"Carpe diem - Άδραξε τη μέρα" , 23 BC by Latin poet Horace

Δευτέρα 24 Ιουνίου 2013

Περί φιλίας..

Είναι ένα από τα ποιήματα για τη φιλία που απολαμβάνω να διαβάζω..
Ξανά και ξανά, λέξη τη λέξη, μου θυμίζει τον εαυτό μου..
Έχει κάτι μοναδικό, ξεχωριστό..
Και θέτει ένα βαθύ ερώτημα.. θα είμαστε φίλοι;;
Απολαύστε το!


Η φιλία είναι αξίωμα, όπως μου είχε γράψει κάποτε μια φίλη..

Θα είμαστε φίλοι;
Υπάρχουν τόσοι πολλοί λόγοι
που δε θα έπρεπε ποτέ να το δεχτείς.

Συχνά παρα-είμαι ντροπαλός κι αγέλαστος,
Ιδιαίτερα ευαίσθητος. Ο φόβος μου ξεσπάει σαν οργή,
μου είναι τόσο δύσκολο να αφεθώ, να χαλαρώσω!
Μιλάω όλο για μένα όταν φοβάμαι
κι άλλοτε πάλι, πάνε μέρες χωρίς τίποτα να πω.

Μα θα σε κάνω να γελάς και θα σε αγαπάω
Κι όταν λυπάσαι θα σε έχω αγκαλιά

κλαίω λιγάκι σχεδόν κάθε μέρα
γιατί με νοιάζει πιο πολύ απ’ όσο θα φαντάζονταν οι άλλοι
κι όταν καμμιά φορά αποκαλύψω την τρυφερή πλευρά μου
(το πιο ζεστό και μαλακό κομμάτι που όλο κρύβω),
Αναρωτιέμαι, θα είμαστε φίλοι?

Ένας φίλος που πέρα από αδυναμίες κι όρκους
Θα αγγίξει το μυστικό, κρυφό μου μέρος,
εκεί που είμαι πράγματι ΕΓΩ,
Θ’ αναγνωρίσει πως πονώ
στα δακρυσμένα μάτια και στα χείλη
και δεν θα πάρει δρόμο όταν με δει
πεσμένο κάτω απ' τις προσωπικές μου ήττες
αλλά θα σταματήσει και θα μείνει
για να μου πει για τον καιρό
που ήμουν κάποτε όμορφος κι εγώ.

θα είμαστε φίλοι;
Υπάρχουν τόσοι λόγοι
που δε θα πρεπε ποτέ να το δεχτείς.

Συχνά παρα-είμαι σοβαρός,
δεν ξέρεις από μένα τι να περιμένεις,
Αλλες φορές ψυχρός κι απόμακρος
κι όλο μου φαίνεται θ’ αλλάζω και θ' αλλάζω…
Καυχιέμαι, κοκορεύομαι, σαν το παιδί την προσοχή ζητάω
παίρνω φωτιά, εχω άγριο θυμό!

Μα θα σε κάνω να γελάς και θα σε αγαπάω
Κι όταν φοβάσαι θα σε παίρνω αγκαλιά

Κλονίζομαι λιγάκι κάθε μέρα
Γιατί φοβάμαι πιο πολύ απ΄ όσο θα φαντάζονταν οι άλλοι
κι αν κάποτε την τρομαγμένη μου πλευρά αποκαλύψω
(το αγωνιώδες φοβισμένο μου κομμάτι που όλο κρύβω)
Αναρωτιέμαι, θα είμαστε φίλοι?

Ενας φίλος που όταν φοβάμαι την κοντινή επαφή και τονε διώχνω
Πεισματικά αυτός θα μένει στο πλευρό μου
Να μοιραστεί ό,τι περίσσεψε από μια τέτοια μέρα.

Όταν κανείς δε θα θυμάται το όνομά μου,
Όταν κανένας στο τηλέφωνο δε θα καλέσει,
Όταν κανείς για μένα δε θα ανησυχήσει,
Αν έχω τίποτα ή δεν έχω...

κι αυτοί που έχω βοηθήσει κι υπολόγιζα
τόσο επιδέξια θα τρέξουνε μακριά μου

Ένας φίλος που τίποτα δικό μου όταν δε θα έχει απομείνει,
ούτε η γοητεία, ούτε η λεπτότητα, ούτε οι τρόποι,
παρ’ όλα αυτά θα παραμείνει ωστόσο…

θα είμαστε φίλοι?
Δεν έχω λόγο σοβαρό.
Απλά μονάχα στο ζητώ…

"Ελεύθερη μετάφραση από την Αννυ Λιγνού στα ελληνικά,
του υπέροχου ποιήματος του James Kavanaugh με τίτλο «Will you be my friend?»"

Εσύ να δίνεις... και το κέρδος σου θα είναι εξίσου μεγάλο με το να σου δίνουν...
Νομίζω πως αυτό που επιθυμώ περισσότερο είναι να δίνω και να κρατώ αναμνήσεις.. μα και αυτό δεν είναι πάντα στο χέρι μας, σωστά;
Αυτή η φωτογραφία, μου θύμισε πως σημαντικό είναι ό,τι περιστρέφεται γύρω μας.. και δεν εννοώ ότι βρίσκεται ασφυκτικά κοντά μας.. μα ουσιαστικά, ανθρώπινα και παλεύει για μας.. οτιδήποτε άλλο απλά δεν υπάρχει.. Η φαντασία έχει ενδιαφέρον.. μα πόσο πιο ουσιαστικό είναι όταν κάποιος μπορεί να σε πάρει επιτόπου μια αγκαλιά όταν το έχεις ανάγκη και το αναζητάς;


"Τους φίλους τους διαλέγουμε
γι’ αυτό δεν τους παιδεύουμε
τα μυστικά μας λέμε
κι εμείς ερωτευτήκαμε
αλλά δε τρελαθήκαμε
τους φίλους δεν τους καίμε"

6 σχόλια: