Ταξιδεύοντας.. σκεπτόμενη

Τα τελευταία χρόνια έχω ταξιδέψει πολύ.. με πολλά και διάφορα μέσα μεταφοράς.
Έτσι, όλες μου οι μοναχικές σκέψεις και αναζητήσεις ζωντανεύουν δίπλα σε τοπία.. βροχερά και μη, άλλοτε παρέα με χαριτωμένα σύννεφα, άλλοτε πάλι με ήλιο και θάλασσα.. ενίοτε τα τοπία περιείχαν πανέμορφα χιονισμένα βουνά ή μύριζαν άνοιξη..
Πολλές μοναχικές σκέψεις σε βραδινά δρομολόγια παρέα με μουσική και μια πένα.. εν μέσω παραληρήματος από την κούραση.. με λεπτά δάκρυα και ίσως κάποιο βιβλίο παλιού γνωστού συγγραφέα..

Στο σημερινό μου ταξίδι, πάλι κάτι κεντούσε το μυαλό μου.. και έραβε τις σκέψεις, τη μία μετά την άλλη.. να τι προέκυψε...

Θα 'θελα να σε είχα δίπλα μου,
να είχαν χρώμα τα μάτια μου από τα μάτια σου,
να γέμιζε το κενό ενδιάμεσα από τα δάχτυλά μου,
αυτό το κενό που τόσα χρόνια μου τσακίζει τη ψυχή!
 
Θα 'θελα να μπορούσα μεμιάς να γύρω στον ώμο σου,
να σε μυρίζω και να κλείσω τα μάτια,
να ακούω τη φωνή σου να μου ψιθυρίζει για τα πιο απλά που κινούνται τριγύρω καθώς το λεωφορείο τρέχει,
να μου γεμίζει την εικόνα,
να μου ζωγραφίζει τη μέρα,
να μου θυμίζει το όνειρο!

Θα 'θελα να μπορούσα να σ' αγκαλιάσω,
με τη φυσικότητα που ένα παιδί μπορεί να αγκαλιάζει κάθε μέρα τους γονείς του,
για να σου δείχνω πως είμαι εδώ και ότι σε λατρεύω.

Θα 'θελα να με νιώθεις,
να ακουμπώ με τα ακροδάχτυλά μου κάθε κρυφό σημείο της ψυχής σου,
να βιώνεις κάθε μέρα το πόσο καίγομαι μέσα μου για σένα.

  Πολλά θα ήθελα... αλλά...

Το παν είναι οι δείκτες του ρολογιού να σταματήσουν να χτυπούν και για τους δύο ταυτόχρονα, δε νομίζεις;