Μίλα μου απόψε για τις ιστορίες σου...

Όταν γράφτηκε αυτό το μικρό διήγημα περνούσα μία περίοδο της ζωής μου που έχανα τη γη κάτω από τα πόδια μου.. Έχανα το δικό μου "για πάντα"! -Εν καιρώ συνειδητοποίησα πως απλά έχανα τον εαυτό μου..-

Όμως, ήξερα και ακόμα ξέρω πως η αγάπη δεν αλλάζει, ίσως αλλάζει ο τρόπος που βλέπεις έναν άνθρωπο απέναντί σου, κι αυτό είναι εύλογο.. Η ζωή μου δίδαξε πως τα ουσιαστικά συναισθήματα είναι αμοιβαία, εκδηλώνονται και τελικά είναι τόσο εύκολο να δεις μέσα στα μάτια του άλλου αν σε αγαπάει.. κι αν δε ξέρεις να διαβάζεις τα μάτια, τότε οι πράξεις μπορούν να στο κάνουν πιο εμφανές! Όπως πολύ σωστά μου είχαν πει κάποτε: Ή αγαπάς ή δεν αγαπάς.. 

Εντέλει, μετά από εκείνη την περίοδο, ποτέ μου δεν περίμενα πως θα βίωνα κάτι που θα με πονούσε περισσότερο.. όμως ήρθε κι αυτό, κι ακόμα δεν έχω βρει τα εσωτερικά μου όπλα για να το παραμερίσω.. είμαι σίγουρη πως είναι κάτι που θα γίνει..

Νομίζω το πιο ουσιαστικό είναι να μην χάνεις τον εαυτό σου!

Messina, Italy

Αφιερωμένο στον πρώτο μου έρωτα και στην πρώτη μου αγάπη...

Το φεγγάρι και το αστέρι.. 

Ήταν μια δροσερή νύχτα του Αυγούστου. Στην κουρτίνα του κατάμαυρου ουρανού δεν έλαμπε τίποτα, παρά μόνο ένα αστέρι. Μοναχικό, έντονα λαμπερό με δύο ασημί μάτια γεμάτα λάμψη έστεκε και έκανε τη βόλτα του γύρω από τη γη, ώστε να το καμαρώσουν όλοι.

Σιωπή παντού και άξαφνα εμφανίστηκε στο βάθος του ουρανού, λίγο κοντά στο απέραντο της θάλασσας ένα θλιμμένο, βαθυκόκκινο με ελάχιστες αποχρώσεις χρυσού φεγγάρι. Ατένιζε πότε από δω και πότε από κει με τα βαθιά χρυσά του μάτια τον κόσμο. Αλλά και ο κόσμος το θαύμαζε, χωρίς να καταλαβαίνει τον πόνο του, χωρίς να μπορεί να εξηγήσει τις παράξενες αποχρώσεις που λάμβαναν χώρα τριγύρω του.

Το αστέρι με τη λάμψη και τη χαρά του έτεινε να το φθάσει, μα μάταια, το καρφίτσωμα του στον ουρανό δε το άφηνε να κάνει βόλτες. Είχε συγκεκριμένη θέση και όνομα. Ο ουρανός δε μπορούσε να του δώσει μεγαλύτερες αρμοδιότητες,πιο πολλές αρμοδιότητες συνεπάγονταν περισσότερες ευθύνες αλλά και πιο μεγάλη ελευθερία. Το αστέρι έμεινε να κοιτάζει το ανέβασμα του φεγγαριού και την αλλαγή στο χρώμα του. Ήξερε πως σε κάποια λεπτά θα έσμιγαν, μέρες τώρα ένιωθε πως κάτι πιο μεγάλο τους συνέδεε.

Το φεγγάρι αναδυόταν σιγά σιγά στον ουρανό, όλο και πιο ψηλά, έχανε το κόκκινο χρώμα του και το χρυσό το έλουζε όλο και περισσότερο, ντύνοντας τη θάλασσα με ένα τόσο γαλήνιο χρώμα.

Οι ψαράδες που πάλευαν με τα δίχτυα τους για να πιάσουν ψάρια, έμειναν να θωρούν πως το χρώμα της θάλασσας έπαιρνε το χρώμα του φεγγαριού.Ήταν τόσο γαλήνια και μαγευτική η αποψινή μεταμόρφωση του μπλε χρώματος της θάλασσας.

Ένα ζευγάρι σφιχταγκαλιασμένο πάνω στην αμμουδιά με πλεγμένα τα δάχτυλα μοιραζόταν ένα φιλί και το φεγγάρι τους έλουζε γεμάτο χαρά που μπορούσε να μοιραστεί μια τόσο κρυφή και ερωτική συμφωνία μεταξύ δύο ερωτευμένων.

Ξαφνικά, το βλέμμα του φεγγαριού έπεσε σε ένα απόκρημνο βράχο. Ήταν πράγματι αλήθεια ότι θωρούσε..μία κοπέλα ντυμένη στα λευκά έκλαιγε με λυγμούς..τα δάκρυα πικρά και καυτά έπεφταν στα μάγουλά της. Ήταν τόσο όμορφη..

Το φεγγάρι πλησίασε το αστέρι.

-Ωραία βραδιά η αποψινή, είπε.

-Πράγματι είναι ωραία, απάντησε το αστέρι. Μα θα ήταν ακόμη πιο ωραία, αν ο ουρανός με άφηνε να κάνω βόλτες, να γνωρίσω άλλα αστέρια και γαλαξίες και να μπορώ να έχω συντροφιά όποιον και όποτε το αναζητάω.

-Είναι δύσκολο αυτό που ζητάς αστεράκι μου, είπε το φεγγάρι. Περισσότερες αρμοδιότητες φέρουν μεγάλη ευθύνη και εσύ, ένα τόσο δα μικρό αστεράκι, δε θα μπορέσεις να τις αντέξεις.

-Δε το γνωρίζεις αυτό φεγγάρι, είπε το αστέρι. Γιατί απόψε ξεκίνησες τόσο θλιμμένα τη βραδιά?

-Το κόκκινο είναι το χρώμα του πάθους, αστεράκι μου, και αναζωπυρώθηκαν τα μάγουλα του. Να το ξέρεις πως με αυτό το θλιμμένο χρώμα, ενώνω πολλούς ερωτευμένους σε όλο τον κόσμο.

-Ερωτευμένους μμμ...έκανε το αστέρι.Πως είναι άραγε να είσαι ερωτευμένος, ρώτησε δειλά το αστέρι.

-Αχ, αστεράκι μου..οι ερωτευμένοι είναι όπως εκείνοι εκεί οι δύο. Μοιράζονται κρυφά μυστικά και στιγμές μαζί μας. Να,εκεί,τους βλέπεις?

-Ώστε έτσι είναι ο έρωτας?Και η αγάπη, απέχει πολύ?

-Η αγάπη για κάποιους έρχεται από την πρώτη στιγμή, άλλοι την βιώνουν στην πορεία..και άλλοι την αναζητούν μια ζωή και ποτέ δε την βρίσκουν..

-Και τι γίνεται φεγγαράκι μου όταν δε την βρίσκουν ποτέ? Όταν δε την βλέπουν στα μάτια που αγαπούν?

-Βλέπεις εκείνη την όμορφη κοπέλα ντυμένη στα λευκά,αστεράκι μου? Εκείνη που κάθεται στην απόκρημνη πλαγιά, έχει πάρει αγκαλιά τα γόνατά της και το κλάμα της αντηχεί τόσο βαθύ και έντονο? Αυτό είναι ο πόνος, ο πόνος του να μην βρίσκεις την αγάπη ή που νόμιζες πως την βρήκες και σου φύγε μέσα από τα χέρια, απάντησε το φεγγάρι. Απάντησε και έκανε να δακρύσει που έβλεπε μόνη μια μοναχική καρδιά.

-Φεγγάρι?

-Τι είναι αστέρι μου?

-Αυτή τη χρονιά ήσουν η μόνη συντροφιά που είχα. Μαζί βλέπαμε τη θάλασσα, μαζί ντύναμε τον ουρανό αλλά νιώθω πως αυτό θα χαθεί, πως τίποτα δε κρατάει για πάντα.

-Αστεράκι μου, για πάντα μπορεί να κρατήσει οτιδήποτε χτίσουμε και σε οτιδήποτε δώσουμε ένα κομμάτι του εαυτού και της καρδιάς μας. Ακόμα και αν αύριο είμαι λίγο παραπέρα, παρέα με άλλα φωτεινά ή μη αστέρια, θα σου χαμογελώ και θα σου κλείνω το μάτι, να έτσι! Μπορεί όλα να σβήνουν, μα το κομμάτι του εαυτού μου που έδωσα σε σένα θα σε συντροφεύει πάντα, να το θυμάσαι.

-Σε ευχαριστώ, είπε το αστέρι και ένα δάκρυ κύλισε από τα ασημί μάτια του.

Έτσι και έγινε. Την επόμενη ημέρα το φεγγάρι ξεμάκρυνε, μα το αστέρι παρέμενε στο ίδιο σημείο, στην ίδια θέση στο καρφίτσωμα του ουρανού. Δεν περίμενε ούτε αναζητούσε το φεγγάρι. Ήλπιζε για τη μέρα που θα ήταν τόσο τυχερό, ώστε να χοροπηδήσει ξανά και να κάνει βόλτα ως τα πέρατα του ουρανού.

[Η ιστορία γράφτηκε στις 13/08/2009]

Επειδή κάποτε ένιωθα πως ήμουν συνέχεια στα όρια.. κλείνω με αυτό το τραγούδι που έχει ένα ωραίο animation.. μπορείς να το ακούσεις εδώ..

~ Καλή σας νύχτα~