Κριτική και ουσία..

Η χθεσινή βραδιά θα μου μείνει αξέχαστη.. τουλάχιστον θα ήθελα να μείνει, γι αυτό και γράφω αυτή την ανάρτηση..

Ο λόγος αυτού του "αξέχαστου" ήταν η προβολή της ταινίας "Φιλιά εις τα παιδιά" του Βασίλη Λουλέ. Ουσιαστικά είναι ένα ντοκιμαντέρ για το ιστορικό τραύμα του Ολοκαυτώματος, στο οποίο παρουσιάζονται οι προσωπικές ιστορίες πέντε παιδιών εβραϊκής καταγωγής που επέζησαν από τον διωγμό χάρη στην αγάπη και την αλληλεγγύη γενναίων χριστιανών που τους έδωσαν καταφύγιο κρύβοντάς τους στα σπίτια τους.

Το κινηματογραφικό trailer, μια μικρή επισκόπηση αυτής της αξιοσέβαστης και ενδιαφέρουσας ταινίας θα βρείτε εδώ : https://www.youtube.com/watch?v=gnZPB5Bd8zc.

Με συγκίνησε, με προβλημάτισε... και πάλι περπάτησα μέχρι το σπίτι μου με πολλές σκέψεις κ αναλύσεις... Τι πιο όμορφο από ένα βράδυ που περπατάς και αναλύεις μια ενδιαφέρουσα ταινία με συντροφιά.. είναι από τις βραδιές που δεν θα τις άλλαζα με τίποτα στον κόσμο..

Αναφορικά με την ταινία, θα ήθελα να καταγράψω κάποιες εικόνες και φράσεις που μου έμειναν.. έτσι για να τις θυμάμαι.. 

"Προτεραιότητα είχε η ζωή μας."

"Για άλλους το ταξίδι με το τρένο ήταν ένα ταξίδι προς το θάνατο, για μένα ήταν το ταξίδι προς τη ζωή."

"Αυτοί που πραγματικά βοήθησαν δε το υπερηφανευόταν, ενώ εκείνοι που δεν βοήθησαν το διαλαλούσαν. Το να βοηθάς χωρίς να το υπερηφανεύεσαι, αυτό είναι το μεγαλείο του ανθρώπου."

"Γίνανε τα παιδιά μεγάλοι."

"Δεν θυμάμαι τον πατέρα, ούτε τι φορούσε, μια ιδέα έχει μείνει από εκείνον, δυο χέρια που όταν σε αγκαλιάζουν σε προστατεύουν."

"Πάρτε και αυτό το μπασταρδάκι, και αυτό εβραιάκι είναι."

Εικόνα.. ο πατέρας γυρίζει την πλάτη στο παιδί του ώστε να μην προδοθεί και συλλάβουν οι γερμανοί και αυτό.

"Σύνορα στον πλαταμώνα."

"Θυσία της παλιάς γενιάς για να σωθεί η νέα γενιά."

Εικόνα... Το δάκρυ στα μάτια του πατέρα καθώς έβλεπε από το τζάμι του σπιτιού, τη μητέρα του να περπατά με άλλους Εβραίους μέσα στο πλήθος. "Δεν τον ξαναείδα να κλαίει από τότε."

"Είχαν μαζί τους ένα μπογαλάκι για μια νέα ζωή στην Πολωνία, αφήνοντας όλα τα υπάρχοντά τους πίσω."

"Απ'όσους δεν υπήρχαν εικόνες, χάθηκαν οι μνήμες."

Εκτίμηση της χαράς της ζωής στο έπακρο... "Έγινα μια καλύτερη μητέρα για τα παιδιά μου, μια καλύτερη γιαγιά για τα εγγόνια μου." "Μου άρεζε να χορεύω."

"Τους συγχωρώ, έτσι προχωράς στη ζωή. Αλλά δεν αντέχω όσους προσπαθούν να τους μιμηθούν."

Εικόνα... Αφότου τελείωσε ο πόλεμος έτρεξα να βρω τη Μαρία, τη Χριστιανή φίλη μου. Η μητέρα της όταν με είδε, με κοιτούσε σα να ήρθα από το υπερπέραν."

"Μείναμε κλεισμένη 548 μέρες μέσα στο σπίτι της οδού Τσιμισκή. Μετρούσα τον καιρό σε μέρες, έτσι μετράς όταν είσαι κάθε μέρα μέσα στο σπίτι."

Φρικιαστική εικόνα... απομεινάρια στο στρατόπεδο του Άουσβιτς... μαλλιά, ρούχα μωρών παιδιών...

"Οι σύμμαχοι φωτογράφησαν τα στρατόπεδα."

"Αλλαγή ταυτότητας."

"Δεν αναγνώριζα τους φυσικούς μου γονείς, ήθελα την παραμάνα μου."

"Ένιωθα κάθε μέρα την ανάγκη να ακούω πως με αγαπάει."

Αυτό είναι ότι έμεινε στη μνήμη μου... κάποιες εκφράσεις που ίσως είναι και αναδιαμορφωμένες. Οι πέντε πρωταγωνιστές μοιράστηκαν πολλά, είπαν πολλά...

Συλλογίζομαι, αυτός είναι ο κόσμος μας; Είμαστε απλά και μόνο λάτρες του χρήματος και της εξουσίας; Στο βωμό αυτών "σφάζουμε" ανθρώπινες ζωές; Ε ναι λοιπόν, ζούμε σε ένα κόσμο που τα έχει όλα... την αγάπη και το μίσος προς το συνάνθρωπο... και είναι φορές που δεν ξέρουμε τι υπερισχύει μέσα μας.. Ωστόσο, νομίζω πως η συνεισφορά και η αγάπη είναι που μας κάνει να κερδίζουμε. 

Παράδειγμα  αποτελεί η Λέλα Καραγιάννη.

Η Λέλα Καραγιάννη, γεννημένη στη Λίμνη Ευβοίας το 1898, υπήρξε αγωνίστρια της Εθνικής Αντίστασης και αρχηγός της αντιναζιστικής οργάνωσης «Μπουμπουλίνα». Το αρχηγείο της ήταν στο διώροφο σπίτι της, όπου κατοικούσε με το σύζυγό της (που είχε φαρμακείο στην οδό Πατησίων, αλλά ήταν κι αυτός μέλος της οργάνωσης) και τα επτά παιδιά της.

Τον Ιούλιο το 1944, η Λέλα Καραγιάννη συνελήφθη από την Γκεστάπο μαζί με τα πέντε από τα παιδιά της, βασανίστηκε στα μπουντρούμια των Ες-Ες στην οδό Μέρλιν, μεταφέρθηκε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Χαϊδαρίου Αττικής και τελικά, άκαμπτη στις ανακρίσεις και τα βασανιστήρια, εκτελέστηκε από τους Γερμανούς κατακτητές, μαζί με άλλους 27 αγωνιστές της Αντίστασης, στις 8 Σεπτεμβρίου 1944 στο “Αλσος Χαϊδαρίου, κοντά στη μονή Δαφνίου, ένα μήνα περίπου πριν από την Απελευθέρωση. Το 1947 η Ακαδημία Αθηνών της απένειμε το Βραβείο Αρετής και Αυτοθυσίας. (πηγή:http://www.inews.gr/266/poia-itan-i-lela-karagianni.htm)

  

Επίσης, η ταινία με έφερε σε επαφή με έναν παλιό μου συλλογισμό... Τα παιδικά μας χρόνια, τα παιδικά μας τραύματα που μας ακολουθούν μια ζωή... και τελικά, ούτε καν τα επιλέγουμε, δεν είμαστε σε θέση...

Οι πρωταγωνιστές ήταν πέντε παιδιά και είχαν τόσα τραύματα...  Το ουσιαστικό είναι, να μπορέσουμε να παλέψουμε με τα τραύματά μας, ώστε να τα νικήσουμε, να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, να φέρουμε και να αναθρέψουμε στον κόσμο μας καλύτερα πλάσματα... τα δικά μας παιδιά... για ένα καλύτερο και πιο ανθρώπινο αύριο...

 Αυτά γι απόψε... καλό σαββατοκύριακο ;)