ΓΑΖΕΛΑ ΤΟΥ ΑΠΕΛΠΙΣΜΕΝΟΥ ΕΡΩΤΑ
Η νύχτα δε θέλει να 'ρθει
έτσι για να μην έρθεις εσύ
μήτ' εγώ να μπορέσω να 'ρθω.
Κι όμως εγώ θα 'ρθω
ακόμα κι αν μου τρώει ένας ήλιος σκορπιών τα μελίγγια.
Κι όμως θα 'ρθεις εσύ
με τη γλώσσα φρυγμένη από τη βροχή του αλατιού.
Η μέρα δε θέλει να 'ρθει
έτσι για να μην έρθεις εσύ,
μήτ' εγώ να μπορέσω να 'ρθω.
Κι όμως εγώ θα 'ρθω,
παρατώντας στους φρύνους το δαγκωμένο γαρίφαλό μου.
Κι όμως θα 'ρθεις εσύ,
μες απ' τους θολωμένους υπονόμους του σκοταδιού.
Μήτε η νύχτα μήτε η μέρα θέλουν να 'ρθουν
για να πεθάνω εγώ για σένα
και να πεθάνεις για μένα κι εσύ.
ΓΑΖΕΛΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΤΟΝ ΔΟΥΝ
Μονάχα γιατί άκουσα
τα σήμαντρα του Εσπερινού
σου φόρεσα μια κορόνα από ιερά βοτάνια.
Η Γρανάδα ήταν μια σελήνη
πνιγμένη μες στους κισσούς.
Μονάχα γιατί άκουσα
τα σήμαντρα του Εσπερινού
ρήμαξα τον κήπο μου στην Καρθαγένη.
Η Γρανάδα ήταν μια ροδαλή ελαφίνα
στους ανεμοδείχτες.
Μονάχα γιατί άκουσα
τα σήμαντρα του Εσπερινού
φλεγόμουνα μέσα στο σώμα σου
χωρίς να ξέρω τίνος ήταν.
ΓΑΖΕΛΑ ΤΟΥ ΑΚΑΡΤΕΡΕΥΤΟΥ ΕΡΩΤΑ
Κανένας δεν καταλάβαινε το άρμα
της σκοτεινής μαγνόλιας της κοιλιάς σου.
Κανένας δεν ήξερε πως βασάνιζες
ένα κολύβριο του έρωτα ανάμεσα στα δόντια σου.
Χίλια πέρσικα αλογάκια κοιμόντουσαν
πάνω στη φεγγαρόλουστη πλατεία του μετώπου σου,
όσο εγώ, τέσσερις νύχτες, σφιχταγκάλιαζα
το κορμί, εχθρό του χιονιού.
Ανάμεσα γύψο και γιασεμιά, η ματιά σου
ήταν ένα χλωμό μπουκέτο σπόροι.
Μες στην καρδιά μου έψαχνα για να σου δώσω τα φιλντισένια γράμματα που λένε για πάντα,
για πάντα, για πάντα : κήπε της αγωνίας μου,
το φευγαλέο κορμί σου για πάντα,
το αίμα των φλεβών σου μες στο στόμα μου,
το στόμα σου άφωτο από τώρα για το θάνατό μου.
ΓΑΖΕΛΑ ΤΗΣ ΘΥΜΗΣΗΣ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ
Τη θύμησή σου μη μου παίρνεις.
Μόνη στα στήθια μου άφησέ την,
τρέμισμα ολάσπρης κερασιάς
μες στου Γενάρη το μαρτύριο.
Απ' τους νεκρούς με ξεχωρίζει
ένας κακών ονείρων κόσμος.
Δίνω καημό δροσάτου κρίνου
για μια καρδιά που είν' από γύψο.
Όλη τη νύχτα μες στον κήπο
σαν δυο σκυλιά τα δυο μου μάτια.
Όλη τη νύχτα κυνηγώντας
κάτι φαρμακερά κυδώνια.
Καμιά φορά η πνοή του αγέρα
είναι μια τουλίπα φόβου.
Είναι μια τουλίπα αρρώστιας
το χάραμε του χειμώνα.
Κακών ονείρων ένας τοίχος
απ' τους νεκρούς με ξεχωρίζει.
Η ομίχλη σιωπηλά σκεπάζει
Τον γκρίζο κάμπο του κορμιού σου.
Απ' της αντάμωσης την πύλη
πικρό το κώνειο ξεφυτρώνει.
Μα άφησε εδώ τη θύμησή σου,
μόνη στα στήθια σου άφησέ την.
ΓΑΖΕΛΑ ΤΟΥ ΘΑΥΜΑΣΤΟΥ ΕΡΩΤΑ
Μ' όλη τη λάσπη
απ' τους κακούς τους κάμπους,
ήσουν καλάμι αγάπης, γιασεμί δροσάτο.
Με το νοτιά, τη φλόγα
απ' τα οργισμένα ουράνια,
ήσουν αχός χιονιού στα σωθικά μου.
Οι κάμποι και τα ουράνια
μου δένανε τα χέρια μ' αλυσίδες.
Τα ουράνια και τα ουράνια
τις πληγές μαστιγώναν του κορμιού μου.
Μα γράφει τόσο όμορφα ο Λόρκα.. μ' αγγίζει βαθύτατα..
Ο ΜΙΚΡΟΣ ΕΡΩΤΑΣ
Η νύχτα δε θέλει να 'ρθει
έτσι για να μην έρθεις εσύ
μήτ' εγώ να μπορέσω να 'ρθω.
Κι όμως εγώ θα 'ρθω
ακόμα κι αν μου τρώει ένας ήλιος σκορπιών τα μελίγγια.
Κι όμως θα 'ρθεις εσύ
με τη γλώσσα φρυγμένη από τη βροχή του αλατιού.
Η μέρα δε θέλει να 'ρθει
έτσι για να μην έρθεις εσύ,
μήτ' εγώ να μπορέσω να 'ρθω.
Κι όμως εγώ θα 'ρθω,
παρατώντας στους φρύνους το δαγκωμένο γαρίφαλό μου.
Κι όμως θα 'ρθεις εσύ,
μες απ' τους θολωμένους υπονόμους του σκοταδιού.
Μήτε η νύχτα μήτε η μέρα θέλουν να 'ρθουν
για να πεθάνω εγώ για σένα
και να πεθάνεις για μένα κι εσύ.
ΓΑΖΕΛΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΤΟΝ ΔΟΥΝ
Μονάχα γιατί άκουσα
τα σήμαντρα του Εσπερινού
σου φόρεσα μια κορόνα από ιερά βοτάνια.
Η Γρανάδα ήταν μια σελήνη
πνιγμένη μες στους κισσούς.
Μονάχα γιατί άκουσα
τα σήμαντρα του Εσπερινού
ρήμαξα τον κήπο μου στην Καρθαγένη.
Η Γρανάδα ήταν μια ροδαλή ελαφίνα
στους ανεμοδείχτες.
Μονάχα γιατί άκουσα
τα σήμαντρα του Εσπερινού
φλεγόμουνα μέσα στο σώμα σου
χωρίς να ξέρω τίνος ήταν.
ΓΑΖΕΛΑ ΤΟΥ ΑΚΑΡΤΕΡΕΥΤΟΥ ΕΡΩΤΑ
Κανένας δεν καταλάβαινε το άρμα
της σκοτεινής μαγνόλιας της κοιλιάς σου.
Κανένας δεν ήξερε πως βασάνιζες
ένα κολύβριο του έρωτα ανάμεσα στα δόντια σου.
Χίλια πέρσικα αλογάκια κοιμόντουσαν
πάνω στη φεγγαρόλουστη πλατεία του μετώπου σου,
όσο εγώ, τέσσερις νύχτες, σφιχταγκάλιαζα
το κορμί, εχθρό του χιονιού.
Ανάμεσα γύψο και γιασεμιά, η ματιά σου
ήταν ένα χλωμό μπουκέτο σπόροι.
Μες στην καρδιά μου έψαχνα για να σου δώσω τα φιλντισένια γράμματα που λένε για πάντα,
για πάντα, για πάντα : κήπε της αγωνίας μου,
το φευγαλέο κορμί σου για πάντα,
το αίμα των φλεβών σου μες στο στόμα μου,
το στόμα σου άφωτο από τώρα για το θάνατό μου.
ΓΑΖΕΛΑ ΤΗΣ ΘΥΜΗΣΗΣ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ
Τη θύμησή σου μη μου παίρνεις.
Μόνη στα στήθια μου άφησέ την,
τρέμισμα ολάσπρης κερασιάς
μες στου Γενάρη το μαρτύριο.
Απ' τους νεκρούς με ξεχωρίζει
ένας κακών ονείρων κόσμος.
Δίνω καημό δροσάτου κρίνου
για μια καρδιά που είν' από γύψο.
Όλη τη νύχτα μες στον κήπο
σαν δυο σκυλιά τα δυο μου μάτια.
Όλη τη νύχτα κυνηγώντας
κάτι φαρμακερά κυδώνια.
Καμιά φορά η πνοή του αγέρα
είναι μια τουλίπα φόβου.
Είναι μια τουλίπα αρρώστιας
το χάραμε του χειμώνα.
Κακών ονείρων ένας τοίχος
απ' τους νεκρούς με ξεχωρίζει.
Η ομίχλη σιωπηλά σκεπάζει
Τον γκρίζο κάμπο του κορμιού σου.
Απ' της αντάμωσης την πύλη
πικρό το κώνειο ξεφυτρώνει.
Μα άφησε εδώ τη θύμησή σου,
μόνη στα στήθια σου άφησέ την.
ΓΑΖΕΛΑ ΤΟΥ ΘΑΥΜΑΣΤΟΥ ΕΡΩΤΑ
Μ' όλη τη λάσπη
απ' τους κακούς τους κάμπους,
ήσουν καλάμι αγάπης, γιασεμί δροσάτο.
Με το νοτιά, τη φλόγα
απ' τα οργισμένα ουράνια,
ήσουν αχός χιονιού στα σωθικά μου.
Οι κάμποι και τα ουράνια
μου δένανε τα χέρια μ' αλυσίδες.
Τα ουράνια και τα ουράνια
τις πληγές μαστιγώναν του κορμιού μου.
Μα γράφει τόσο όμορφα ο Λόρκα.. μ' αγγίζει βαθύτατα..
Εγώ ακόμα αναπολώ το μαζί.. που δεν υπήρξε και ούτε θα 'ρθει.. |
Η ΣΥΖΗΤΗΣΗ
Όχι..
Πες πως δε χαίρεσαι που μ’
ακούς..
Μη μου το κάνεις αυτό..
Γίνε η δύναμη,
Γίνε η σιωπή στην άλλη άκρη του
ακουστικού..
Κάνε με να φύγω..
Όχι..
Σίγουρα δε χαίρεσαι που ακούς τη
φωνή μου..
Πες κάτι άσχετο,
Κάνε με να φύγω..
Να χαθώ από κοντά σου..
Δείξε μου πως δε νιώθεις
Όχι..
Πλήγωσέ με..
Εσύ το αντέχεις, εγώ όχι..
Πες πως δε χαίρεσαι..
Άσε με να φύγω..
Η ΡΗΞΗ
Τι θα πει μου έλειψες;
Ποτέ μου δεν πρόλαβα να σε
ρωτήσω..
Σου λείπω εγώ ή ο εαυτός σου σε
μια σχέση;
Γιατί χρησιμοποιείς κάτι
ερωτικό;
Ποτέ μου δεν πρόλαβα να σε
ρωτήσω..
Ήταν θαρρώ αρχή και πρωτόγνωρη..
Πως θες να φύγω τόσο απλά;
Ποτέ μου δεν πρόλαβα να σε
ρωτήσω..
Απλά έφυγα..
Άδειασα..
Εξαντλήθηκα..
Πόνεσα χωρίς ουσιαστικό πόνο..
Και αποχώρησα..
Ο ΜΙΚΡΟΣ ΕΡΩΤΑΣ
Όχι δεν φταις εσύ,
εγώ φταίω που βιώνω έναν έρωτα
μικρό..
Και προσπαθώ σαν το μικρό παιδί,
να βρω αυτό που λαχταρώ..
Κανένας δεν φταίει,
που ζω ξανά έναν έρωτα μικρό..
Μικρό σαν ένα μικρό χαμένο γυαλί
βομβαρδισμένο, γεμάτο χαρακιές,
σπασμένο από μια μεγάλη γυάλα.
Η ευθύνη είναι δική μου,
Ο έρωτας μου είναι μικρός,
μα τόσο, τόσο μόνος..
Καλή Μεγάλη εβδομάδα.. |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου