Μελόδραμα μπερδεμένων σκέψεων στο χαρτί μου..

Απόψε για ακόμα μια φορά, ξέμεινα στο σταθμό.. Κι αυτό, μονάχα για ένα δευτερόλεπτο.. Έφυγε το λεωφορείο και εγώ απόμεινα μονάχη..

Κυκλοφορούν δεξιά και αριστερά νέοι επιβάτες και εγώ χάθηκα βουτώντας στην άβυσσο των σκέψεων της ψυχής μου και στη μελωδία ενός ραδιοφωνικού σταθμού.. καθισμένη εδώ, σε ένα παγκάκι του βορείου σταθμού των υπεραστικών λεωφορείων..

Λέει το άσμα: "Ίσως φταίνε τα φεγγάρια, ίσως πάλι φταις κι εσύ..".. Μα κανείς δε φταίει σου λέω.. το λεωφορείο!! Θα τα ρίξω όλα σε ένα άψυχο μέσο μεταφοράς..

Σταμάτησα να γράφω για λίγο και τα βλέφαρά μου παίζουν τριγύρω.. ξάφνου με θάμπωσαν τα φώτα ενός άλλου λεωφορείου και αποφάσισα να γυρίσω μηχανικά την πένα μου, ακουμπώντας τη στο χαρτί.

Άλλα φώτα και άλλα φώτα κάθε φορά που σηκώνω το βλέμμα, θαρρείς πως είμαι το μοντέλο της μοναξιάς μου και με φωτογραφίζουν..

Σκέφτομαι πως όλοι απλοί περαστικοί είμαστε, περπατάμε και περπατάμε, όπως οι επιβάτες εδώ, ο καθένας και σε έναν άλλο προορισμό.. Πότε μένουμε ακίνητοι, κοιτώντας το ρολόι χαμένοι στο χωροχρόνο, μετρώντας τα δευτερόλεπτα.. Πότε τρέχουμε σαν παλαβοί να προλάβουμε το χρόνο, να μη χάσουμε το λεωφορείο.. Μετά κινούμαστε πότε βόρεια, πότε νότια, πότε εκτός, πότε εντός.. χανόμαστε, βρισκόμαστε.. περιμένουμε, ανυπομονούμε, φεύγουμε.. αγκαλιάζουμε, κλαίμε, παρατηρούμε, κοιμόμαστε αδιάφορα με το τι κινείται τριγύρω..

Να, ήρθε κάποιος, μου μιλάει.. μαζεύουν χρήματα για τα παιδιά, μήπως μπορούν να μαζέψουν αγάπη; Αγαπάει κανείς αυτά τα παιδιά, ή μήπως το χρήμα είναι το σημαντικότερο;

Παρατηρώ πάλι, θλίβομαι... θα ήθελα να είμαι σαν και αυτή την κοπέλα που περπατάει ανέμελη, στο ένα χέρι κρατάει μια κόλα με καλαμάκι και στο άλλο το τηλέφωνο ανεβασμένο στο αυτί..

Η κοπέλα δίπλα μου χαμογέλασε ασυναίσθητα.. παρά τον ήχο της μουσικής που ηχεί στα αυτιά μου, με συνεπήρε το χαμόγελό της, θα 'θελα να χαμογελάω έτσι. Η αιτία; ένας εργαζόμενος τρέχοντας ανέβηκε στο μηχάνημα με τις ρόδες που κουβαλά τις βαλίτσες και το έκανε πατίνι! Της φάνηκε αστείο, πόση χαρά;! Κάποτε χαμογελούσα και εγώ έτσι, ακόμα το κάνω φορές..

Που έμεινα; Ναι... θλίβομαι... εδώ που αγάπησα, εδώ πονάω τόσο κάθε φορά.. Γράφοντας αυτή τη γραμμή, το βλέμμα μου χάθηκε πάλι στο άγνωστο..

Ο κόσμος ανεβαίνει, φεύγει.. Θέλω να το τολμήσω, να φύγω.. για σένα πριν μήνες ήθελα να φύγω, για τον εαυτό μου γιατί δε φεύγω; Θέλω να νιώσω πως βρήκα το λιμάνι..

Μια οικογένεια, δυο ερωτευμένοι.. το λεωφορείο κινείται.. η ζωή προχωράει.. οι δρόμοι ενώνονται, χωρίζουν.. ένα καρότσι, άλλο ζευγάρι, ένας άνθρωπος σκεφτικός βαδίζει για να βρεθεί άλλο ένα βήμα πιο κοντά στον προορισμό του, η κοπέλα δίπλα μου μιλάει στο τηλέφωνο..

Ακούω μουσική, μα που θέλω να πάω στα ξαφνικά, καλά δεν είμαι και εδώ; Στη βάση, στην τάξη, στη σιγουριά μου;

Θυμάμαι τον τελευταίο προορισμό, ήταν η αγκαλιά σου, ήθελα να ζήσω τη ζωή μου μαζί σου, να μπλέξω τα όνειρά μου με τα δικά σου.. ίσως για λίγο, ίσως για πάντα.. Ξέρεις κάτι, να, εδώ στο σταθμό, έχει ένα πίνακα που απεικονίζει τον προορισμό σου.. Τον ανακάλυψα τις προάλλες που έπινα καφέ και έμεινα να ονειρεύομαι, ξέρω πόσο έλαμπαν τα μάτια μου.. ήταν το χαρούμενο υγρό που το αποζητούν πότε πότε τα βλέφαρα.. Μόλις έφθασε το λεωφορείο της Αθήνας, άραγε αυτά σου τα φεγγάρια να τα ζεις εκεί; Πώς ζεις, είσαι καλά; Θα ήθελα να μάθω τόσα, μα πάλι χάθηκα..

Πέρασε ένας επιβάτης, σίγουρα είναι από το Λίβανο, το υποδηλώνει η ενδυμασία, πόσο αγαπώ τη διαφορετικότητα των μεγάλων πόλεων.. Τα πολλά ίδια δεν ευχαριστούν τα μάτια μου, πόσο μάλλον την καρδιά μου..

Το λεωφορείο αργεί.. παραμένω ακίνητη, ψυχρή, μόνη και σοβαρή.. Μακάρι να ήξερες πόσοι κόσμοι διαλύονται μέσα μου καθημερινά..

Δε νιώθω παρά μονάχα σκέφτομαι.. πόσο γρήγορα γυρίζουν όλα, πόσο εύκολα αλλάζουν και εξελίσσονται όλα προς το χειρότερο..

Πάλι παίζει το ράδιο.. "Πήρα κόκκινα γυαλιά και όλα γύρω σινεμά τα βλέπω", φωνάζει ο εκφωνητής : "Τι τραγουδάρα είναι αυτή", πόσο συμφωνώ, πως μ'αρέσει το φεγγάρι όταν βγαίνει να με δει και ο ήλιος όταν βγαίνει το πρωί.. Στο βάθος ακούγεται η φωνή μιας κοπέλας: "Τώρα που δουλεύουμε, βγαίνουμε στα δύσκολα, αλλά θα επιβιώσουμε!" Δυνατή η πρόταση της Κωνσταντίνας Χωματά, νέα καλλιτέχνης συλλογίζομαι..

Παρατηρώ ένα ερωτικό ροζ γουρουνάκι στο καντράν του οδηγού απέναντί μου, μα τι γλυκό, έχω σκάσει χαμόγελο!

Ακόμα περιμένω το λεωφορείο, ακούω κόρνες.. ναι, είναι αυτό που κορνάρει, το λεωφορείο που θα με φθάσει στον προορισμό μου.

Μυρίζω καπνό, πόσο τον σιχαίνομαι.. ευτυχώς δεν είναι μαύρο, η μυρωδιά του μαύρου στους δρόμους κυκλοφορεί περισσότερο, λες να είναι πιο φθηνό;

Σκέψεις και άλλες σκέψεις.. Όμως, ήρθε η ώρα του αποχωρισμού.. καλό μου ταξίδι!

~ Δεν ευχήθηκα ακόμη.. καλό μήνα.. καλό φθινόπωρο με τα πιο υπέροχα καφετί χρώματα..~