Γύρνα με στο χθες...

Ρυτίδες ονείρου τρεμοπαίζουν
πάνω στα βλέφαρά σου..
Μυστικοί συνειρμοί,
απόκρυφα μονοπάτια,
λαθραία σκιρτήματα,
όλα μαζί φέγγουν
μέσα στα μαύρα μάτια σου..

Κίβδηλα νοήματα,
εικονικά αγγίγματα,
δειλή γλώσσα εξέρχεται από το στόμα σου..
Τρέμουν τα χείλη σου!

Χαράσεις ένα δρόμο στενό με το σπαθί σου.
Και ξάφνου, τον εξαλείφεις.
Ερειπώνεις τη γέφυρα μας,
σκοτεινιάζεις το δρόμο μας.
Μ' αφήνεις.

Κρατώ το στιλέτο και συλλογίζομαι.
Στοχάζομαι το χθεσινό μας.
Ήταν μια βραδιά και εγώ ήθελα μια ζωή.
Μια κραυγή,
και έπειτα.. 
σιωπή!

"--   Τι χρώμα έχει η λύπη; ρώτησε  το  αστέρι  την κερασιά  και  παραπάτησε στο  ξέφτι κάποιου  σύννεφου  που περνούσε  βιαστικά. Δεν άκουσες; Σε ρώτησα ,τι  χρώμα  έχει η  λύπη;

--   Έχει το  χρώμα  που  παίρνει η  θάλασσα την ώρα που  γέρνει  ο  ήλιος   στην αγκαλιά της.΄Ένα βαθύ άγριο  μπλέ

--   Τι  χρώμα έχουν τα  όνειρα; 

--   Tα όνειρα; Τα  όνειρα έχουν το  χρώμα  του  δειλινού.

--  Τι  χρώμα έχει η χαρά;

--  Το χρώμα  του  μεσημεριού  αστεράκι  μου.

--  Και  η  μοναξιά;

--   H  μοναξιά έχει  χρώμα  μενεξελί.

--   Τι  όμορφα που είναι  τα χρώματα !  Θα  σου  χαρίσω ένα ουράνιο τόξο, να  το  ρίχνεις επάνω σου  όταν κρυώνεις.

--   Το αστέρι  έκλεισε  τα μάτια  του κι ακούμπησε στο  φράκτη. ΄Εμεινε κάμποσο  εκεί   και ξεκουράστηκε.

--   Και η  αγάπη; Ξέχασα  να  σε  ρωτήσω. Τι  χρώμα έχει η αγάπη;

--  Tο  χρώμα  που  έχουν  τα  μάτια  του Θεού  απάντησε το  δέντρο

--  Τι χρώμα έχει ο έρωτας ;

--  Ο έρωτας  έχει  το χρώμα του  φεγγαριού όταν  είναι πανσέληνος.

--  ΄Ετσι έ; Ο έρωτας έχει  το χρώμα  του φεγγαριού είπε  τ'  αστέρι ...;

Κοίταξε μακριά στο κενό  και δάκρυσε ....."

 (Από το  ομώνυμο  βιβλίο  «Το  χρώμα  του φεγγαριού»  της Α.Παπαδάκη)

"Νυχτερινός Άνεμος

Με τρομάζουν πολύ

τα νεκρά φύλλα 

και τα λιβάδια

φορτωμένα δροσιά.

Πάω για ύπνο,

αν δε με ξυπνήσεις

θ' αφήσω στο πλευρό σου την κρύα καρδιά μου.

Τι είναι εκείνο που ακούγεται

πολύ μακριά;

Αγάπη. Ειν' ο αγέρας στα τζάμια,

αγάπη μου!

Σου πέρασα περιδέραια

από διαμάντια του όρθρου.

Γιατί μ'εγκαταλείπεις

σ' αυτόν το δρόμο;

Αν φύγεις μακριά 

το πουλί στο κλουβί θα θρηνεί

και το πράσινο κλήμα

δε θα δώσει το δάκρυ του.

Τι είναι εκείνο που ακούγεται

πολύ μακριά;

Αγάπη. Ειν' ο αγέρας στα τζάμια,

αγάπη μου!

Δε θα μάθεις ποτέ,

σφίγγα από χιόνι,

το πόσο

σ' αγάπησα

σ' εκείνους τους όρθρους

που βρέχει τόσο δυνατά

και στο ξερό κλαδί

χαλάει η φωλιά.

Τι είναι εκείνο που ακούγεται 

πολύ μακριά;

Αγάπη. Ειν' ο αγέρας στα τζάμια,

αγάπη μου!

F.G.L."