Άτιτλο με διαφορά!

Μέρες σιωπηλές,

κυλούν στο χρόνο τόσο ανορθόδοξα,

όπως τα παράσιτα που προσπαθούν να ματώσουν κάτι από μέσα σου..

Άνθρωποι ίδιοι, κενοί, αδιάφοροι..

πανομοιότυπες κουκκίδες στο παρασκήνιο της ζωής!

Με ρωτάς με το βλέμμα σου: 

"Πώς γίνεται να είναι όλοι ίδιοι και κανείς να μην αγγίζει μια σπιθαμή της ψυχής μου;" 

Σου απαντώ με το βλέμμα μου:

"Δεν γίνεται, απλά πρέπει να βλέπεις τους άλλους με διαφορετικά μάτια!"

Μέρες ανούσιες,

συζητήσεις, ερωτήσεις, επεξηγήσεις που δεν καταλήγουν πουθενά.

Και όλα να οδηγούν σε αυτό που από καιρό αποφεύγεις..

 

Μόνος, μοναξιά, απελπισία..

Όχι..

Άδειος, μοναχικός, απομονωμένος..

Όχι..

Ερημίτης σε μια λιμνοθάλασσα που ονόμασα γη..

Αυτό είναι το πιο ορθό

που έγραψα για σένα!

Πηγή

"Και κάποιο βράδυ, μεγάλη καταιγίδα έπεσε στον τόπο, κι ο Αλμουσταφά κι οι μαθητές του μπήκαν μέσα και κάθησαν γύρω στο τζάκι κι ήτανε ήσυχοι και σιωπηλοί.
Μετά, ένας από τους μαθητές είπε: "Είμαι μόνος, Δάσκαλε, και οι οπλές των ωρών χτυπούν σκληρά στο στήθος μου."
Κι ο Αλμουσταφά σηκώθηκε και στάθηκε ανάμεσα τους κι είπε με φωνή που μοιάζει με τη βουή του δυνατού αέρα: "Μόνος! Και τι μ' αυτό; Ήρθες μόνος, και μόνος θα χαθείς μες στην ομίχλη."
Γι αυτό  να πίνεις την κούπα σου μόνος και σιωπηλός. Οι μέρες του φθινοπώρου έδωσαν άλλες κούπες σ' άλλα χείλη και τις γέμισαν με κρασί πικρό και γλυκό, ακριβώς όπως γέμισαν και τη δικιά σου κούπα.
Πίνε την κούπα σου μόνος, μ' όλο που μπορεί να έχει γεύση απ' το αίμα και τα δάκρυα σου, και να ευχαριστείς τη ζωή για το δώρο της δίψας. Γιατί, χωρίς τη δίψα, η καρδιά σου δεν είναι παρά η ακτή μιας στείρας θάλασσας, χωρίς τραγούδι και χωρίς κύμα.
Να πίνεις μονάχος την κούπα σου, και να την πίνεις με χαρά.
Να τη σηκώνεις ψηλά πάνω από το κεφάλι σου και να πίνεις στην υγειά όσων πίνουν μόνοι.
Κάποια φορά γύρεψα τη συντροφιά των ανθρώπων και κάθησα μαζί τους στα τραπέζια του συμποσίου κι ήπια μαζί τους. Αλλά το κρασί τους δεν ανέβηκε στο κεφάλι μου, ούτε έτρεξε μέσα στο στήθος μου. Μόνο που κατέβηκε στα πόδια μου. Η σοφία μου έμεινε στεγνή και η καρδιά μου σφαλισμένη και σφραγισμένη. Μόνο τα πόδια μου ήταν μαζί τους μέσα στην ομίχλη τους.
Κι από τότε δεν ξαναγύρεψα τη συντροφιά των ανθρώπων, ούτε ξανάπια κρασί στο τραπέζι τους.
Γι αυτό σου λέω, μ' όλο που οι οπλές των ωρών χτυπούν σκληρά στο στήθος σου, και τι μ' αυτό; Είναι καλό για σένα να πίνεις την κούπα της θλίψης σου μόνος, και την κούπα της χαράς σου πάλι μόνος"."

[Απόσπασμα από τον κήπο του προφήτη του Χαλίλ Γκιμπράν]

Such a lonely day and it’s mine!