένας Θεός, τα δικά μου παράπονα
στιγμές και περιστέρια αλυσοδεμένα."

Mια διαφορετική μετάφραση των σονέτων..

Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΖΗΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΝΑ ΤΟΥ ΓΡΑΨΕΙ

Θάνατε ζωντανέ, εσύ, ερωτά μου,
μάταια περιμένω να μου γράψεις.
Και συλλογίζομαι, καθώς το άνθος μαραίνεται,
πως αν ζω χωρίς εμένα θέλω να σε χάσω.

Ο αέρας είν' αθάνατος. Η ακίνητη πέτρα
ούτε γνωρίζει τη σκιά ούτε την αποφεύγει.
Βαθιά καρδιά δεν έχει ανάγκη
από του φεγγαριού το παγωμένο μέλι.

Αλλά εγώ υπόφερα. Άνοιξα τις φλέβες μου,
τίγρης και περιστέρι, πάνω στη μέση σου
σε μια μονομαχία από δαγκανιές και κρίνους.

Γέμισε, λοιπόν, την τρέλα μου με λέξεις
ή άσε με να ζω μες στη γαλήνια νύχτα
της ψυχής μου που είναι για πάντα μαύρη.

ΣΟΝΕΤΟ

Μη μ' αφήσεις να χάσω αυτό το θαύμα
των αγαλμάτινων ματιών σου, ούτε τον τόνο
που τη νύχτα ακουμπάει στο μάγουλό μου
το μοναχικό ρόδο της αναπνοής σου.

Με θλίβει να είμαι εδώ, σ' αυτή την όχθη,,
κορμός δίχως κλαδιά και να υποφέρω
που δεν έχω χυμό, ούτε πηλό ούτε άνθη
για το σαράκι που κατατρώει τα σωθικά μου.

Αν είσαι εσύ ο κρυμμένος θησαυρός μου,
αν είσαι ο σταυρωμός και ο νωπός μου πόνος,
αν είμαι το σκυλί της επικράτειάς σου,

μη μ' αφήσεις να χάσω αυτό που κέρδισα
και που στολίζει τα νερά του ποταμού σου
με νεκρά φύλλα απ' το φθινόπωρό μου.

 
Tα σονέτα του σκοτεινού έρωτα..

Όταν τελείωσα το διάβασμά τους... το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν πως θα ήθελα να διαβάσω όλη τη συλλογή.. είναι τόσο άδικο που ο Λόρκα δεν πραγματοποίησε το ονειρό του για τα 100 σονέτα..

Παρέθεσα λίγους στίχους, κάποια ολοκληρωμένα.. είναι τόσο λατρευτά μέσα μου πια.. Μου άφησαν κάτι άγριο.. κάτι έντονο.. ένιωσα σα να μου σκίζεται η καρδιά και να ψοφάω να ζήσω έναν σκοτεινό έρωτα.. Όμως αυτά δεν τα επιλέγεις.. σε βρίσκουν.. και ενίοτε σου ματώνουν την καρδιά..

Νιώθω πως ότι και αν γράψω, δεν μπορώ να ντύσω με λέξεις αυτά τα υπέροχα σονέτα ... ωστόσο.. είναι ότι πιο υπέροχο έχω διαβάσει πρόσφατα, ότι πιο ταξιδεμένο.. με πήγαν αλλού.. με φέραν σε σένα.. εσένα που βρήκα μέσα μου και σ'έχασα..

Λοιπόν.. καλό μήνα.. 

Κλείνοντας το φθινόπωρο..

Σήμερα η μέρα έχει κάτι αλλιώτικο, κάτι ζεστό, κάτι καλοκαιρινό μέσα στο φθινόπωρο.. κλείνει και αυτό το φθινόπωρο, μας χαιρετά με πλούσια δώρα..

Περπατώντας σκέφτομαι και συνειδητοποιώ πολλά πράγματα.. ηρεμώ, χαλαρώνω.. και έχω ξεκινήσει να μιλάω μόνη μου, να κάνω κινήσεις, να αναλύω πράγματα και ιστορίες.. παλιά δεν το είχα αυτό.. αλλάζω.. μεγαλώνω..

Τις τελευταίες μέρες η σκέψη μου είναι σαν κινούμενος βούρκος.. εκεί που τα βρίσκουμε και όλα είναι μια χαρά, εκεί χανόμαστε και πάλι από την αρχή.. εκεί που αφουγκράζομαι την ηρεμία του σώματος και της ψυχής μου, εκεί παθαίνω κρίση πανικού και πραγματικά.. θέλω να ξαπλώσω στο πάτωμα.. δεν ξέρω τι πάτωμα θα είναι αυτό και ελπίζω να μην το βιώσω ποτέ στην κυριολεξία..

Λατρεύω τη σιωπή.. όσο λατρεύω και την ομιλία.. μα η σιωπή είναι χρυσός πάντα, η ομιλία όχι πάντοτε..

Υπάρχουν μέρες που ξυπνάω και αντέχω να ακούω τη μουσική να ηχεί στα αυτιά μου, και άλλες που απλά προτιμώ τη σιωπή.. προτιμώ να ακούω τα ξένα των ξένων γύρω μου.. να χαζογελάω κρυφά μέσα μου ή και έξω μου με μία κίνηση που θα κάνει κάποιος ή με κάτι που θα πει.. έχω αρχίσει και χαμογελάω παράξενα και αυτό μου δίνει ελπίδα.. μια ελπίδα ότι ζω τη στιγμή, ότι δεν χάνω ούτε λεπτό..

Σκέψεις και σήμερα λοιπόν.. πολλές πολλές σκέψεις.. το φθινόπωρο φεύγει και εγώ έμεινα ακόμα να σκέφτομαι.. τόσα πολλά.. και τόσα δύσκολα..

Let my life be as it was before..

Ξέρεις.. δε με απασχολεί..
Φύγε και εσύ, όπως φεύγουν όλοι..
Κανένα κακό δεν θα γίνει.. δεν θα παρεκτραπώ για σένα..
Ζω στο σήμερα, τη στιγμή μου.. όσο δύσκολο και αν είναι να προσπαθώ να με προσηλώσω στη στιγμή..
Έχω τόσα πολλά να κάνω.. τώρα που φεύγεις..
Επίσης.. ξέρεις κάτι ακόμη.. νιώθω τόσο όμορφα για σένα που πραγματικά ανησυχώ που όλο αυτό δε με πληγώνει.. νιώθω τόσο ολοκληρωμένα και παράξενα.. Δηλαδή, με πληγώνει.. μα όχι όπως πληγωνόμουν.. δεν είναι το ίδιο.. είναι μια πληγή του να μην δώσω ότι όμορφο χάραξε μέσα μου για σένα σε σένα..
Δεν μπορώ να εξηγήσω τίποτα.. το μόνο που νιώθω είναι να είμαι τόσο υγιής και ώριμη μέσα μου και έξω μου.. ίσως αυτό να πονάει τους άλλους και να φεύγουν..
Φύγε και συ.. ή μήπως θέλω να μείνεις;
Μα θα ήταν άδικο να το επιθυμώ..
και το κακό είναι πως εγώ σ αφήνω να φύγεις..

Άδειασα..

Δεν ξέρω τι με πιάνει κάθε μέρα..
Ξέρω τι πρέπει να κάνω, το χω προγραμματίσει πριν κοιμηθώ, έχω θέσει τους στόχους... ξυπνάω και τίποτα, καμία ενέργεια.. νιώθω άδεια από στόχους.. σα να μην υπάρχει κάτι που να με ενθουσιάζει και να θέλω να κάνω.. Δυστυχώς όμως οι μέρες περνάν, με εμένα να νιώθω απλά άδεια..
Σήμερα με έχουν πιάσει τα τρελά μου.. ακούω μουσική και έχω κολλήσει το βλέμμα μου έξω από το παράθυρο να κοιτάω τα σύννεφα που περνάν.. ακόμη και αυτά κινούνται.. εγώ γιατί είμαι τόσο στατικά άδεια, τόσο μα τόσο πολύ;
Δεν ξέρω αν ψάχνω ένα σημάδι στα σύννεφα.. γιατί άλλωστε να υπάρχει σημάδι για μένα εκεί; Το αξίζω; Νομίζω κάθε μέρα έχω το σημάδι που αξίζω, είναι ο τρόπος που χτυπάει η καρδιά μου.. που παλεύει να ζήσω..
Άσε που σήμερα απλά κρυώνω..
Άδειασμα κ κρύωμα.. πακετάκι..

The Winner Takes It All

Οι Κυριακές μου αρέσουν, από πάντα, είχαν κάτι μελαγχολικό και όμορφο.. Η σημερινή Κυριακή μου χει κάτσει.. μα γιατί; Δεν ξέρω..
Και όλα είναι ιδανικά.. μπορώ να βγω να περπατήσω, να δω θάλασσα, να θαυμάσω την ομορφιά του ουράνου μαζί της.. μα δεν ξέρω..
Σκέφτομαι, σκέφτομαι, τα ξανασκέφτομαι και άκρη δε βγάζω.. επανέρχομαι στο συμπέρασμα πως δεν μπορείς να ξέρεις, δεν μπορεί πάντα να απαντηθεί αυτό το γιατί που σε καίει, σε τρώει, σου καταστρέφει την κάθε μέρα..
Και εμένα μου την καταστρέφει.. και ειδικά σήμερα.. δεν βλέπω τη ζωή μου να μπαίνει σε μια τάξη και μια γραμμή, και αυτό το τελευταίο διάστημα αποτελεί μια μεγάλη μου ανάγκη..
Δεν περίμενα να φτάσει η μέρα στη ζωή μου που δεν θα έχω τα κατάλληλα εφόδια να παλέψω για κάτι που θέλω, όμως ήρθε..
Δεν περίμενα να φτάσει η μέρα που θα κοιτάω το παρελθόν με τόση απάθεια, όμως ήρθε..
Όμως, όπως λέει και το τραγούδι.. ο νικητής τα παίρνει όλα.. και εγώ δεν μπορώ να ανταγωνιστώ.. δεν έχω τα απαραίτητα εφόδια.. δεν μπορώ να αγωνιστώ για την αγάπη σου, γιατί ξέρω εξαρχής πως θα χάσω όποιος κ αν είναι ο αντίπαλος..
Και σήμερα με έχει κουράζει να παλεύω να αποδείξω στον εαυτό μου πως έχω τα εφόδια..

Κάτι σαν και εμένα, σαν και εσένα..

 Νομίζω πως εξαρχής έπρεπε να ψάξω κάτι στα μέτρα μου.. κάτι σαν και σένα.. Για την ακρίβεια, κάτι σαν και μένα.. δεν θα το δραματοποιούσα τόσο τώρα.. Θα είχα μια πιο ευχάριστη εξέλιξη, γιατί κάτι σαν και μένα, θα με φρόντισε όπως εγώ εσένα.. Όμως δεν μπόρεσα να βρω κάτι σαν και μένα όταν το ήθελα.. Και φυσικά δεν βρήκα εσένα.. Εγκατέλειψα το όνειρο και βρήκα κάτι ακριβώς αντίθετο από μένα.. Αντίθετο από σένα.. Κάποιον που δε με προστάτεψε.. και φυσικά έδιωξα όλους εκείνους που μπορούσαν να το κάνουν.. Και εσένα.. θα σε διώξω και εσένα.. Θα φύγεις και εσύ.. Και μετά τι.. Θα μείνω πάλι εγώ να ψάχνω.. Ή μάλλον θα περιμένω να με βρουν.. Στην πορεία ανακάλυψα πως το ψάξιμο δεν έχει κανένα νόημα.. Ειδικά όταν βρήκα τόσο ξαφνικά εσένα..

Εγώ και εσύ.. ακούγεται τρελό..

Νομίζω πως είμαστε και οι δύο τρελοί.. ναι τρελοί.. Εγώ που πίστεψα πως έχω μια θέση στη ζωή σου και εσύ παρομοίως, πίστεψες πως έχεις μια θέση στη δική μου.. Γιατί με κοιτάς με αυτά τα μάτια σου, τι απορείς; Έτσι δεν είναι.. είμαστε τρελοί, θέλουμε να γίνει το αυτονόητα ακατόρθωτο.. να 'ρθουμε κοντά.. μα πόσο κοντά; Εγώ έχω ξεγράψει τη ζωή μου.. δυο χρόνια πριν.. έχω ξεγράψει τα πάντα, το μόνο που μου απέμεινε είναι ο λόγος, η γραφή.. Ψέματα, δεν ξέγραψα τη ζωή μου αλλά την επαφή.. Και τώρα ήρθες εσύ.. εσύ, αχ! εσύ.. και μόνο που αναφέρω το όνομα σου η ανάσα μου κόβεται, η καρδιά μου με γρατζουνάει.. με πονάει γιατί δεν θα σε έχω.. Μα είναι τόσο μάταιο ψυχή μου να ελπίζω σε ένα δικό μας αύριο, είναι τόσο απίστευτα μελό να πιστεύω πως θα υπάρχει το εγώ και εσύ..