Aγάπη..

"Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα νησί και εκεί ζούσαν όλα τα συναισθήματα. Η Χαρά, η Λύπη, η Γνώση και όλα τα υπόλοιπα χωρίς φυσικά να λείπει η Αγάπη. Μία μέρα σάν όλες τις υπόλοιπες ανακοινώθηκε στα συναισθήματα οτι το νησί θα βούλιαζε και έτσι το ένα μετά το άλλο κατασκέυασαν πλοία και έφυγαν. Όλα εκτός απ’την Αγάπη. Η Αγάπη ήταν η μοναδική που έμεινε. Θέλησε να περιμένει, να περιμένει μέχρι την τελευταία στιγμή. Όταν το νησί είχε σχεδόν βουλιάξει ολόκληρο η αγάπη αποφάσισε οτι ήταν ώρα να ζητήσει βοήθεια. 

Εκείνη την ώρα είδε τον Πλούτο να την προσπερνά πάνω σε ένα μεγάλο πλοίο. Έτσι η Αγάπη είπε: «Πλούτε μπορείς να με πάρεις μαζί σου;» Και ο Πλούτος απάντησε: «Όχι δεν μπορώ. Το χρυσάφι και το ασήμι που έχω μαζί μου καταλαμβάνει όλο το πλοίο και δεν υπάρχει καθόλου χώρος για σένα.» 

Η Αγάπη αποφάσισε να ρωτήσει τη Ματαιοδοξία που έκανε την εμφανισή της μέσα σε ένα πανέμορφο σκάφος. «Ματαιοδοξία βοήθα με σε ικετεύω!» «Μα Αγάπη είσαι μούσκεμα! Πώς να σε βάλω στο πλοίο μου, θα το καταστρέψεις!» απάντησε η ματαιοδοξία. 

Η Λύπη ήταν επίσης εκεί κοντά και έτσι η Αγάπη της είπε: «Λύπη άσε με να ρθω μαζί σου.» «Ώ αγάπη είμαι τόσο λυπημένη που έχω ανάγκη να μείνω μόνη μου.»

Η Χαρά πέρασε δίπλα απ’ την αγάπη αλλά ήταν τόσο χαρούμενη που δεν μπόρεσε κάν να ακούσει την αγάπη που της φώναζε.

Ξαφνικά, ακούστηκε μια φωνή! «Έλα Αγάπη, έλα μαζί μου.» γυρίζοντας η αγάπη είδε μια γερόντισσα. Η Αγάπη μέσα στη χαρά και την μεγάλη της τύχη ξέχασε να ρωτήσει τη γερόντισσα που πήγαιναν. Όταν επιτέλους πάτησαν στεριά, η γερόντισσα συνέχισε το δρόμο της. Η Αγάπη κατάλαβε πόσα χρωστούσε στην καλή γριά και έτσι ρώτησε τη γνώση, μία άλλη γερόντισσα: «Ποιός με βοήθησε;» «Ήταν ο Χρόνος.» απάντησε η Γνώση. «Ο Χρόνος;» ρώτησε η Αγάπη. «Μα γιατί με βοήθησε;» Και η Γνώση χαμογέλασε σοφά και αποκρίθηκε: «Γιατί μόνο ο Χρόνος μπορεί να καταλάβει την αξία της Αγάπης.»"

Εσύ που μιλάς γι' αγάπη, αλήθεια.. αναρωτιέμαι πολλές φορές.. μα τόσες πολλές.. ξέρεις τι είναι; Θυσίασες ποτέ λίγο από τον χρόνο σου, όχι επειδή στην αγάπη πρέπει αλλά επειδή έτσι σου βγήκε; Έδειξες την αγάπη σου με πράξεις, την μίλησες τη γλώσσα της, νοιάστηκες αλήθεια για τον άλλο όσο για τον εαυτό σου; Πάλεψες; Αναρωτήθηκες ποτέ για τις ενέργειες του δικού σου εκάστοτε ανθρώπου; Κοίταξες πίσω σου τι αφήνεις, ένιωσες πως πατάς κάποιον με ένα τρένο λέγοντάς του "αντίο"¨; Φρόντισες να πεις το "αντίο" σου όσο πιο ομαλά γίνεται; Το είπες ή ξέχασες πως οφείλεις να το πεις;

Τελικά εμείς οι άνθρωποι είμαστε τόσο.. πως να το πω.. τόσο άπονοι..
ο δικός μας πόνος πάνω άπο όλους..
η δικιά μας ζωή πάνω από όλες..
και όλα τόσο μπερδεμένα και συγκεχυμένα μέσα μας..
ούτε τον διαχωρισμό του έρωτα από την αγάπη δεν ξέρουμε..
Όχι.. δεν μπορείς να λες πως αγάπησες κάποιον και την επόμενη μέρα να του κόψεις την καλημέρα και τη βοήθειά σου.. δεν αγάπησες..
Η αγάπη δεν χάνεται.. είναι σταθερή, είναι εκεί, δίνει, δίνεται με όλο της το είναι.. και μετά ίσως παραμένει στη σιωπή μα είναι ακόμα εκεί..
Σε αγαπώ, σε νοιάζομαι, κρατάω τις αποστάσεις μου γιατί πως αλλιώς θα μπορούσε να γίνει; και αν δεν αντέχεις, πάρε τον χρόνο σου.. μα μην χαθείς.. αν χαθείς εντελώς, που είναι η αγάπη σου;

Γι' αυτό.. αναρωτιέμαι ακόμα.. σίγουρα ξέρεις ν'αγαπάς.. σίγουρα μ'αγάπησες; Γιατί εγώ.. σ' αγάπησα και ακόμα σ'αγαπώ και πάντα θα νοιάζομαι για το δικό σου καλό..

Ίσως να είναι ο δικός μου ορισμός της αγάπης αυτός.. ίσως..
Μα ένα πράγμα ισχύει απόλυτα για μένα.. το ότι σ'αγαπώ δεν σημαίνει πως συνεχίζω να είμαι ερωτευμένη μαζί σου..
αυτό.. ο έρωτας, είναι κάτι άλλο και στο σήμερα μπορώ αυτό να το πω ξεκάθαρα..

"Συνάντηση

Ούτ'εσύ ούτ'εγώ

θέλουμε 

να συναντηθούμε.

Εσύ... γι'αυτό που ξέρεις.

Εγώ την αγαπούσα τόσο!

Πάρε αυτό το δρόμο.

Στα χέρια μου έχω

τις τρύπες

από τα καρφιά.

Δεν βλέπεις πώς

ξεματώνω;

Μην κοιτάς ποτέ πίσω,

περπάτα αργά

και προσευχήσου όπως κι εγώ

στο Σαν Γκαγιετάνο,

γιατί ούτ'εσύ ούτ'εγώ

θέλουμε

να συναντηθούμε.

F.G.L."