5 μέρες...

"Βάλε φωτιά σε ό,τι σε καίει, σε ό,τι σου τρώει την ψυχή
Έξω οι δρόμοι αναπνέουν διψασμένοι, ανοιχτοί..
[...] υπάρχει ακόμα, υπάρχει κάτι που δεν έχει χαθεί..
Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή
Ζήσε μαζί μου στον αέρα, στη φωτιά στη βροχή
Μας περιμένουν άδειες μέρες ραγισμένοι ουρανοί
Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από πληγή σε πληγή"



"Μα εσύ σωπαίνεις και θρηνείς σαν τον κατάδικο
Πάνω από τη στάχτη που σκεπάζει τον παράδεισο..."

Πρόσφατα διάβασα ένα αγαπημένο ποίημα σε ένα αγαπημένο βιβλίο και το παραθέτω.. λέγεται "πράγματα που δεν έκανες.."

"Θυμάσαι τη μέρα που δανείστηκα το καινούριο σου αυτοκίνητο και το τρακάρισα;
Νόμιζα πως θα με σκοτώσεις, μα δεν το έκανες.
Και θυμάσαι τη φορά που επέμενα να πάμε στη θάλασσα κι εσύ έλεγες ότι θα βρέξει, και έβρεξε;
Νόμιζα πως θα μου'λεγες, "Στο'χα πει". Μα δεν το έκανες.
Θυμάσαι τη φορά που φλερτάρισα με όλους τους άντρες για να σε κάνω να ζηλέψεις, και εσύ ζήλεψες;
Νόμιζα πως θα με παρατούσες, μα δεν το έκανες.
Θυμάσαι τη φορά που λέρωσα την ταπετσαρία του αυτοκινήτου σου με κρέμα φράουλα;
Νόμιζα πως θα με χτυπούσες, μα δεν το έκανες.
Και θυμάσαι τη φορά που ξέχασα να σου πω πως ο χορός ήταν επίσημος κι ήρθες με το μπλουτζίν;
Νόμιζα πως θα'φευγες, αλλά δεν το'κανες.
Ναι, υπάρχουν χιλιάδες πράγματα που δεν τα έκανες. Αλλά με δέχτηκες και με αγάπησες και με προστάτεψες. Υπήρχαν χιλιάδες πράγματα που ήθελα να σου ανταποδώσω όταν θα γύριζες από το Βιετνάμ.
Αλλά δε γύρισες."

Τώρα θα πεις πως κόλλησα αυτό το τραγούδι με αυτό το ποίημα... πραγματικά δεν ξέρω.. έδεσε.. το ποίημα αυτό το σκέφτομαι πάντα, από τότε που το πρωτοδιάβασα.. και όσο για το τραγούδι, έπαιξε σήμερα στο ραδιόφωνο.. είχα την τιμητική να το αφουγκράζομαι παρέα μ'άλλο κόσμο, που είμαι σίγουρη πως σκεφτόταν χιλιάδες πράγματα, όπως και εγώ.. όπως σκέφτεσαι και εσύ που κάθεσαι εκεί απέναντι και διαβάζεις λίγες από τις γραμμές μου...

Τις τελευταίες μέρες σκέφτομαι κάτι πολύ μακάβριο..
Αν... είχα 1 χρόνο, 5 μήνες, 2 μήνες... 5 μέρες ζωής τι θα έκανα; Εσύ τι θα έκανες;
Θα μετάνιωνα; Θα έχανα το χρόνο μου κλαίγοντας; Θα ζούσα σε άρνηση; Θα έφευγα; Θα προσπαθούσα να βιώσω ότι πιο έντονο υπάρχει; Τί, μα τι θα έκανα;
Λοιπόν.. είναι απλό.. θα ξεκινούσα σίγουρα με μια βόλτα στην παραλία, να μυρίζω λίγο θάλασσα, να πιάσω τους μικρούς κόκκους της άμμου και να αφουγκραστώ τον υπέροχο ήχο των κυμάτων... ίσως ξάπλωνα για να δω και ουρανό... τα λίγα λευκά σύννεφα να χορεύουν στο φόντο του ουρανού και να σχηματίζω ένα σωρό σενάρια από αυτά.. και έτσι θα περίμενα.. τι; τον ήλιο να δύσει.. λατρεύω το δειλινό, λατρεύω... το φεγγάρι δεν θα'θελα να το χάσω, μακάρι να ήταν πανσέληνος..
Τώρα μου μείναν 4 μέρες... νομίζω πως θα'θελα να ζητήσω συγνώμη από ανθρώπους που πλήγωσα.. με λόγια, με πράξεις, με άτσαλες αθέλητες και μη κινήσεις... να ζητήσω συγνώμη κοιτώντας τους στα μάτια! Θα μου πεις, γιατί δεν το κάνεις σήμερα αυτό; μα το έχω κάνει... και ελπίζω να το έχουν λάβει αυτό όσοι πλήγωσα και να είναι καλά με τις επιλογές τους, να μην σκαλίζουν τα ανούσια.. όσο είμαι και εγώ..
Και πάμε στις 3 μέρες... χμ... θα μάζευα την οικογένειά μου και θα τους αφιέρωνα όλη τη μέρα... θα διασκέδαζα με τα νεύρα τους, με τις λέξεις τους... θα τους αγκάλιαζα σφιχτά, όπως προσπαθώ να κάνω κάθε φορά που τους βλέπω... θα τους μιλούσα τρυφερά, και θα σταματούσα αυτό το άσχημο παιχνίδι των λέξεων που φορές φεύγουν αβίαστα λόγω οικειότητας... Ιερό πράγμα η οικογένεια για μένα... μου λείπουν... και είναι κρίμα που τις περισσότερες φορές τους θεωρούμε τόσο δεδομένους και τους πληγώνουμε...
Τώρα μείναν 2 μέρες... εδώ δεν θα πω τι θα ήθελα να κάνω... νομίζω περιλαμβάνει ένα ταξίδι... ένα αν μη τι άλλο τρελό ταξίδι, σαν αυτά που αποφασίζεις έτσι, χωρίς δεύτερη σκέψη, επειδή στο λέει η καρδιά σου...
Και τέλος... 1 μέρα... θα την αφιέρωνα στον εαυτό μου και σε πράγματα που αγαπώ να κάνω... ίσως έγραφα επιστολές, ίσως ποιήματα... ίσως και τίποτα... τελικά πόσο εγωισμό έχω... είμαι άνθρωπος με τη βούλα...
Θα 'θελα να ΄ξερα και τις δικές σου σκέψεις επί του θέματος...

5 μέρες ζωής... να μην ξεχνάμε πως ουσιαστικά ούτε 5 μέρες έχουμε... τη στιγμή έχουμε... και δε την υπολογίζουμε... τι θα πει αύριο; τι θα πει μετά από 6 μήνες θα σε δω; τίποτα δεν θα πει... γιατί ο χρόνος τα αλλάζει όλα... δεν είμαστε και τόσο σταθεροί ώστε να μην σπάμε στο χρόνο ή την απόσταση...
Οπότε, να μην ξεχνάμε ότι έχουμε μόνο το σήμερα, αυτή ακριβώς τη στιγμή, όπως να μην ξεχνάμε να κάνουμε πράγματα που αγαπάμε και να περνάμε χρόνο με ανθρώπους που αγαπάμε...

Να που έγινε πραγματικότητα και αυτό το ποστ... και σπατάλησα σ αυτό την τωρινή μου στιγμή...
Καλό βράδυ και καλή Άνοιξη ;)