Φεστιφάλ νέων κινηματογραφιστών...

Τις τελευταίες μέρες παρακολούθησα κάποιες προβολές από ταινίες μικρού μήκους σε ένα φεστιβάλ νέων κινηματογραφιστών. Οι ταινίες ήταν από πολλές χώρες του κόσμου και είχαν αρκετό ενδιαφέρον. Οι περισσότερες μου δημιούργησαν ένα σωρό προβληματισμούς, βέβαια υπήρχαν και εκείνες που τις έβλεπα και έλεγα "μα τι θέλει να πει ο ποιητής;". Είμαι μέσα στους συλλογισμούς του; ναι ή ου;

Την αρχή έκανε μια ταινία μικρού μήκους. Είχε ενδιαφέρον αλλά στην ουσία ήταν σα να σε προιδέαζε πως ο έρωτας σου χτυπά την πόρτα.. ίσως σε μερικούς να συμβαίνει, εγώ έχω αντίθετη άποψη επί του θέματος.. άσε που νομίζω πως σκηνοθετικά το παράκανε.. 

Στη συνέχεια είδαμε ένα αρκετά ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ με κύριο θέμα τη ζωή ενός ανθρώπου που εξέτισε ποινή είκοσι χρόνων στη φυλακή. Ακούστηκαν αρκετές διηγήσεις τόσο από τον ίδιο όσο και από άλλους διαβόητους βαρυποινίτες-συγκρατούμενούς του για τις δύσκολες συνθήκες πριν και μετά. 

Αν και μου έπεσε "βαρύ" το θεματολόγιο της ταινίας και όσα ακούστηκαν, θα συμφωνήσω με τον πρωταγωνιστή στο εξής.. δεν υπάρχει νόμος, ο οποίος να γράφει πως οι νόμοι δεν ακολουθούνται από όλους. Ωστόσο, ένας φτωχός θα πληρώσει μεγάλο τίμημα μέσα στην φυλακή ενώ ένας πλούσιος απλά θα βγει σύντομα ή θα είναι σε φυλακή VIP.

Eπιπλέον, μου θύμισε το τραγούδι "Φάνης" των Κατσιμιχέων, δυνατό κομμάτι..

Γιατί να περιθωριοποιούμε τέτοιους ανθρώπους; Αυτό το "αγαπάτε αλλήλους" υπάρχει; Το σκεφτόμουν όλη την ώρα μέχρι να επιστρέψω σπίτι και να ξαπλώσω.. Εγώ ξάπλωσα στο κρεβάτι μου και άλλοι τόσοι υποφέρουν σε φυλακές και μη..

Ποιος αποφασίζει; Ο δρόμος μας τελικά προέρχεται από ένα ζάρι, είναι καθαρή τύχη εγώ να παλεύω και εσύ να πεθαίνεις, εγώ να πονάω και εσύ να χαίρεσαι, εγώ να περπατώ με κουρέλια και εσύ να φοράς αρώματα; 

Πολλοί πολλοί προβληματισμοί...

Την επόμενη μέρα παρακολούθησα αρκετές ταινίες με διάφορες σκέψεις.. 

Το σημαντικότερο συμπέρασμά μου ήταν πως μερικές φορές η ζωή δεν θέλει κόπο, τρόπο θέλει.. όπως ένα μικρό παιδί που σε κοιτάει με τα ματάκια του και θέλει από σενα να ακούσει ένα καλό λόγο και να το πάρεις μια αγκαλιά.. ενώ εσύ απλά ανάβεις ένα τσιγάρο και μεταθέτεις κάπου αλλού αυτή την κίνηση αγάπης..

Ακόμη, πόσο άδικο είναι κάποιοι άνθρωποι να μην μπορούν να αναλάβουν μια ευθύνη. Και αν δε μπορούν να την αναλάβουν, γιατί την αναλαμβάνουν; Έδειχνε τη ζωή ενός σκύλου ως άνθρωπο, πόσο χαιρόταν το νέο του σπιτικό, πόση συντροφιά και αγάπη βίωνε από τη θαλπωρή της νέας του οικογένειας. Ώσπου μια μέρα, λόγω μιας ζημιάς το παράτησαν σε ένα δρόμο. Και διερωτώμαι : "Μα γιατί;".. Αν ρίξω μια ματιά γύρω μου, τα τελευταία χρόνια έχω δει ένα σωρό ζωντανά απαρηγόρητα και μόνα στο δρόμο, πιστεύω πως δείχνουν εικονικά την κοινωνία μας.. την πραγματικότητα στην οποία ζούμε!

Τελευταία μέρα σήμερα για το φεστιβάλ και είχε αρκετό κόσμο.. Ενδιαφέρον οι σημερινοί προβληματισμοί..
Πάλι κατέληξα σε κάποια συμπεράσματα.. ας πούμε.. σε οτιδήποτε πάνω στη γη υπάρχει μετάδοση.. από το χαμόγελο και την καλή διάθεση μέχρι τα ναρκωτικά και μια ίωση.. σκέψου το!
Τελικά οι γυναίκες καθώς μεγαλώνουμε.. μα πόσο άτιμες είμαστε; Έτοιμες να ξελογιάσουμε έναν μικρό νέο.. και να του δώσουμε την απάντηση "Είπαμε, κάθε μέρα και ένα νέο μοντέλο.."! Μα τι θα γίνει με μας τους υπόλοιπους σ'αυτό τον κόσμο που αναζητούμε απλά ένα μοντέλο και όχι κάθε μέρα νέο; Άραγε θα το βρούμε ποτέ ή τζάμπα περιμένουμε; Αν το βρήκαμε και το χάσαμε, αν το βρήκαμε και δεν μπορούμε να το έχουμε για χιλιάδες λόγους; 
Στάχτη και μπούρμπερη στους άτιμους ανθρώπους του πλανήτη.. που παραπλανούν μικρά παιδιά, που βιάζουν και παντρεύονται νεαρά κορίτσια.. μα τι διαστροφή!! τόση εξαθλίωση..

Εντέλει, το φεστιβάλ έκλεισε με τη Φόνισσα του Παπαδιαμάντη.. Οφείλω να πω πως οι τύψεις σε τρώνε μια ζωή, γι' αυτό σκέψου πριν το οποιοδήποτε "φονικό"..

Αυτά είναι τα των τελευταίων ημερών, βραδινά νέα.. Ελπίζω και οι δικές σου νύχτες να ήταν εξίσου ενδιαφέρουσες..

Λοιπόν.. καλή εβδομάδα.. με την ελπίδα ο καιρός να φτιάξει.. αν και μου αρέσουν οι βραδινοί μου περίπατοι στη βροχή.. ;)