Οι οδύσσειες του μυαλού..

Θαρρώ έχει την ιδιαιτερότητα του να βρίσκεις πρώτα τον τίτλο και μετά να ψάχνεις τις λέξεις, εκείνες τις λέξεις που θα εντυπωσιάσουν το είναι της ψυχής σου. Ποιος νάρκισσος άνεμος να πνέει και απόψε στο μυαλό μου; Μάλλον ξεχνάει πως η ομορφιά της ψυχής είναι ανέγγιχτη, σχεδόν από τα πάντα…

Πηγή

Σκέφτομαι από καιρό τις οδύσσειες του μυαλού και υπάρχουν στιγμές που τις ξεχνάω, αφού όποτε θέλουν παίρνουν μορφή και όποτε το επιθυμούν φεύγουν. Τις έχω κάνει τόσο χώρο μέσα μου που έχουν λάβει ξεχωριστή θέση τώρα πια. Πηγαίνουμε μαζί σε φουρτουνιασμένες θάλασσες, με περπατούν σε μοναχικά σοκάκια, ενίοτε μου δείχνουν τον κόσμο και έπειτα με αφήνουν μόνη σε άδειες παραλίες, σε κλειστούς χώρους και πολλές φορές μέσα στον κόσμο… Dεν είναι υπό την κυριαρχία μου, είμαι απλά η μαριονέτα τους…

~Αφιερωμένο σε μια ψυχή που έφυγε νωρίς και είχα την τιμή να γνωρίσω μέσω του blogging...~