Πόσο όμορφος τίτλος είναι αυτός..
Δε μπορώ να καταλάβω..τι ζόρι τραβάει ο κόσμος και δε μπορεί να βρει μία θετική πλευρά..τι "δυσκολίες" νιώθει πως περνάει και δε μπορεί να δει αυτή τη λάμψη, αυτό το φως που βλέπω εγώ. Όλοι έχουμε έναν γολγοθά,όλοι περνάμε αρκετά δύσκολες και πιεστικές μέρες,κανείς δεν είπε πως είναι εύκολη η ζωή..
Αλλά αν την κάναμε ένα ταξίδι..ένα ταξίδι στη βροχή,ένα ταξίδι στον ήλιο, στα αστέρια, στο φεγγάρι..ή κάπου αλλού..στον δικό μας παραμυθένιο και παραδεισένιο τόπο δε θα ήταν όλα πολύ καλύτερα..πολύ πιο ευχάριστα και δημιουργικά?
Και φαντάζομαι πως αν δινόταν σε κάποιον η ευκαιρία να μιλήσει σε ένα ξένο, πως θα του έλεγε ένα σωρό δύσκολες ιστορίες που περνάει..μα ο ξένος?ο ξένος δεν έχει ζωή..δε πονάει..δε δυσκολεύεται??Γιατί έχω αρχίσει να νιώθω πως θέλουμε να μεταδίδουμε τα προβλήματά μας..πως δε θέλουμε να τα αντιμετωπίσουμε ή να τα ζήσουμε?Ποια είναι όμως η χάρη σε αυτό?
Τι να πω..είναι στιγμές που νιώθω πως δεν έχω λόγια..πως ότι και αν πω..τόπο δε θα πιάσει και γυρισμό δε θα έχει..θα δούμε..ποιος ξέρει..το θέμα είναι πως όσο και αν ακούς και συμβουλεύεις κάποιον..τόσο εκείνος δε καταλαβαίνει και δεν αντιμετωπίζει ουσιαστικά το πρόβλημά του..
Ίσως και να κάνω λάθος..ένα περιστέρι είμαι άλλωστε..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου