Κλείνοντας το φθινόπωρο..

Σήμερα η μέρα έχει κάτι αλλιώτικο, κάτι ζεστό, κάτι καλοκαιρινό μέσα στο φθινόπωρο.. κλείνει και αυτό το φθινόπωρο, μας χαιρετά με πλούσια δώρα..

Περπατώντας σκέφτομαι και συνειδητοποιώ πολλά πράγματα.. ηρεμώ, χαλαρώνω.. και έχω ξεκινήσει να μιλάω μόνη μου, να κάνω κινήσεις, να αναλύω πράγματα και ιστορίες.. παλιά δεν το είχα αυτό.. αλλάζω.. μεγαλώνω..

Τις τελευταίες μέρες η σκέψη μου είναι σαν κινούμενος βούρκος.. εκεί που τα βρίσκουμε και όλα είναι μια χαρά, εκεί χανόμαστε και πάλι από την αρχή.. εκεί που αφουγκράζομαι την ηρεμία του σώματος και της ψυχής μου, εκεί παθαίνω κρίση πανικού και πραγματικά.. θέλω να ξαπλώσω στο πάτωμα.. δεν ξέρω τι πάτωμα θα είναι αυτό και ελπίζω να μην το βιώσω ποτέ στην κυριολεξία..

Λατρεύω τη σιωπή.. όσο λατρεύω και την ομιλία.. μα η σιωπή είναι χρυσός πάντα, η ομιλία όχι πάντοτε..

Υπάρχουν μέρες που ξυπνάω και αντέχω να ακούω τη μουσική να ηχεί στα αυτιά μου, και άλλες που απλά προτιμώ τη σιωπή.. προτιμώ να ακούω τα ξένα των ξένων γύρω μου.. να χαζογελάω κρυφά μέσα μου ή και έξω μου με μία κίνηση που θα κάνει κάποιος ή με κάτι που θα πει.. έχω αρχίσει και χαμογελάω παράξενα και αυτό μου δίνει ελπίδα.. μια ελπίδα ότι ζω τη στιγμή, ότι δεν χάνω ούτε λεπτό..

Σκέψεις και σήμερα λοιπόν.. πολλές πολλές σκέψεις.. το φθινόπωρο φεύγει και εγώ έμεινα ακόμα να σκέφτομαι.. τόσα πολλά.. και τόσα δύσκολα..