Μίλα μου απόψε για την αγάπη...

Η αγαπημένη και ξεχωριστή μου Εκφρασούλα-Κική του blog ΕΚΦΡΑΣΟΥ με προσκάλεσε εδώ και μέρες να συμμετέχω σε ένα παιχνίδι για την αγάπη.

Γλυκύτατη Κική μου, σε ευχαριστώ πολύ για τη σκέψη σου και λυπάμαι που καθυστέρησα τόσο γι αυτό το τόσο ευχάριστο παιχνίδι! :)
Ως γνωστόν, στα παιχνίδια της μπλογκογειτονιάς ακολουθούμε κάποιους κανόνες..

1)Αναφέρεις το όνομα του φίλου που σε έκανε tag-το έκανα ήδη στην αρχή-
2)Απαντάς στις ερωτήσεις του και
3)Προσκαλείς 10 άτομα να συνεχίσουν, αφού τους κάνεις 5 νέες ερωτήσεις

Οι ερωτήσεις της Εκφρασούλας μας είναι:

1) Αν η αγάπη ήταν εικόνα, ποια θα ήταν και γιατί;
Προσπαθώ να σκεφτώ μόνο μια εικόνα που θα μπορούσε να είναι η αγάπη, μα δεν μπορώ να την χωρέσω σε καμιά.. Διότι η αγάπη για μένα περιέχει τόσα πολλά που θέλω χιλιάδες εικόνες για να την περιγράψω.. Μάλλον θα πρέπει να συνθέσω ένα κολάζ χιλιάδων εικόνων για την αγάπη.. :) 
2) Αν η αγάπη ήταν ήχος, ποιος ήχος θα ήταν και γιατί;
Αν η αγάπη ήταν ήχος, θα ήταν ένας μαγευτικός ήχος που θα ταξίδευε όποιον άνθρωπο τον άκουγε.. Όποιος άκουγε τη μελωδία της αγάπης, θα ένιωθε αγαλλίαση, θα τον γέμιζαν τα πιο όμορφα συναισθήματα..
Κική μου, αν ήθελες να επιλέξω συγκεκριμένη μελωδία, πάλι δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποια.. νομίζω ο ήχος της αγάπης, θα ήταν τόσο ίδιος και ξεχωριστός συνάμα για τον καθένα που περπατά σε αυτή τη γη.. 
3) Αν η αγάπη ήταν φτερό, τί φτερό θα ήταν και γιατί;
Αν ήταν φτερό η αγάπη; Σίγουρα θα ήταν ελαφρύ σαν πούπουλο.. 
Θα ήταν ένα απαλό και τρυφερό φτερό που δεν θα σε γαργαλούσε η αφή του, μα θα γλύκαινε την ψυχή σου.. :)
4) Αν η αγάπη ήταν φυσικό φαινόμενο, ποιο θα ήταν και γιατί;
Το θέμα με τα φυσικά φαινόμενα είναι πως μετακινούνται, έρχονται και φεύγουν.. Η αγάπη για μένα είναι κάτι σταθερό και απόλυτο, δεν φεύγει.. 
5) Αν η αγάπη δεν ήταν συναίσθημα, τί άλλο θα μπορούσε να ήταν και γιατί;
Θα μπορούσε να είναι μια μελωδία δίχως τέλος.. 
Θα μπορούσε να είναι ένα αστέρι που θα φώτιζε μέρα-νύχτα το δρόμο μας..

Οι δικές μου ερωτήσεις είναι:
1) Αν άλλαζαν τα συναισθήματα ενός ανθρώπου που αγαπάς, τι θα έκανες, πως θα το χειριζόσουν;
2) Πιστεύεις πως η αγάπη συνδέεται με το μίσος;
3) Ποιο είναι το αγαπημένο σου ποίημα για την αγάπη;
4) Τι είσαι ικανός να θυσιάσεις στο βωμό της αγάπης;
5) Ποια ήταν η τελευταία πράξη αγάπης που έκανες;

Προσκαλώ να συνεχίσουν το παιχνίδι(αν το θέλουν, αλλιώς μπορούν να απαντήσουν με σχόλιο σε αυτή την ανάρτηση):
Το γλυκό λουλουδάκι - Μιραντάκι
Την όμορφη Μαγιουμίτα
Την αγαπημένη μου Αμαδρυάδα(σε έχω πρήξει με τα παιχνίδια!! χαχα!)
Τον Αλέξανδρο μας
Τον Νίκο μας
Την ξεχωριστή Ελένη Φλογέρα
Την συμπαθητική justwannafeel(το όνομά σου; :))
Τη νέα γνωριμία μου στα blog me(Maria)
Τη Γεωργία που μοιράζεται τόσο υπέροχα κείμενα
Την καλή φίλη Samaritissa

Μίλησέ μας για την αγάπη, είπε η Αλμίτρα.
Σήκωσε το κεφάλι του, κοίταξε τον κόσμο, κι απλώθηκε βαθιά σιωπή. Με φωνή μεγάλη μίλησε.
Σαν σε καλεί η αγάπη, ακολούθα τη, αν και τα μονοπάτια της είναι τραχιά και δύσβατα.
Σαν σ' αγκαλιάσουν τα φτερά της αφέσου, ακόμα κι αν σε πληγώσει το σπαθί που κρύβει στα φτερά της.
Όταν σου μιλήσει πίστεψέ την, παρόλο που η φωνή της θα σκορπίσει τα όνειρά σου σαν τον άνεμο το βορινό, που κήπους ερημώνει.
Όπως σε στεφανώνει, έτσι θα σε σταυρώσει η αγάπη. Όπως σε μεγαλώνει, έτσι θα σε κλαδέψει.
Όπως σκαρφαλώνει στην κορφή για να χαϊδέψει τα τρυφερά βλαστάρια σου που ριγούν στον ήλιο, έτσι κατεβαίνει ως τις ρίζες σου, για να ταρακουνήσει την προσκόλλησή τους στη γη.
Σε θερίζει σε δεμάτια, σε αλωνίζει και σε ξεσταχυάζει. Σε κοσκινίζει για να σ\ απαλλάξει απ' τη φλούδα, σ' αλέθει και σε ζυμώνει, ώσπου να μαλακώσεις. 
Κατόπιν σε ρίχνει στην ιερή φωτιά, καθαγιασμένος άρτος να γενείς στο άγιο δείπνο του Θεού.
Όλα αυτά θα κάνει η αγάπη, ώστε να γνωρίσεις τα μυστικά της καρδιάς σου. Με τούτη τη γνώση κομμάτι θα γενείς στην καρδιά της Ζωής.
Αν, όμως, απ' το φόβο σου μόνο την ειρήνη και την ευχαρίστηση της αγάπης αναζητήσεις, τότε κάλυψέ τη γύμνια σου και βγες από τ' αλώνι της αγάπης. Πέρνα σ' εκείνον τον κόσμο που δεν έχει εποχές. Εκεί γελάς, όχι μ' όλο σου το γέλιο. Εκεί κλαις, όχι μ' όλο σου το κλάμα.   
Η αγάπη τίποτα δεν δίνει παρά μόνο τον εαυτό της. Τίποτα δεν παίρνει παρά μόνο τον εαυτό της.
Δεν κατέχει μήτε κατέχεται. Η αγάπη αρκείται στην αγάπη.
Όταν αγαπάς μην πεις ¨Ο Θεός ενοικεί στην καρδιά μου". Πες "Υπάρχω μέσα στην καρδιά του Θεού".
Μην σκεφτείς ότι μπορείς να κατευθύνεις την αγάπη. Αν εκείνη σε κρίνει άξιο, θα κατευθύνει το δικό σου μονοπάτι.
Η αγάπη δεν έχει άλλη πεθυμιά από την ολοκλήρωσή της. Αν αγαπάς, όμως, κι οι ανάγκες φέρνουν επιθυμίες, ας είναι τούτες οι επιθυμίες σου.
Λιώσε και κύλα σαν το ρυάκι, που μουρμουρίζει το τραγούδι του στη νύχτα.
Γνώρισε τον πόνο, όπως και την τρυφερότητα. Πληγώσου από την ίδια τη γνώση της αγάπης. 
Μάτωσε πρόθυμα και χαρούμενα.
Ξύπνα την αυγή με φτερωμένη καρδιά κι ευχαρίστησε μια μέρα αγάπης ακόμη.
Αναπαύσου το μεσημέρι και στοχάσου πάνω στην έκσταση της αγάπης.
Γύρνα σπίτι το βράδυ μ' ευγνωμοσύνη.
Έπειτα κοιμήσου με μια προσευχή για τον αγαπημένο στην καρδιά σου κι έναν ύμνο στα χείλη σου.

(Απόσπασμα από το βιβλίο "Ο προφήτης" του Kahlil Gibran)

Από το ταξίδι μου στο Λονδίνο, ήταν η πιο γλυκιά εικόνα που συνάντησα στο δρόμο! Άσε που μου θύμισε το τραγουδάκι!

Ξεπερνώντας τη θλίψη για χάρη του αύριο...

Υπάρχουν κάποιες μέρες στη ζωή μας που μένουν παντοτινά χαραγμένες.
Χαραγμένες για τη θλίψη που βιώνουμε.
Από εκείνη τη μέρα πιο πολύ έχω συγκρατήσει εικόνες και συναισθήματα,
θυμάμαι το τηλεφώνημα τα ξημερώματα-Πόσο δύσκολο είναι να περιμένεις κάτι να συμβεί από μέρα σε μέρα και να είσαι ουσιαστικά απών;-,
θυμάμαι το ταξίδι και τη μοναξιά μου-σχεδόν παντοτινή σ'αυτή τη ζωή-,
θυμάμαι τη βροχή-να πέφτουν τόσες μικρές και αραιές σταγόνες στο τζάμι του λεωφορείου- και το κρύο-όχι μόνο εκείνο που επικρατούσε λόγω της εποχής, μα και αυτό που επικρατούσε στην ψυχή μου-.
Θυμάμαι τον τόσο κόσμο που κινούνταν γύρω μου, πολλοί άγνωστοι-γνωστοί και όλοι τόσο πιεστικοί,-τι να καταλάβει κάποιος που δεν βίωνε τον ίδιο πόνο μαζί σου εκείνη τη στιγμή;-
Θυμάμαι τη ζάλη μου-ακόμα έχουν παραμείνει υπολείμματα-,
το πως κυλούσαν οι ώρες του ρολογιού-Μα αλήθεια, υπήρχε χρόνος εκείνη τη μέρα;-,
το θυμό μου-να 'ξερες πόσο θυμό είχα μέσα μου..-,
τα πολλά και αναπάντητα ερωτήματά μου..
Μα η ουσία ήταν μία,
εσύ έφευγες και εγώ πλησίαζα για να σε αποχαιρετήσω..
Ξεκίνησες το τελευταίο σου ταξίδι, 
εκείνη τη χειμωνιάτικη κρύα ημερομηνία του χρόνου
και η ζωή μου άδειαζε χωρίς να το συνειδητοποιήσω..-ακόμα νιώθω πως πολλές στιγμές είμαι άδεια χωρίς εσένα στη ζωή μου.. για αυτά που ήρθαν και δεν ζήσαμε, γι αυτά που θα έρθουν και δεν θα ζήσουμε..-.
Ακόμα περιμένω κάποια βράδια να ακούσω τα κλειδιά σου στην πόρτα και να σε δω να μπαίνεις και να χαμογελάς με εκείνο το όμορφο χαμόγελο σου-να και κάτι που δεν σου είπα ποτέ, νομίζω πως έχω το χαμόγελό σου!-..
Ξεχνάω, όμως, πως τα κλειδιά σου βρίσκονται ήδη μέσα σε κάποιο συρτάρι και σκουριάζουν καθώς περνούν τα χρόνια..
Μου λείπει η σιωπή, η επιμονή και η αγάπη σου..

Κάποιες σκέψεις

Είναι βέβαιο πως στη ζωή μας, αργά ή γρήγορα θα φύγουν άνθρωποι,

άνθρωποι που αγαπάμε,

που θα θέλουμε να θαυμάσουν τα νέα μας βήματά,

να είναι μαζί μας όπως ήταν στο ξεκίνημά μας,

στις πρώτες μας λέξεις,

στο πρώτο μας χτύπημα..

Άνθρωποι που θα θέλουμε να δούμε και δεν θα είναι εφικτό..

Γι αυτό να δείχνετε την αγάπη σας σε ανθρώπους που επιλέγετε να είναι δίπλα σας,

μα κυρίως, σε αυτούς τους δυο ανθρώπους που φέρουν τον τίτλο γονείς..

Επίσης, αυτό που θα ήθελα να τονίσω είναι ο τίτλος της ανάρτησης..

Πάντοτε, οφείλουμε να ξεπεράσουμε τη θλίψη για χάρη του αύριο..

Διότι η ζωή συνεχίζεται και καλό είναι να βρίσκουμε λόγους και τρόπους να προχωράμε και να την βιώνουμε στην καλύτερή της εκδοχή! 

Αυτό θέλουν και ελπίζουν για μας όσοι φεύγουν..

ΘΡΗΝΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΙΓΝΑΘΙΟ ΣΑΝΤΣΕΘ ΜΕΧΙΑΣ

Πέντε η ώρα που βραδιάζει
πέντε ακριβώς, την ώρα που βραδιάζει
φέρνει έν΄ αγόρι το νεκροσέντονο
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Έτοιμος κι ο κουβάς με τον ασβέστη
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Θάνατος τ΄ άλλα, θάνατος μονάχα
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Ψηλά παίρνει ο αγέρας τα βαμπάκια
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Το οξείδιο σπέρνει κρύσταλλο και νίκελ
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Παλεύει η περιστέρα με το αγρίμι
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Κι η σάρκα μ΄ ένα κέρατο θλιμμένο
πέντε η ώρα που βραδιάζει.

Χορδή τυμπάνου αρχίζει να χτυπά
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Αρσενικού καμπάνες κι ο καπνός
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Βουβοί συντρόφοι στ΄ άχαρα σοκάκια
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Του ταύρου η καρδιά μονάχα ολόρθη
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Όταν ο ιδρώτας χιόνι αργά γινόταν
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Όταν η αρένα γέμισε με ιώδιο
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Τ΄ αυγά του στην πληγή άφησε ο θάνατος
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Πέντε η ώρα που βραδιάζει,
πέντε ακριβώς, την ώρα που βραδιάζει.

Μια κάσα από καρούλια το κρεβάτι
πέντε η ώρα που βριαδιάζει.
Σουραύλια ηχούν και κόκαλα στ' αυτί του
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Στο μέτωπό του ο ταύρος μουγκανίζει
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Η κάμαρα ιριδίζει από αγωνία
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Από μακριά σιμώνει κι όλα η σήψη
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Σάλπιγγα κρίνου στον χλοερό βουβώνα
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Οι πληγές του εκαίγανε σαν ήλιοι
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Και το πλήθος να σπάει τα παραθύρια
πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Πέντε η ώρα που βραδιάζει.
Αχ! Τι φριχτά στις πέντε που βραδιάζει.
Ήτανε πέντε σ΄ όλα τα ρολόγια,
ήτανε πέντε κι έπεφτε το βράδυ.

Δε θέλω να το βλέπω!

Πες στο φεγγάρι να φανεί
γιατί δε θέλω πια να βλέπω
το αίμα του Ιγνάθιο μες στην αρένα.

Δε θέλω να το βλέπω!

Αχνό φεγγάρι απ΄ άκρη σ΄ άκρη,
άτι από σύννεφα γαλήνια
και η σταχτιά του ονείρου αρένα
με τις ιτιές γύρω γύρω.

Δε θέλω να το βλέπω!

Η θύμησή μου καίγεται!
Μηνύστε το στα γιασεμιά
με την αέρινη ασπράδα.

Δε θέλω να το βλέπω!

(Το ποίημα γράφτηκε από το Λόρκα το 1934, με αφορμή το θάνατο του καλύτερου του φίλου, Ignacio Sanchez Mejias σε ταυρομαχία.) 

Υ.Γ.1  To σημερινό κείμενο είναι αφιερωμένο στη μνήμη ενός πολύ σημαντικού ανθρώπου της ζωής μου-τραγούδι- !
Υ.Γ.2 Συγνώμη που χάθηκα από την όμορφη γειτονιά μας και τα μπλογκοσπιτάκια σας, θα επανέλθω σύντομα!
Υ.Γ.3 Πολλές ευχές σε όσους γιορτάζουν σήμερα!