Μη με ξεχάσεις... Γιώργης Κάβουρας

Δεν συνηθίζω να κάνω κριτικές σε βιβλία, αλλά θα κάνω μια εξαίρεση για το τελευταίο βιβλίο που έπεσε στα χέρια μου μέσω μιας νέας και αγαπημένης φίλης, της Λυσίππης μας που είχε το blog http://on-the-up-and-up.blogspot.com/. Μακάρι, να επαναφέρει σύντομα το blogaki της, διότι λείπει πολύ από την blogo-γειτονιά! :) 

Οι λόγοι που αποφάσισα να κάνω μια "μικρή" κριτική για το βιβλίο "Μη με ξεχάσεις" του Γιώργη Κάβουρα είναι προσωπικοί, μα ο σημαντικότερος όλων είναι οι παππούδες μου από την μεριά της μητέρας μου που δεν θα ήθελα να τους ξεχάσουν. Τον παππού μου (Αστέριος - Στέργιος) πάνε χρόνια που τον έχουμε χάσει και η γιαγιά μου (Κωνσταντινιά) πάσχει από μια μορφή αλτσχάιμερ. Παρόλο που έμαθε πολλά μεγαλώνοντας (έμαθε να διαβάζει!!), δεν στάθηκε ικανό να κρατήσει "ζωντανή" τη μνήμη της. (*) Σε αντίθεση με τον κύριο Γιώργη του βιβλίου που η μνήμη του έχει καταφέρει να διασώσει και να μοιραστεί τόσες εικόνες και γεγονότα! 

(*)Τις τελευταίες μέρες την φιλοξενούσαμε στο σπίτι και κάθε φορά που με έβλεπε, έλεγε στη μάνα μου: "Δέσπω, ήρθε ένα κορίτσι." Πηγαίνω στο δωμάτιο και επιστρέφω μετά από μια ώρα στο καθιστικό.. παραμένω αυτό το κορίτσι που από κάπου ξεφύτρωσε μες στο σπίτι!

Εξώφυλλο του βιβλίου.

Οι παππούδες μου ήταν από την πλευρά των ανταρτών που βρισκόταν στα βουνά της Πίνδου, διώχτηκαν και έφτασαν με τα πολλά πολλά μεταφορικά μέσα της τότε εποχής στην Τασκένδη της Ρωσίας, όπου ως πολιτικοί πρόσφυγες έμειναν εκεί πολλά χρόνια με το όνειρο να γυρίσουν πίσω στην πατρίδα. Εν τέλει, κατάφεραν να γυρίσουν πίσω μετά το Πολυτεχνείο, αφού πέρασαν τόσα χρόνια σε μια χώρα που δεν ήταν πατρίδα τους, μα στην οποία επικρατούσε πολιτικά η ιδεολογία τους. Όταν επέστρεψαν, από τους τέσσερις προπαππούδες μου, μόνο ο ένας ήταν εν ζωή και πάντα για τους Έλληνες ήταν ξένοι.. τι να λέμε τώρα..
Εδώ, θα ήθελα να μνημονεύσω και έναν παππού μου, τον παππού Βασίλη ο οποίος πέθανε στον πόλεμο και κανείς δεν ξέρει που σκοτώθηκε. Πόσα νέα παλικάρια χάθηκαν σε όλα τα βουνά μας.. 
Πολλά βράδια σκέφτομαι πως ανά τους αιώνες δεν μαθαίνουμε από την ιστορία μας και επιμένουμε να διαιωνίζουμε ένα από αυτά που πραγματεύεται η τραγωδία του Αισχύλου στο "Επτά επί Θήβας", δηλαδή αδερφός να σκοτώνει αδερφό..

Πολλά τα λόγια που έγραψα μέχρι στιγμής και λίγα αφορούν το βιβλίο, οπότε περνάω ευθύς αμέσως στην κριτική μου!


Με δυο λόγια, το βιβλίο είναι καλογραμμένο, απόρροια μιας γεμάτης ζωής που αξίζει να διαβαστεί από όλους μας. Ο βασικός ήρωας, Άνθρωπος, ευγενής, τίμιος, μαχητής και άξιος θαυμασμού κύριος Γιώργης Κάβουρας που γράφει το βιβλίο, είναι ένας άνθρωπος που σου κλέβει την καρδιά από τις πρώτες γραμμές.. Με συγκίνησε βαθύτατα άπειρες φορές και βίωνα την κάθε στιγμή, αγωνία και μάχη του έντονα. Είναι μετρημένες οι φορές που ένιωσα έναν κόμπο στο λαιμό διαβάζοντας ένα βιβλίο! Η πορεία της ζωής του και όλα όσα βίωσε δεν τον άλλαξαν, πράγμα αξιοθαύμαστο. Η αγάπη του για τα θεία, την οικογένεια και την ζωή τον κράτησαν ζωντανό και είμαι βέβαιη πως αυτό έχει περάσει και στις επόμενες γενιές του. 

Σου διδάσκει, το δίχως άλλο, να είσαι δυνατός και αμείλικτος σε κάθε δυσκολία, να μην τα παρατάς, να δουλεύεις με αγάπη για ό,τι κάνεις, να σέβεσαι και να τιμάς τόσο την οικογένεια από την οποία προέρχεσαι, όσο και την οικογένεια που αποκτάς, να σέβεσαι τον πλησίον σου, να προσέχεις τον εαυτό σου, να είσαι κοινωνικός και ευχάριστος, να είσαι ευγνώμων για όποιον σε βοήθησε, να παλεύεις για το κοινό καλό, να τιμάς τους φίλους σου και τη ζωή, αγαπώντας το Θεό. 

Είναι, πραγματικά, αναρίθμητα όλα αυτά που μπορεί να σου μεταγγίσει ένας άνθρωπος ακουμπώντας με ειλικρίνεια τη ζωή του στα χέρια σου. Ευχαριστώ τον κύριο Γιώργη Κάβουρα και δέομαι να είναι πάντα καλά και να λάμπει στο διάβα του. 

Μακάρι το βιβλίο του να σταθεί αφορμή, να μην ξεχαστούν όλοι αυτοί οι άνθρωποι που έχασαν τη ζωή τους σε εκείνα τα χρόνια, μα και όλοι εκείνοι που πάλεψαν και έζησαν παρά τις κακουχίες. Μακάρι, οι αλήθειες του βιβλίου να είναι η αφορμή να μην επαναληφθούν σε τούτο τον τόπο και πουθενά στην Γη τέτοια γεγονότα! 

Παραθέτω στίχους από ένα τραγούδι του αγαπημένου Τσιτσάνη  που υπάρχουν στο βιβλίο..

 
"Κάποια μάνα αναστενάζει 

μέρα νύχτα ανησυχεί 

το παιδί της περιμένει 

που έχει χρόνια να το δει.."

και επίσης κάποιους στίχους από τον αγαπημένο Τάσο Λειβαδίτη που υπάρχουν στο βιβλίο..

  

"Ναι αγαπημένη μου,
εμείς γι᾿ αυτά τα λίγα κι απλά πράγματα πολεμάμε
για να μπορούμε να ῾χουμε μία πόρτα, ένα άστρο, ένα σκαμνί
ένα χαρούμενο δρόμο το πρωί
ένα ήρεμο όνειρο το βράδυ.
Για να ῾χουμε έναν έρωτα που να μη μας τον λερώνουν
ένα τραγούδι που να μπορούμε να τραγουδάμε.

Όμως αυτοί σπάνε τις πόρτες μας
πατάνε πάνω στον έρωτά μας.
Πριν πούμε το τραγούδι μας
μας σκοτώνουν.

Μας φοβούνται και μας σκοτώνουν.
Φοβούνται τον ουρανό που κοιτάζουμε
φοβούνται το πεζούλι που ακουμπάμε
φοβούνται το αδράχτι της μητέρας μας και το αλφαβητάρι του παιδιού μας
φοβούνται τα χέρια σου που ξέρουν να αγκαλιάζουν τόσο τρυφερά
και να μοχτούν τόσο αντρίκια
φοβούνται τα λόγια που λέμε οι δυό μας με φωνή χαμηλωμένη
φοβούνται τα λόγια που θα λέμε αύριο όλοι μαζί
μας φοβούνται αγάπη μου κι όταν μας σκοτώνουν
νεκρούς μας φοβούνται πιο πολύ."

Κλείνοντας, θα ήθελα να χιλιό-ευχαριστήσω τη γλυκιά Λυσίππη που μου δάνεισε αυτό το τόσο ξεχωριστό βιβλίο, το οποίο έχω κρατήσει μέσα μου σαν φυλαχτό! Επίσης, με θαυμασμό διάβασα στο τέλος του βιβλίου τα τελευταία ποιήματα από τις κοπέλες των blog, τα οποία απήγγειλα με περίσσεια χάρη στη γιαγιά μου που κατασυγκινήθηκε!